Συνεντεύξεις

Ο ποιητής Αργύρης Παλούκας και οι εκδόσεις Κριτική ξανασυστήνουν το έργο του Γιώργου Χειμωνά, σημαντικού συγγραφέα, δοκιμιογράφου και μεταφραστή, στο κοινό με μία πανέμορφη, λιλιπούτεια έκδοση, μια ανθολόγηση αποσπασμάτων από το έργο του πεζογράφου που μιλούν για αγάπη, για την αγάπη όπως την αντιλαμβανόταν ο Χειμωνάς, για «την αγάπη ως ανάγκη του άλλου, ως ανάγκη για συντροφιά, ως ανάγκη για αναπάντεχες χειρονομίες. Για την αγάπη ως αναγκαία πράξη μέσα στη μοναξιά, την απελπισία, τα αδιέξοδα του νου».

Στο «Χνάρι που δεν έσβησε», στο πρόσφατο ιστορικό μυθιστόρημα της Νοέλ Μπάξερ, ιστορία και μυθιστορία διαπλέκονται, αυτήν τη φορά για να αναδείξουν τις προσωπικές ιστορίες της Υπατίας, του Σπάρτακου και του Άγη, ηρώων που τους ενώνουν οι αδιάλειπτοι δεσμοί της οικογένειας αλλά οι ισχυρές τους προσωπικότητες και οι αντίθετες πολιτικές ιδεολογίες που ενστερνίζονται τους οδηγούν σε βαθειές συγκρούσεις. 

Είναι στα μάτια μου, τουλάχιστον γενναίο, να γράφεις ένα μυθιστόρημα που πραγματεύεται σημεία των καιρών σου, που ανασυνθέτει εικόνες, τις οποίες βλέπεις καθημερινά στα μέσα ενημέρωσης και στα κοινωνικά δίκτυα, που αναφέρεται σε καταστάσεις που δυναστεύουν το κλίμα του σήμερα και χωρίζουν τους συμπολίτες σου σε αντίθετα στρατόπεδα. «Το Πέρασμα» έχει τη μορφή αφηγηματικού παζλ, με κάθε κεφάλαιο να σκιαγραφεί ένα μικρό στιγμιότυπο των καταστάσεων που εκτυλίσσονται σε ένα μικρό ελληνικό νησί, όταν ένα πλοίο που μεταφέρει πρόσφυγες εξοκοίλει στα βράχια και οι ντόπιοι αναγκάζονται για πολλοστή φορά να συμβιώσουν και να φροντίσουν εκατοντάδες επιζώντες για τέσσερις ημέρες. 

«Η αφιέρωση» είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Αντώνη Γκόλτσου και είναι «βαμμένο» σε νουάρ αποχρώσεις. 

Σε ηλικία μόλις 24 ετών, ο David Foster Wallace κυκλοφόρησε το «πυραυλοκίνητο ντεμπούτο» του, «Η σκούπα και το σύστημα» και συντάραξε για τα καλά τα νερά της λογοτεχνίας. Πρόκειται για ένα αξιοθαύμαστο έργο –σε κάθε σελίδα αναρωτιόμουνα πώς γίνεται να το έγραψε σε τόσο νεαρή ηλικία- που βρίθει φιλοσοφικών υπαινιγμών και ερωτημάτων που εγείρουν τη σκέψη σου, ένα έργο εξευγενισμένης σάτιρας με πρωταγωνιστές γκροτέσκους χαρακτήρες που προκαλούν το γέλιο σου με τους σουρεαλιστικούς διαλόγους τους. «Η σκούπα και το σύστημα» είναι ένα μυθιστόρημα σπάνιας πολυφωνικής δομής που σκιαγραφεί δεξιοτεχνικά τη νοσηρή κουλτούρα των Ηνωμένων Πολιτειών στη δεκαετία του 1990, ένα πολυποίκιλης σημασίας έργο, όπου ο συγγραφέας μεταστοιχειώνει δυσνόητες έννοιες που πραγματεύονται την ασυνάρτητη πραγματικότητα που ζούμε σε λογοτεχνικό λόγο επιστρατεύοντας την απλή, ανεπιτήδευτη γλώσσα της καθημερινότητας. 

