Στις 10 Δεκεμβρίου του 2016, η Αμερικανίδα πρέσβειρα στη Σουηδία, Azita Raji, επιβλητική μέσα στο μακρύ της μαύρο φόρεμα, ανέβηκε τα σκαλιά της Σουηδικής Ακαδημίας στη Στοκχόλμη ώστε να εκφωνήσει τον ευχαριστήριο λόγο εκ μέρους του Bob Dylan για το Nobel Λογοτεχνίας που του απονεμήθηκε. Η νηφάλια έκφραση του προσώπου της ήταν ενδεικτική του πόσο σοβαρά έπαιρνε τον ρόλο της: στο κάτω-κάτω ο Dylan είναι ο πρώτος τραγουδοποιός που κέρδισε το Nobel Λογοτεχνίας και έχει περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που συμπατριώτης της έλαβε το βραβείο (το 1993, όταν και δόθηκε στην Αφροαμερικανίδα Tony Morrisson).
Λόγος + Τέχνη
"Aυτό που μας βοηθάει να βρούμε τον εαυτό μας...αυτό που μας βοηθάει να τον χάσουμε" - Thomas Merton
Νυχτερινές Ικεσίες σε μία πόλη φαντασμάτων, σε ένα λατρεμένο πρόσωπο που χάθηκε, σε έναν Θεό που δεν ανταποκρίνεται ποτέ.
Δύο παράλληλες ιστορίες με πρωταγωνιστές δυο νεαρά παιδιά μέσα στη δίνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: η μία ξεκινά στο Παρίσι ενώ η άλλη σε μια πόλη της Γερμανίας. Ώσπου έρχεται η στιγμή που τα νήματα των δύο ιστοριών θα διασταυρωθούν απροσδόκητα με τον αριστοτεχνικό τρόπο του συγγραφέα, Antony Doerr.Το βιβλίο τιμήθηκε με Βραβείο Pulitzer και βραβείο Carnegie το 2015 και η κινηματογραφική του μεταφορά αναμένεται προσεχώς από την 20th Century Fox.
«Ο Καβάφης, κατά την γνώμη μου, είναι ποιητής υπερμοντέρνος, ποιητής των μελλουσών γενεών. […] Οι σπάνιοι ποιηταί σαν τον Καβάφη θα καταλάβουν τότε πρωτεύουσα θέσι σ' έναν κόσμο που θα σκέπτεται πολύ περισσότερο παρά σήμερα. Με αυτά τα δεδομένα υποστηρίζω ότι το έργο του δεν θα μείνει απλώς κλεισμένο μέσα στις βιβλιοθήκες σαν ένα ιστορικό τεκμήριο της ελληνικής λογοτεχνικής εξελίξεως»
Ξεκινώντας την ανάγνωση του βιβλίου του Wolfgang Koeppen «Περιστέρια στη χλόη» είχα στο μυαλό μου τη φράση του Αμερικανού συγγραφέα και κριτικού Edmond Wilson: «Ποτέ δυο διαφορετικοί άνθρωποι δεν διαβάζουν το ίδιο βιβλίο». Είναι γνωστό πως οι προσωπικές αντιλήψεις, τα βιώματα ή οι προκαταλήψεις του κάθε αναγνώστη επηρεάζουν το πώς «βλέπει» το κάθε βιβλίο κι εγώ γνώριζα πως ξεκινούσα την ανάγνωση αρνητικά προκατειλημμένη.
Παρουσιάζουμε την πρώτη ολοκληρωμένη στα ελληνικά, δίτομη έκδοση του έργου «Η κριτική της μεταφυσικής στη νεότερη σκέψη» του Παναγιώτη Κονδύλη [1943-1998] από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. Πρόκειται για έργο που κινείται στη διατομή της κοινωνικής ιστορίας, της γενικής ιστορίας των ιδεών και της νεότερης και σύγχρονης φιλοσοφίας, χαρακτηριζόμενο από αναλυτική ευκρίνεια, οξυδέρκεια και τη βέλτιστη θεωρητική εποπτεία του εκτενέστατου εμπειρικού υλικού.
Η Γυναίκα κοίταξε τον γυμνό Άντρα που κοιμόταν γαλήνιος, και αισθανόταν όμορφα που ήταν δικός της. Ένα απροσδιόριστο σε εκείνη ένστικτο την ώθησε να τον αγκαλιάσει. Χωρίς λαγνεία. Μονάχα να νιώσει την ζεστασιά της επαφής των σωμάτων τους. Τον φίλησε τρυφερά στο μάγουλο. Ύστερα στα χείλη. Τι ανόητες, άσκοπες πράξεις; Ο Άντρας ξύπνησε. Το ίδιο ένστικτο τον καθοδηγούσε. Οι γλώσσες τους χόρεψαν για αρκετή ώρα. Δεν το είχαν κάνει ποτέ ξανά. Τους ήταν ευχάριστο. Ανεξήγητα οικείο. Για μια στιγμή μονάχα, μια θολή ανάμνηση αναδύθηκε ταυτόχρονα και στους δυο, ένα παράξενο μεταίσθημα, ένας ακατανόητος γλωσσικός κώδικας που τους έκανε να ψελλίσουν σχεδόν ταυτόχρονα, «Αρκαδία». Και ύστερα έσβησε. Και απομακρύνθηκαν, μπερδεμένοι. Και η επόμενη επαφή τους ήταν ώρες μετά, μονάχα από λαγνεία.