Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που οικειοθελώς φοράει την ταμπέλα του «γκρούπι». Δεν είναι απαραίτητα (μόνο) θαυμαστές ή φανς ή, τρόπον τινά, οπαδοί. Είναι οι άνθρωποι που πρέπει να γνωρίζουν τα πάντα για τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη. Οι ίδιοι, που σε ανάλογες συζητήσεις θα αναφέρουν κάθε λεπτομέρεια από την ζωή του ειδώλου τους, κοιτώντας σε ταυτόχρονα με ένα περιφρονητικό ύφος, επειδή δεν ξέρεις την ακριβή ώρα γέννησής τους. Από την άλλη, υπάρχει αντίστοιχα και μια κατηγορία καλλιτεχνών που σε κάνει να θέλεις να μάθεις για αυτούς τα πάντα, αλλά δεν μπορείς να βρεις τίποτα. Δύο από αυτούς μου έκαναν εντύπωση αυτό το καλοκαίρι. Και οι δύο είναι Έλληνες. Και πέρα από αυτή τη πληροφορία, δεν έχω την παραμικρή ιδέα ποιοί είναι.
Λόγος + Τέχνη
"Aυτό που μας βοηθάει να βρούμε τον εαυτό μας...αυτό που μας βοηθάει να τον χάσουμε" - Thomas Merton
Ίσως είμαι απ' τους λίγους αναγνώστες του Κερ στην Ελλάδα που τον γνώρισαν… ανάποδα. Ομολογώ ότι δεν έχω διαβάσει ακόμα την «Τριλογία του Βερολίνου», τα βιβλία δηλαδή που τον έκαναν γνωστό και στη χώρα μας, αλλά άρχισα απ' το αμέσως επόμενο, την «Μοιραία Πράγα». Ακολούθησε το «Άνθρωπος χωρίς Ανάσα» και η… δική μου τριλογία κλείνει σήμερα με το τελευταίο πόνημά του που εκδόθηκε στα ελληνικά, το «Φλόγα που Σιγοκαίει».
Εντελώς παρορμητικά, έστειλα μέηλ για συνέντευξη στην Tove Alsterdal και ένιωσα έκπληξη (ξανά) από το πόσο προσιτοί και δεκτικοί είναι κάποιοι άνθρωποι που είναι καταξιωμένοι και γνωστοί σε συγκεκριμένους κύκλους, χωρίς ίχνος έπαρσης και ένιωσα αυτό το αίσθημα ελπίδας ότι όλα μπορεί να γίνουν καλύτερα -για όλους-! Το βιβλίο της «Οι γυναίκες στην παραλία» είναι αστυνομικό μυθιστόρημα – διεθνές μπεστ σέλερ και πραγματεύεται ένα θέμα που μας ταλανίζει έντονα τον τελευταίο καιρό -αυτό της «λαθρομετανάστευσης» και τουλάχιστον προσωπικά με «έσπρωξε» να ασχοληθώ λίγο παραπάνω με τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν οι «παράνομοι» μετανάστες.
Δυστυχώς, δεν πρόκειται για την απλή παρουσίαση ενός βιβλίου που με άγγιξε, γιατί θα ήταν πιο εύκολο για μένα να περιγράψω τα συναισθήματα που ένιωσα, όταν το διάβασα, τα οποία εντείνονται καθημερινά, λόγω του θέματος που θίγει. «Δυστυχώς», γιατί το μυθιστόρημα «Οι γυναίκες στην παραλία» της Tove Alsterdal (Εκδόσεις Μεταίχμιο) πραγματεύεται παρόμοιες ιστορίες αδιανόητης φρίκης με αυτές που βλέπουμε να ανεβαίνουν καθημερινά πλέον στους τίτλους ειδήσεων, αναφερόμενες στους «παράνομους» μετανάστες. Οι οποίοι στην απέλπιδα προσπάθειά τους να γλυτώσουν από τη φρίκη της πατρίδας τους, βρίσκονται αντιμέτωποι με τη φρίκη της «πολιτισμένης» Ευρώπης. Το «δυστύχημα», αν μου επιτρέπεται να το αποκαλέσω έτσι, είναι η αβάσταχτη αλήθεια που αποκαλύπτει το βιβλίο αυτό, που, αν και μυθοπλαστικό, βασίζεται σε ενδελεχή έρευνα της συγγραφέα πάνω στο θέμα και αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα συσχετισμένα με την τωρινή εφιαλτική πραγματικότητα που ο εγκέφαλός μου αρνείται να χωνέψει.
Ο Χουάν Ρούλφο γεννήθηκε το 1917 στην επαρχία Χαλίσκο του Μεξικό και μέχρι να φτάσει στην ηλικία των δέκα ετών, είχε προλάβει να ορφανέψει και από τους δύο του γονείς. Το 1953, εκδίδεται η συλλογή διηγημάτων του «Ο κάμπος στις φλόγες», η οποία γίνεται δεκτή με μεγάλο ενθουσιασμό και δύο χρόνια αργότερα, έρχεται η απόλυτη αναγνώριση με την έκδοση του «Πέδρο Πάραμο». Σε αυτό περίπου το σημείο, θα αναρωτιέστε μάλλον, αν η συνέχεια υπήρξε αναλόγως λαμπρή ή αν εν τέλει ο Ρούλφο δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες που γέννησε η ξαφνική αυτή επιτυχία. Η απάντηση είναι πως τίποτα από αυτά τα δύο δεν συνέβη.
Στο σημερινό Comixολόγιο θα ασχοληθούμε με έναν από τους πλέον αμφιλεγόμενους χαρακτήρες της Marvel.
Είναι το δεύτερο βιβλίο του Γερμανού συγγραφέα που διαβάζω φέτος και ομολογώ πως η γραφή του με κέρδισε το ίδιο, όπως και στον «Γυρισμό». Ο τίτλος κατ' εμέ είναι λίγο άνισος ως προς το περιεχόμενο και θεωρώ πως το αδικεί. Δεν ξέρω πως ακριβώς μεταφράζεται από τα γερμανικά η λέξη Liebesfluchten (όπως είναι ο τίτλος του βιβλίου), νομίζω όμως ότι το «Ερωτικές Αποδράσεις» παραπέμπει αλλού. Τέλος πάντων…
Στη συλλογή διηγημάτων «Χωρίς απόδειξη», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κριτική, ο συγγραφέας εξοικειώνει τον αναγνώστη με την επιστήμη των μαθηματικών, συνορεύοντας αρμονικά με το καλό χιούμορ και τον σαρκασμό, ο οποίος ενίοτε στρέφεται προς τον ίδιο τον εαυτό. Δώδεκα ιστορίες που κυλάνε δροσιστικά όπως το νερό. Τόσο όσο.
Κάπου εδώ αξίζει να γίνει μια παρένθεση για έναν υπερήρωα που κατά τη γνώμη μου αποτελεί ένα μεγάλο παράδοξο.
