Ξεκινώντας να γράψω λίγες λέξεις για το “Vincent”, θεώρησα σωστό να αναζητήσω πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του Vincent van Gogh. Έμαθα, λοιπόν, ότι η τέχνη του μεγάλου δημιουργού υπήρξε καταλυτική για τα μεταγενέστερα κινήματα του εξπρεσιονισμού, του φωβισμού (τι λέξη!), αλλά και εν γένει της αφηρημένης τέχνης. Ευτυχώς για όλους μας, όλα αυτά έχουν ελάχιστη σχέση με το κόμικ. Η ολλανδέζα δημιουργός διαθέτει στο έπακρο την ικανότητα των αληθινών καλλιτεχνών να δουλεύουν πάνω σε κάτι περίπλοκο και να το αποδίδουν, τελικά, ως κάτι απλό. Οπότε, ας το απολαύσουμε.
Λόγος + Τέχνη
"Aυτό που μας βοηθάει να βρούμε τον εαυτό μας...αυτό που μας βοηθάει να τον χάσουμε" - Thomas Merton
«Εγώ θα πεθάνω για τον εαυτό μου και μόνο, δεν έχω σκοπό να πεθάνω για κανένα σκοπό, θα το γλεντήσω λοιπόν, είναι δική μου, καταδική μου υπόθεση αυτή η καταδίκη και δεν πρόκειται να τη φορτώσω σε άλλους».
Ο Paul Auster, μέχρι σήμερα, φαίνεται πως έζησε τις εποχές της ζωής του έντονα και κατά περιόδους ευτυχισμένα. Λίγο πριν τη βαρυχειμωνιά του προσωπικού του χειμώνα, αποφασίζει να μας διηγηθεί με τον μοναδικό του τρόπο τις πιο χαρακτηριστικές και σημαδιακές αναμνήσεις της ζωής του, έχοντας ως βάση, όχι τη σπουδαιότητά τους, αλλά τη θέση τους στη μνήμη του.
Ο Ιωάννης Συκουτρής, ένας από τους σημαντικότερους μελετητές της κλασικής αρχαιότητας, ξεχώρισε με το έργο του στους ευρωπαϊκούς ακαδημαϊκούς κύκλους, σε πολύ νεαρή ηλικία. Αντίθετα, το ιδιοφυές και επαναστατικό πνεύμα του ξεσήκωσε έριδες στον κλειστοφοβικό πανεπιστημιακό μικρόκοσμο της δικτατορίας του Μεταξά. Οι μελέτες του τάραξαν τα νερά της συντηρητικής «ηθικής» των Ελλήνων διανοουμένων, ο φθόνος κυριάρχησε και ο Συκουτρής δέχθηκε δριμύτατη επίθεση, ώσπου δεν άντεξε τη δημόσια κατακραυγή και έδωσε τέλος στη ζωή του. Στο «Βερονάλ», ο Τάκης Θεοδωρόπουλος προσεγγίζει την προσωπικότητα του Συκουτρή, υπογραμμίζοντας παράλληλα τα ερωτήματα που γεννώνται από την τραγική ιστορία της ζωής του.
Άντρας πολύτροπος και πολυμήχανος, ο Χαΐνης Δ. Αποστολάκης, αγαπημένος από το κοινό και τις μούσες, εισβάλλει δυναμικά στον κόσμο της λογοτεχνίας ως πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας με το πρωτόλειό του να αποτελείται από δέκα αυτοτελείς διηγήσεις.
«Γιατί στην αρχή των πραγμάτων υπάρχει πάντα φως;»
Ο ιεροκήρυκας είναι το δεύτερο βιβλίο από τη σειρά αστυνομικών μυθιστορημάτων της Σουηδής Camilla Lackberg. Πρωταγωνιστής στα βιβλία της είναι ο αστυνόμος Πάτρικ, που αναλαμβάνει να εξιχνιάσει κάποιο έγκλημα, συνήθως δολοφονίες, με τη βοήθεια της συντρόφου του, Έρικας, που αποτελεί αλληλένδετο κομμάτι της ζωής και της δουλειάς του. Η Έρικα είναι συγγραφέας, φύσει ανήσυχο πνεύμα, που «δεν τη χωράει ο τόπος». Από πολλούς κριτικούς, μάλιστα, θεωρείται το alter ego της Lackberg και εγώ δεν θα σχολιάσω το πόσο υπέροχη, συμπαθητική και δυναμική παρουσιάζεται στα βιβλία.
Ακούγοντας το όνομα Μαρξ, το μετείκασμα που ακολουθεί είναι η επιβλητική μορφή του πυκνά γενειοφόρου άντρα με το διαπεραστικό βλέμμα. Η εικόνα αυτή, συνήθως, είναι έντονα αποδοσμένη με κόκκινο χρώμα. Οι επόμενοι συνειρμοί που κάνουμε, ακούγοντας το όνομα αυτό, αφορούν τις έννοιες: σοσιαλισμός, κομμουνισμός, Το Κεφάλαιο και άλλες πολιτικά συνυφασμένες ιδέες.
Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου «Τρία θεατρικά» (εκδόσεις Κριτική), όπου περιλαμβάνονται τα τρία τελευταία θεατρικά έργα του -«Αυτοί που περπατούν στα σύννεφα», «Η εποχή του κυνηγιού» και «Στα πόδια»-, είχαμε τη χαρά να συνομιλήσουμε με τον πεζογράφο, θεατρικό συγγραφέα και σεναριογράφο, Γιάννη Σκαραγκά, έναν δημιουργό, που παρόλο το νεαρό της ηλικίας του, έχει ήδη κατακτήσει μία σημαντική θέση στα σύγχρονα ελληνικά γράμματα.
Η δρακοντιά, ή αλλιώς φιδόχορτο, είναι φυτό φαρμακευτικό και δηλητηριώδες, γνωστό από τους αρχαίους χρόνους για τις ιαματικές του ιδιότητες. Είναι επίσης η νέα συλλογή διηγημάτων του Στάθη Κοψαχείλη.