Αν έχεις όντως γενέθλια
Λόγος + Τέχνη
"Aυτό που μας βοηθάει να βρούμε τον εαυτό μας...αυτό που μας βοηθάει να τον χάσουμε" - Thomas Merton
Δύο παράλληλες ιστορίες με πρωταγωνιστές δυο νεαρά παιδιά μέσα στη δίνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: η μία ξεκινά στο Παρίσι ενώ η άλλη σε μια πόλη της Γερμανίας. Ώσπου έρχεται η στιγμή που τα νήματα των δύο ιστοριών θα διασταυρωθούν απροσδόκητα με τον αριστοτεχνικό τρόπο του συγγραφέα, Antony Doerr.Το βιβλίο τιμήθηκε με Βραβείο Pulitzer και βραβείο Carnegie το 2015 και η κινηματογραφική του μεταφορά αναμένεται προσεχώς από την 20th Century Fox.
«Ο Καβάφης, κατά την γνώμη μου, είναι ποιητής υπερμοντέρνος, ποιητής των μελλουσών γενεών. […] Οι σπάνιοι ποιηταί σαν τον Καβάφη θα καταλάβουν τότε πρωτεύουσα θέσι σ' έναν κόσμο που θα σκέπτεται πολύ περισσότερο παρά σήμερα. Με αυτά τα δεδομένα υποστηρίζω ότι το έργο του δεν θα μείνει απλώς κλεισμένο μέσα στις βιβλιοθήκες σαν ένα ιστορικό τεκμήριο της ελληνικής λογοτεχνικής εξελίξεως»
Ξεκινώντας την ανάγνωση του βιβλίου του Wolfgang Koeppen «Περιστέρια στη χλόη» είχα στο μυαλό μου τη φράση του Αμερικανού συγγραφέα και κριτικού Edmond Wilson: «Ποτέ δυο διαφορετικοί άνθρωποι δεν διαβάζουν το ίδιο βιβλίο». Είναι γνωστό πως οι προσωπικές αντιλήψεις, τα βιώματα ή οι προκαταλήψεις του κάθε αναγνώστη επηρεάζουν το πώς «βλέπει» το κάθε βιβλίο κι εγώ γνώριζα πως ξεκινούσα την ανάγνωση αρνητικά προκατειλημμένη.
Παρουσιάζουμε την πρώτη ολοκληρωμένη στα ελληνικά, δίτομη έκδοση του έργου «Η κριτική της μεταφυσικής στη νεότερη σκέψη» του Παναγιώτη Κονδύλη [1943-1998] από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. Πρόκειται για έργο που κινείται στη διατομή της κοινωνικής ιστορίας, της γενικής ιστορίας των ιδεών και της νεότερης και σύγχρονης φιλοσοφίας, χαρακτηριζόμενο από αναλυτική ευκρίνεια, οξυδέρκεια και τη βέλτιστη θεωρητική εποπτεία του εκτενέστατου εμπειρικού υλικού.
Η Γυναίκα κοίταξε τον γυμνό Άντρα που κοιμόταν γαλήνιος, και αισθανόταν όμορφα που ήταν δικός της. Ένα απροσδιόριστο σε εκείνη ένστικτο την ώθησε να τον αγκαλιάσει. Χωρίς λαγνεία. Μονάχα να νιώσει την ζεστασιά της επαφής των σωμάτων τους. Τον φίλησε τρυφερά στο μάγουλο. Ύστερα στα χείλη. Τι ανόητες, άσκοπες πράξεις; Ο Άντρας ξύπνησε. Το ίδιο ένστικτο τον καθοδηγούσε. Οι γλώσσες τους χόρεψαν για αρκετή ώρα. Δεν το είχαν κάνει ποτέ ξανά. Τους ήταν ευχάριστο. Ανεξήγητα οικείο. Για μια στιγμή μονάχα, μια θολή ανάμνηση αναδύθηκε ταυτόχρονα και στους δυο, ένα παράξενο μεταίσθημα, ένας ακατανόητος γλωσσικός κώδικας που τους έκανε να ψελλίσουν σχεδόν ταυτόχρονα, «Αρκαδία». Και ύστερα έσβησε. Και απομακρύνθηκαν, μπερδεμένοι. Και η επόμενη επαφή τους ήταν ώρες μετά, μονάχα από λαγνεία.
«Είναι πολύ άσχημο να μην έχει κανείς μέλλον, είναι όμως κυριολεκτικά αφόρητο το να μην έχει παρελθόν». Ένα θέμα πρωτότυπο από τη μια, επώδυνο και σκληρό από την άλλη.
Ο κύριος Μάκης ήταν ψηλός, πάνω από εξήντα, καλοντυμένος. Πήγαινε πάντα στο ίδιο ξενοδοχείο, μια φορά το μήνα. Είχε μάλλον στενάχωρο βλέμμα, δεν χαμογελούσε πολύ. Ντρεπόταν να σε κοιτάξει στα μάτια. Έκλεινε το δωμάτιο από πριν. Έλεγε το επίθετό του, έπαιρνε τα κλειδιά και ψέλλιζε ένα «ευχαριστώ» στον υπάλληλο στη ρεσεψιόν. Πήγαινε πάντα την ίδια ώρα, δέκα το βράδυ, με μια μικρή βαλίτσα στο χέρι. Πάντα παρέα με μια κοπέλα.
Σε μια παγωμένη Σουηδία, όταν το χιόνι πέφτει πυκνό και το τοπίο γίνεται ένας κρυστάλλινος κόσμος, αρκεί ένα δυνατό χτύπημα για να τον γκρεμίσει και να τον διαλύσει σε εκατομμύρια κομμάτια. Αρκεί ένας φόνος, και στη συνέχεια ένας δεύτερος, για να ταράξει την κοινωνία και την ηρεμία των πρωταγωνιστών.
Ο Kurt Vonnegut γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1922 στην Ιντιανάπολις των ΗΠΑ και άφησε την τελευταία του πνοή μία μέρα σαν κι αυτή, ακριβώς πριν από μία δεκαετία. Το 1943, οι φτωχές ακαδημαϊκές επιδόσεις, καθώς και ένα σατιρικό άρθρο στην εφημερίδα του πανεπιστημίου του Κορνέλ, το οποίο θεωρήθηκε ανάρμοστο, κόστισαν στον Vonnegut τη φοιτητική του ιδιότητα. Το Περλ Χάρμπορ είχε στο μεταξύ επισπεύσει την πλήρη εμπλοκή των ΗΠΑ στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ο Vonnegut βρέθηκε σχεδόν από τη μία στιγμή στην άλλη στο μέτωπο της Γαλλίας, όπου αιχμαλωτίστηκε στη Μάχη των Αρδενών από τα ναζιστικά στρατεύματα, το 1944. Ως αιχμάλωτος πολέμου, ο Vonnegut μεταφέρθηκε στην πόλη της Δρέσδης και έζησε από πρώτο χέρι τον ανηλεή και βάρβαρο βομβαρδισμό της από τις Συμμαχικές Δυνάμεις, στις 13-15 Φεβρουαρίου 1945.