Απόσπασμα από το διήγημα του Jorge Luis Borges, “Tlön, Uqbar, Orbis Tertius”, σε μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη.
Writer’s Corner
Το Writer’s Corner επιστρέφει δυναμικά, με ανανεωμένο προφίλ, ξεθάβει θησαυρούς της ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας και σας προσκαλεί να κουρνιάσετε μαζί του στην πιο φιλόξενη διαδικτυακή γωνιά. Αν επιθυμείτε να μας στείλετε και δικά σας κείμενα προς δημοσίευση (ποιήματα, μικρά πεζά ή και μεταφράσεις, όλα απαραιτήτως σε αρχείο word), μπορείτε να απευθύνεστε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: Annita_Chatzikou@artcoremagazine.gr. Την επιμέλεια της στήλης έχει η Αννίτα Χατζίκου.
Ο φύλακας προσπάθησε να ανοίξει την σιδερένια πόρτα με όσο το δυνατόν λιγότερο θόρυβο….
Η Γυναίκα κοίταξε τον γυμνό Άντρα που κοιμόταν γαλήνιος, και αισθανόταν όμορφα που ήταν δικός της. Ένα απροσδιόριστο σε εκείνη ένστικτο την ώθησε να τον αγκαλιάσει. Χωρίς λαγνεία. Μονάχα να νιώσει την ζεστασιά της επαφής των σωμάτων τους. Τον φίλησε τρυφερά στο μάγουλο. Ύστερα στα χείλη. Τι ανόητες, άσκοπες πράξεις; Ο Άντρας ξύπνησε. Το ίδιο ένστικτο τον καθοδηγούσε. Οι γλώσσες τους χόρεψαν για αρκετή ώρα. Δεν το είχαν κάνει ποτέ ξανά. Τους ήταν ευχάριστο. Ανεξήγητα οικείο. Για μια στιγμή μονάχα, μια θολή ανάμνηση αναδύθηκε ταυτόχρονα και στους δυο, ένα παράξενο μεταίσθημα, ένας ακατανόητος γλωσσικός κώδικας που τους έκανε να ψελλίσουν σχεδόν ταυτόχρονα, «Αρκαδία». Και ύστερα έσβησε. Και απομακρύνθηκαν, μπερδεμένοι. Και η επόμενη επαφή τους ήταν ώρες μετά, μονάχα από λαγνεία.
Ο κύριος Μάκης ήταν ψηλός, πάνω από εξήντα, καλοντυμένος. Πήγαινε πάντα στο ίδιο ξενοδοχείο, μια φορά το μήνα. Είχε μάλλον στενάχωρο βλέμμα, δεν χαμογελούσε πολύ. Ντρεπόταν να σε κοιτάξει στα μάτια. Έκλεινε το δωμάτιο από πριν. Έλεγε το επίθετό του, έπαιρνε τα κλειδιά και ψέλλιζε ένα «ευχαριστώ» στον υπάλληλο στη ρεσεψιόν. Πήγαινε πάντα την ίδια ώρα, δέκα το βράδυ, με μια μικρή βαλίτσα στο χέρι. Πάντα παρέα με μια κοπέλα.
Δευτέρα πρωί, μόλις έχω φτάσει στη δουλειά. Βρέχει. Κάνει κρύο, πολύ κρύο. Δεν προλαβαίνω να ανοίξω τον υπολογιστή, και χτυπάει το κουδούνι. Μέχρι να πατήσω το κουμπί ν’ ανοίξει η πόρτα, έχει χτυπήσει άλλες δύο φορές. Τροχαίο, σκέφτηκα. Μια κοπέλα μπαίνει αναστατωμένη, μ’ ένα κουτάβι στην αγκαλιά. «Πετάχτηκε ξαφνικά» μουρμουράει, το βλέμμα της χαμένο. Το αφήνει διστακτικά στα χέρια μου.
Τελευταία μέρα των διακοπών. Σουλατσάρω στο λιμάνι με κακή διάθεση. Η Σοφία μoύ κρατάει το χέρι τρυφερά. Τον τελευταίο καιρό, είναι όλο και πιο έντονο το άγχος για τα πάντα. Μαζί ήρθε και μια δύσκολη περίοδος για τη σχέση μας.