Όλοι έχουν ένα μέρος που το θεωρούν καταφύγιο. Μερικοί κάνουν τα πάντα για να βρεθούν εκεί. Σφαίρες, αίμα, θάλασσα, ελληνικά νησιά και μπόλικη τεχνολογία είναι τα περιεχόμενα αυτής της ιστορίας.
Writer’s Corner
Το Writer’s Corner επιστρέφει δυναμικά, με ανανεωμένο προφίλ, ξεθάβει θησαυρούς της ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας και σας προσκαλεί να κουρνιάσετε μαζί του στην πιο φιλόξενη διαδικτυακή γωνιά. Αν επιθυμείτε να μας στείλετε και δικά σας κείμενα προς δημοσίευση (ποιήματα, μικρά πεζά ή και μεταφράσεις, όλα απαραιτήτως σε αρχείο word), μπορείτε να απευθύνεστε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: Annita_Chatzikou@artcoremagazine.gr. Την επιμέλεια της στήλης έχει η Αννίτα Χατζίκου.
Είχα απομείνει ολομόναχος. Η παραλία είχε αδειάσει από ώρα. Όλος ο κόσμος και η βουή του, χάθηκαν σαν ομίχλη που την παίρνει ο αέρας. Η βραδινή αύρα απλώθηκε πάνω από την ράχη της θάλασσας και έκανε τα μικρά κύματα να μοιάζουν με αστροκέντητα σινιάλα, καθώς λαμπύριζαν κάτω από το σεληνιακό φως, δημιουργώντας έτσι τον δρόμο του φεγγαριού. Κάθισα στους αστραγάλους μου και άρχισα να διαβάζω το βιβλίο μου. Και τότε, μέσα στην απόλυτη ησυχία, άκουσα το κάλεσμα…
Αναρίθμητα σινιάλα αστεριών έπεφταν στο διψασμένο μου σώμα. Οι οφθαλμοί μου αγόρευαν τη σιωπή
Δυο άγνωστα άτομα στον κοινό χώρο ενός αναγνωστηρίου. Ο καθένας χαμένος στο δικό του κόσμο, στις δικές του σκέψεις. Ο καθένας προσπαθεί να περάσει την ώρα του, χαμένος στη μοναξιά του, με όποιο τρόπο μπορεί.
Είχα έναν φίλο που δεν ήθελε να ξέρει τίποτα. Επιθυμούσε την πλήρη άγνοια. Όλοι όμως προσπαθούσαν να του δώσουν πληροφορίες, από τότε που γεννήθηκε.
Το καλύτερο σημείο της αναχώρησης για ένα ταξίδι, είναι η στιγμή που αφήνεις το σπίτι για να πάς στο αεροδρόμιο. Αυτό και η αίσθηση που έχεις μόλις το αεροπλάνο καβαλήσει τα σύννεφα. Συνήθως. Αν τα καταφέρεις να φτάσεις μέχρι εκεί, αν τα καταφέρεις να φύγεις εγκαίρως από το σπίτι.
Μια μικρή ιστορία για ένα χωρισμό, κάτι αδέσποτες φωνές, κάποιον που δεν έχει ούτε διάθεση να συμμαζέψει το σπίτι του, και ένα παλιό σπίτι στο Βόλο. Η συνέχεια εντός.
Μια μικρή ιστορία για μια βόλτα που αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς κατέληξε. Πάντως από τώρα σας λέω ότι για όλα φταίει ένας σωρός από πέτρες και η ομορφιά μιας κόκκινης βέσπας.
Μερικές ρουφηξιές από ναργιλέ, ένα ποτήρι κρασί, καλή παρέα και άνετα ρούχα στο σπίτι μπορούν να σε οδηγήσουν στον υπολογιστή για να γράψεις. Φώτα σβηστά και ένα τσιγάρο στο χέρι μου, που σε λίγο θα κάνει παρέα με τα υπόλοιπα αποτσίγαρα στο τασάκι. Είναι αστείο, το πως ένα τηλεφώνημα μιας φίλης από την πόλη που σπούδαζες, σου ξύπνησε τόσες αναμνήσεις.