Auditorium

Κάθε μουσικό κίνημα, κάθε μουσική σκηνή, για να επιβιώσει και να διαδοθεί πρέπει να έχει την εστία του, το σπίτι του. Πόσο μάλλον ένα κίνημα άκρως αντιδραστικό και περιθωριακό όπως το punk–ένας… μουσικός επαίτης, θα μπορούσαμε να πούμε, κουρελής, αλλά συνάμα άγριος και βίαιος όπως τα κοινωνικοπολιτικά φαινόμενα που τον γέννησαν, σκληρός κι ωμός σαν την αλήθεια. Το αμερικανικό punk βρήκε το λίκνο και την στέγη του στις αρχές της δεκαετίας του ΄70, στο νούμερο 315 της οδού Bowery, στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Αυτό όμως που κάνει την ιστορία του CBGB να ξεχωρίζει, είναι πως αυτό έγινε τελείως αναπάντεχα και εκ παραδρομής.

Το CBGB πρωτοάνοιξε το 1969 από τον Χίλι Κρίσταλ υπό το όνομα “Hilly's on the Bowery”. Αρχικά το μαγαζί ήταν στέκι μπεκρήδων κι αργότερα έγινε μπαρ για μηχανόβιους, ώσπου τον Δεκέμβριο του 1973, ο Κρίσταλ αποφάσισε να κάνει την επιχείρησή του περισσότερο κερδοφόρα αλλάζοντάς της ύφος. Έτσι, μετονομάσε τo μαγαζί σε “CBGB & OMFUG“, που είναι τα αρχικά του “Country, Bluegrass, Blues and Other Music For Uplifting Gormandizers” («Country, Bluegrass, Blues και άλλες μουσικές για ανεβασμένους καλοφαγάδες») –δύσκολος τίτλος, δε λέω, αλλά εκκεντρικός κι αρκετά έξυπνος. Αρχική πρόθεση του Κρίσταλ –όπως φανερώνει και το όνομα του club– ήταν να έχει βραδιές με country, bluegrass και blues σχήματα. Όμως του βγήκε κάπως αλλιώς…

Τον Φεβρουάριο του '74, μετά από παρότρυνση δυο θαμώνων του club, ο Κρίσταλ κλείνει για τις Τρίτες και τις Τετάρτες την τοπική μπάντα Squeeze, και ο country/blues προσανατολισμός του CBGB αρχίζει να κάνει περίπατο αποκτώντας πλέον έντονη rock κατεύθυνση. Αν και οι Squeeze δεν ήταν punk συγκρότημα, παρ΄όλα αυτά έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην εξάπλωση της φήμης του CBGB ως underground χώρος και κατά συνέπεια στην τελική διαμόρφωση του –κάπως ρευστού κι αόριστου μέχρι εκείνη την χρονική στιγμή– κινήματος του punk. 

Το νερό είχε πια μπει για τα καλά στο αυλάκι κι η συνέχεια ήταν ραγδαία˙ δεκάδες punk μπάντες χτυπούσαν την πόρτα του Χίλι Κρίσταλ για live και αυτός δεχόταν, βάζοντας μόνο δυο κανόνες: να φέρνουν δικό τους εξοπλισμό και να παίζουν μόνο δικό τους υλικό, όχι διασκευές. Μπάντες όπως οι Ramones, Blondie, Patti Smith, The Dead Boys –τους οποίους μάλιστα αργότερα μανατζάρισε ο ίδιος ο Κρίσταλ–, Television, Talking Heads, Mink DeVille, έκαναν τα πρώτα τους βήματα στο CBGB. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ΄70 από το club είχαν περάσει σχεδόν όλα τα ονόματα του εναλλακτικού χώρου, ανάμεσά τους οι The Police, Misfits, The Dictators, Iggy Pop, The Fleshtones, The Cramps, B-52's, Bad Brains, Richard Hell and the Voidoids και πολλοί άλλοι. Την δεκαετία του '80 το CBGB φιλοξένησε κυρίως το NYHC (New York Hardcore) κίνημα με σημαντικότερους εκπροσώπους του τους Agnostic Front και Beastie Boys.

Έπειτα από χρόνιες διαφορές για την αύξηση του ενοικίου, μηνύσεις και ένα τσουχτερό πρόστιμο το οποίο αρνήθηκε να πληρώσει ο Κρίσταλ, στις 15 Οκτωβρίου του 2006, μετά από μία συναυλία της Patti Smith, το CBGB έβαλε λουκέτο. Το ιστορικο αυτό underground μουσικό κυττάρο έκλεισε για πάντα σαν συναυλιακός χώρος, όμως οι βασικοί παράγοντές του συνέχισαν να συνεισφέρουν στην εναλλακτική σκηνή διοργανώνοντας φεστιβάλ και ραδιοφωνικές παραγωγές.

Ο Χίλι Κρίσταλ πέθανε τον Αύγουστο του 2007 και τον Απρίλιο του 2008 το CBGB άνοιξε ξανά τις πόρτες του, πλέον σαν underground μπουτίκ, κρατώντας την παράδοση, την ιστορία και το ύφος του παλιού πανκάδικου club.

Η επιρροή κι η παρακαταθήκη του CBGB είναι πλούσια και πολυποίκιλη: γνωστοί μουσικοί έχουν γυρίσει βιντεοκλίπ φορώντας μπλουζάκι με το λογότυπό του, στον χώρο του έχουν γυριστεί σκηνές για ταινίες, το όνομά του εμφανίζεται σε στίχους τραγουδιών, τηλεοπτικά σήριαλ, βιβλία comic, ακόμα και βιντεοπαιχνίδια. Το 2013 γυρίστηκε η ομώνυμη ταινία σε σκηνοθεσία του Ράνταλ Μίλερ και με πρωταγωνιστή τον Άλαν Ρίκμαν στον ρόλο του Χίλι Κρίσταλ.

Όπως λένε, οι τοίχοι έχουν αυτιά˙ το σίγουρο είναι πάντως πως αν οι τοίχοι του CBGB είχαν και στόμα, θα μας έλεγαν πολλές punk ιστορίες…