Αν αγαπάς τα βιβλία, ξεχωρίζεις το “Confiteor” του Καταλανού συγγραφέα Jaume Cabré (Ζάουμε Καμπρέ) ήδη από το εξώφυλλο και την εικόνα ενός νεαρού, καλοντυμένου αγοριού, γόνου αριστοκρατικής οικογένειας αλλοτινής εποχής με ολόισια χωρίστρα και μπριγιαντίνη στα μαλλιά, να τεντώνεται μπροστά σε μια πελώρια βιβλιοθήκη για να φτάσει το βιβλίο που επιθυμεί. Κάπως έτσι φαντάζεσαι τον ήρωα του μυθιστορήματος Αντριά Αρντέβολ ι Μποσκ στην παιδική του ηλικία, στη Βαρκελώνη της δεκαετίας του ΄50. Το “Confiteor” ξετυλίγει την ερωτική εξομολόγηση, τις ανομολόγητες αλήθειες, το κολοσσιαίο γράμμα ενός «αφηρημένου σοφού» 60 ετών στη νεκρή αγαπημένη του, στην προσπάθειά του να της χαρίσει ένα δώρο αιώνιας ζωής για να συνεχίσει να ζει «κάθε φορά που κάποιος θα διαβάζει αυτές τις σελίδες», πριν το Αλτσχάιμερ νεκρώσει τον εγκέφαλό του και κατασπαράξει τις μνήμες του. 

Στη συλλογή διηγημάτων «Πετεινός νοτίων προαστίων», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Κριτική, φιλοξενούνται 16 μικρές ιστορίες, σαν «σκηνές κάποιων ταινιών μικρού μήκους» με πρωταγωνιστές ανθρώπους της διπλανής πόρτας, και, με αφορμή την πρόσφατη έκδοσή τους, είχαμε την τιμή να συνομιλήσουμε με τον δημιουργό τους, Στάμο Τσιτσώνη.

Στο βιβλίο «Γράμματα από την Αμερική», ένα είδος ημερολογιακής γραφής, ο Μάνος Ματσαγγάνης, οικονομικός επιστήμονας, εξιστορεί τις εντυπώσεις του από το διάστημα που έζησε στην Αμερική, ως υπότροφος του ιδρύματος Fulbright, σε δύο από τα σημαντικότερα πανεπιστημιακά ιδρύματα του κόσμου (Harvard και Berkeley). Έτσι, ο αναγνώστης γίνεται κοινωνός της έντονης και πλούσιας πανεπιστημιακής δραστηριότητας –ημερίδες, σεμινάρια, επίσημα γεύματα με σημαίνοντα πρόσωπα της διεθνούς πολιτικής και ερευνητικής κοινότητας- στην άλλη άκρη του πλανήτη και των συζητήσεων που επικεντρώνονται αναπόφευκτα στο μέλλον της Ευρώπης και την οικονομική κρίση. Παράλληλα, όμως, μέσα από τις σελίδες διακρίνεται ένας απλός, προσιτός, με χιούμορ άνθρωπος, ένας ταξιδευτής, που, γοητευμένος από το καινούργιο, πολυπολιτισμικό περιβάλλον, μοιράζεται τα συναισθήματά του και σκιαγραφεί με γλαφυρότητα σκηνές της αμερικανικής σύγχρονης καθημερινότητας σε ανατολική και δυτική ακτή.

Ήρθα σε επαφή, για πρώτη φορά, με το έργο του Γιάννη Καλπούζου διαβάζοντας το «Ιμαρέτ», όταν πρωτοκυκλοφόρησε το 2008. Από τότε, το σύστηνα συνέχεια σε φίλους και γνωστούς και φέτος, αφού διάβασα το «Άγιοι και Δαίμονες», νεότερο έργο του κ. Καλπούζου, αποφάσισα να ξαναπιάσω το «Ιμαρέτ» στα χέρια μου για να θυμηθώ τους λόγους που το ξεχώρισα. Συνειδητοποίησα λοιπόν, ότι πέραν από την παραστατική χρήση της γλώσσας, ανεξάρτητα από το μυθιστορηματικό ταξίδι στην Ελλάδα του 19ου αι. και την ηδονοβλεπτική ματιά στην καθημερινότητα ενός Έλληνα και ενός Τούρκου που σε ένα γύρισμα της μοίρας γίνονται ομογάλακτοι και οι ζωές τους διαγράφονται παράλληλα, ο κυρίαρχος και μάλλον απλοϊκός λόγος που ξεχώρισα το βιβλίο είναι η μυθιστορηματική προσωπικότητα του παππού Ισμαήλ. 

Το «Έρως Ανίατος» είναι το όγδοο έργο του Δημήτρη Μίγγα, όπου με μία ιδιαίτερη αφηγηματική ροή ξετυλίγει το νήμα της ζωής του Νίκου Στεφανίδη, ενός διακεκριμένου ηθοποιού και της Όλγας, μιας γοητευτικής και μοναχικής καθηγήτριας, όταν αυτή ανατρέπεται με απρόσμενο και αμετάκλητο τρόπο. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο συγγραφέας μας μιλάει για τον έρωτά του με τη συγγραφή, για τη σχέση του με τους ήρωές του και φυσικά απαντάει στα ερωτήματα που αναδύθηκαν κατά την ανάγνωσή του βιβλίου του.