Η Lisa Congdon είναι γνωστή για τους πολύχρωμους αφηρημένους πίνακες, τα πολύπλοκα σχέδια, τη δημιουργία μοτίβων και τις χειρόγραφες γραμματοσειρές της. Ξεχωρίζει για την ειλικρίνεια και τον παιδικό ενθουσιασμό που πηγάζει από τα έργα της.
Λόγος + Τέχνη
"Aυτό που μας βοηθάει να βρούμε τον εαυτό μας...αυτό που μας βοηθάει να τον χάσουμε" - Thomas Merton
Ένας άντρας και μια γυναίκα συναντώνται συνέχεια στο ίδιο μέρος, την ίδια ώρα και κάθονται πάντα στις ίδιες θέσεις. Το μοτίβο της συνεδρίας αυτής επαναλαμβάνεται εδώ και περίπου δέκα χρόνια με αναλύτρια και αναλυόμενο να αλλάζουν καμιά φορά ρόλους σε μια πορεία σχεδόν θεατρική…
Είναι στα μάτια μου, τουλάχιστον γενναίο, να γράφεις ένα μυθιστόρημα που πραγματεύεται σημεία των καιρών σου, που ανασυνθέτει εικόνες, τις οποίες βλέπεις καθημερινά στα μέσα ενημέρωσης και στα κοινωνικά δίκτυα, που αναφέρεται σε καταστάσεις που δυναστεύουν το κλίμα του σήμερα και χωρίζουν τους συμπολίτες σου σε αντίθετα στρατόπεδα. «Το Πέρασμα» έχει τη μορφή αφηγηματικού παζλ, με κάθε κεφάλαιο να σκιαγραφεί ένα μικρό στιγμιότυπο των καταστάσεων που εκτυλίσσονται σε ένα μικρό ελληνικό νησί, όταν ένα πλοίο που μεταφέρει πρόσφυγες εξοκοίλει στα βράχια και οι ντόπιοι αναγκάζονται για πολλοστή φορά να συμβιώσουν και να φροντίσουν εκατοντάδες επιζώντες για τέσσερις ημέρες.
Τελευταία μέρα των διακοπών. Σουλατσάρω στο λιμάνι με κακή διάθεση. Η Σοφία μoύ κρατάει το χέρι τρυφερά. Τον τελευταίο καιρό, είναι όλο και πιο έντονο το άγχος για τα πάντα. Μαζί ήρθε και μια δύσκολη περίοδος για τη σχέση μας.
«Τόσα πολλά βιβλία, τόσος λίγος χρόνος» είπε κάποτε ο πολυτάλαντος συνθέτης, μουσικός, σκηνοθέτης και ηθοποιός Frank Zappa και με μια μόνο φράση μίλησε εξ ονόματος όλων των βιβλιόφιλων που θέλουν να διαβάζουν περισσότερα βιβλία αλλά δεν βρίσκουν τον χρόνο. Αν ανήκετε σε αυτούς, εδώ θα βρείτε μια λίστα με συναρπαστικά βιβλία που μπορεί άνετα να τα διαβάσει κανείς, όσο πολυάσχολος κι αν είναι, μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο. Εσείς, ποια άλλα θα προσθέτατε στη λίστα;
«Η αφιέρωση» είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Αντώνη Γκόλτσου και είναι «βαμμένο» σε νουάρ αποχρώσεις.
Γιατί να μας απασχολούν σήμερα τα όνειρα που έβλεπαν οι πολίτες της Γερμανίας στο Τρίτο Ράιχ; Δεν έχουν ειπωθεί ήδη άπειρα πράγματα, δεν έχουν αναλυθεί πια όλες οι πηγές, δεν αρκεί η πραγματικότητα εκείνης της περιόδου για να κατανοήσουμε τη φρίκη σε όλο της το εύρος; Χρειάζεται λοιπόν να καταφύγουμε και στον κόσμο των ονείρων; Αυτές είναι λίγες μόνο από τις απορίες που κατά πάσα πιθανότητα θα γεννηθούν στο μυαλό εκείνου που θα πιάσει στα χέρια του το βιβλίο «Τα όνειρα στο Τρίτο Ράιχ» της Charlotte Beradt. Μετά τις απορίες, θα γεννηθεί η περιέργεια. Τι μπορεί, πράγματι, να έβλεπαν στον ύπνο τους οι άνθρωποι εκείνοι που βρέθηκαν να ζουν κάτω από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς; Πόσο βαθιά στο υποσυνείδητό τους κατάφερε να εισχωρήσει άραγε η εξουσία; Και, τέλος, θα προκύψει και η ερώτηση: «Χρειάζομαι γνώσεις ψυχολογίας για να καταλάβω τις προεκτάσεις αυτών των ονείρων;» Η απάντηση είναι «όχι».
Η μεγάλη παλίρροια έρχεται σιγανά και σκεπάζει τα ίχνη του κακού, πνίγοντας τα θύματά της. Μέχρι να αποτραβηχτεί πάλι και να αποκαλυφθεί το φρικιαστικό έγκλημα. Η δολοφονία μιας εγκύου. Την έθαψαν στην άμμο μέχρι τον λαιμό και την άφησαν να την πνίξει το κύμα, τη στιγμή που το μωρό της ήταν έτοιμο να γεννηθεί.
«Αν η κόλαση είναι οι άλλοι, τι είναι ένας κόσμος χωρίς ανθρώπους;»
«Θέλησα να αφήσω μια ποιητική μαρτυρία του κόσμου της παιδικής μου ηλικίας, που πέρασα σε ένα μεγάλο σπίτι, πολύ θλιβερό, με μια αδελφή που έτρωγε χώμα και μία γιαγιά που μάντευε το μέλλον και πολυάριθμους συγγενείς με ίδια ονόματα που δεν αντιλαμβάνονταν τη διαφορά ανάμεσα στην ευτυχία και την τρέλα».