Η μικρή Carrie περιπλανιόταν στους δρόμους της σκοτεινής πόλης. Το πρόσωπό της ήταν γεμάτο μουτζούρες απ’ τους καπνούς, ενώ οι άκρες των μαλλιών της ελαφρώς καψαλισμένες. Στρίβοντας σε μια γωνία, σταμάτησε απότομα. Αν και δεν υπήρχε ίχνος υγρασίας και βροχής στην ατμόσφαιρα, εκείνη άκουγε νερό να στάζει. Στάθηκε ακίνητη και αφουγκράστηκε. Και τότε, οι σταγόνες του νερού μετατράπηκαν σταδιακά σε ψίθυρο. Ένα ψίθυρο που την καλούσε με τ’ όνομά της.
Λόγος + Τέχνη
"Aυτό που μας βοηθάει να βρούμε τον εαυτό μας...αυτό που μας βοηθάει να τον χάσουμε" - Thomas Merton
Ποίημα από το «Janina Degutyté, Ποιήματα» (Περισπωμένη, 2013), σε μετάφραση του Γιώργου Χαβουτσά.
Ο κάτοχος του φετινού Νόμπελ Λογοτεχνίας, Kazuo Ishiguro, γίνεται σήμερα 62 ετών και θυμόμαστε μια από τις κορυφαίες στιγμές της συγγραφικής του διαδρομής: «Τα απομεινάρια μιας μέρας», ένα μικρό λογοτεχνικό παγόβουνο που αναμετράται με τη μνήμη, το καθήκον και τον χρόνο που περνάει, ενώ σε δεύτερη ανάγνωση κοιτάει μέσα από την κλειδαρότρυπα τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα της αγγλικής αριστοκρατίας λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όλα αυτά μέσα από την ματιά ενός αξέχαστου ήρωα, ενός μπάτλερ-σαμουράι, του ιδανικού υπηρέτη κυρίου Στίβενς.
Πριν ο Ρικ Ντέκαρντ πάρει την μορφή του Harrison Ford και πριν το «Ηλεκτρικό Πρόβατο» γίνει “Blade Runner”, ο μετρ της επιστημονικής φαντασίας Philip K. Dick υπογράφει ένα βαθύ, υπαρξιακό και πολυσύνθετο φουτουρουστικό νουάρ. Εκεί, ο ήρωάς του θα εξερευνήσει τα πολύ λεπτά σύνορα ανάμεσα στην ηλεκτρική και την κανονική ζωή.
Ένα πρωτότυπο και εμπνευσμένο εξώφυλλο διακοσμεί ένα βιβλίο που στάζει μέλι. Μία γλυκόπικρη ιστορία, με τις ανάγλυφες μέλισσες να δείχνουν το δηλητηριώδες κεντρί τους και να καθοδηγούνται -κατά έναν ανεξήγητο τρόπο- από την «κυρά τους» Μαρουσώ, για να εκδικηθούν εκείνους που της άρπαξαν ό,τι πολυτιμότερο είχε στη ζωή της και στέγνωσαν την καρδιά της από καλοσύνη και αγάπη. Μία εκδίκηση γλυκιά όπως το θαυματουργό νέκταρ που οι μέλισσες προσφέρουν στον άνθρωπο, το μέλι.
Απόσπασμα από το διήγημα του Jorge Luis Borges, “Tlön, Uqbar, Orbis Tertius”, σε μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη.
Η «νέα γυναίκα» και η ανατομία της καρδιάς από τον Guy de Maupassant.
Όπως το ερωτευμένο αίμα βάφει κατακόκκινα τα εντελβάις, έτσι και οι πολύτιμες κατακόκκινες πέτρες θα ασκούν μια μυστηριώδη δύναμη σε όποιον τις αγγίζει, κι έτσι θα ξεκινήσει μια παράνοια χωρίς τέλος και αρχή.
Άραγε, πώς θα ένιωθες αν περνούσες μια βραδιά με τον Edgar Allan Poe; Αν περνούσες μια βραδιά με τον άνθρωπο που έζησε «μια ολόκληρη ζωή, σαν ονείρου αναλαμπή»;