Άλλαι Τέχναι

Η πρόκληση είναι ακόμη μεγαλύτερη στην περίπτωση ενός φωτογράφου, ο οποίος καλείται στην αστραπή μιας λήψης να δημιουργήσει κάτι που θα κάνει λίγους ή περισσότερους να νιώσουν κάτι ή έστω να συλλάβουν μια νότα του συναισθήματός του. Εδώ δεν υπάρχουν τα λεπτά της μουσικής, οι ώρες του κινηματογράφου, εναλλαγές ήχου, εικόνας, χρωμάτων, εκφράσεων. Πρόκειται για ένα μόνο καρέ, συγκεκριμένο, χωρίς δυνατότητα τοποθέτησης διορθωτικών πινελιών. Και όμως, ζούμε στην εποχή που οι εικόνες μας καθορίζουν και μας ελέγχουν και ίσως αυτό να μας εφησυχάζει, ακόμη και να μας ικανοποιεί, γιατί το θεωρούμε λιγότερο απαιτητικό, πιο προσιτό, ασφαλές, και με λιγότερο ψυχικό κόστος. Οι άνθρωποι άλλωστε αποζητούν την ιδεατή, στο βαθμό του μη ρεαλιστικού, αυτοπροβολή τους. Αυτό φυσικά εφόσον το άτομο του σήμερα καταφέρει να αποτινάξει την ρηχή επιδίωξη του εξωραϊσμού της εξωτερικής του εικόνας και προβληματιστεί σχετικά με την εικόνα του χαρακτήρα του.

Ο Cho Gi-Seok, μέσα από τις συλλογές του, απαθανατίζει την ένωση δυο αντίπαλων κόσμων. Εγκατέλειψε τις σπουδές του στο Kookmin University στην Σεούλ ως graphic designer, και ακολούθησε τελικά την φωτογραφία, ενώ εργάστηκε ως graphic designer, art director και set designer. Ως φωτογράφος μετράει πολλές συνεργασίες με περιοδικά (Vogue, Wallpaper, Dazed) καθώς και με αρκετούς οίκους μόδας (Prada). Η έκθεσή του “Coexistence” άνοιξε τον Μάρτιο στο Fotografiska Museum στην Στοκχόλμη, το μεγαλύτερο ιδιωτικό μουσείο τέχνης του κόσμου με χώρους σε Μαϊάμι, Σαγκάη και Βερολίνο. Η καλλιτεχνική του πορεία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αντιφατική. Από την μια πλευρά, είναι ένας φωτογράφος που σημαντικό μέρος της δουλειάς του αφορά τη μόδα, συνεπώς την εμφάνιση, την εικόνα, το περιτύλιγμα, το ψέμα. Από την άλλη, ορισμένα έργα του είναι αισθητικά εθιστικές εικόνες που αγγίζουν μύχιες σκέψεις και φέρνουν στην επιφάνεια αισθήματα, την ύπαρξη των οποίων δεν είχαμε πολλές φορές αντιληφθεί. Και το πιο αφοπλιστικό είναι το ότι όσο έντονες και αν φαντάζουν εκ πρώτης όψεως οι εικόνες αυτές, όσο και αν αναστατώνει η θέασή τους, αποδίδουν, ίσως, κάτι αληθινό με τις πιο γοητευτικά μελαγχολικές αλληγορίες κάθε φορά. Και αυτό είναι το παράδοξο στο έργο του Gi-Seok: η πολύπλευρη προσέγγιση του εκάστοτε θέματος, η προσαρμογή σε αυτό και η αψεγάδιαστη αξιοποίηση της προσωπικής αισθητικής με στόχο την απόδοση κάτι ανώτερου, που αφορά την ουσία, την υπόσταση του ανθρώπου και τον ρόλο του ως πυρήνα της κοινωνίας.

Έτσι βλέπουμε, υπό το πρίσμα του υπερρεαλισμού, τις άσχημες αλήθειες της κοινωνίας του 21ού αιώνα: μοναξιά μέσα στο πλήθος, οθόνες κινητών που απομυζούν το πνεύμα των ανθρώπων, άνθρωποι δέσμιοι του εφιάλτη τους, ατίμωση του διαφορετικού, τη μάστιγα του ψηφιακού κόσμου, καλώδια που δένουν, συνδέουν, αιχμαλωτίζουν, θεοποίηση της ύλης, αποτελούν ελάχιστες μόνο από τις εικόνες-αιχμές του τριαντάχρονου φωτογράφου από την Νότια Κορέα. Πίσω από τα ζωηρά χρώματα, τα όμορφα αντικείμενα και τις έντονες αντιθέσεις ανοίγει ένα παράθυρο και δείχνει ό,τι πραγματικά θλιβερό ταλανίζει τις ανθρώπινες σχέσεις, την ακατανόητη κατάθλιψη του αναπτυγμένου κόσμου, τις απέλπιδες προσπάθειες για αποδοχή, την απόσταση που μας χωρίζει, τις φυλακές που ανοίξαμε ενεργοποιώντας τις οθόνες μας, το ρεμετζάρισμα με αόρατα νήματα σε καταστάσεις, την επικίνδυνη αλλά τόσο ποθητή εξουσία που ασκεί ο έρωτας στην ύπαρξή μας, τη νοσταλγία που συνοδεύει τις μνήμες, «στολίζοντας» πολύ συχνά με δάκρυα τους πρωταγωνιστές των εικόνων του, δάκρυα δανεικά από την πραγματική ζωή. Προσπαθώντας να αντισταθμίσει την αποκαρδιωτική οπτική του κόσμου που αποδίδει σε αυτές τις αναπαραστάσεις, παρουσιάζει και ορισμένες εικόνες που αποτυπώνουν ευτυχία, αγάπη, συνύπαρξη και αποτελούν τις ακριβώς αντίθετες εκδοχές των προηγούμενων, ενισχύοντας στο μέγιστο επίπεδο την δυναμική των συλλογών του.

Πέρα από την καθηλωτική θεματολογία, άλλη μια ενδιαφέρουσα πτυχή της τέχνης του για τους λάτρεις της ασιατικής κουλτούρας, αποτελεί το κράμα παραδοσιακών και φουτουριστικών στοιχείων του κορεάτικου πολιτισμού, που εμπλουτίζει τις εικόνες του. Με αυτόν τον τρόπο θέτει σε σύγκριση κοινωνίες, επιτεύγματα, σχέσεις, παρελθόν-παρόν-μέλλον.

Ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει εύκολα, γιατί οι άνθρωποι συχνά συναντούν ψηλά τείχη όταν καλούνται να αποτινάξουν όσα χαρακτηριστικά τους παγιδεύουν και καταστρέφουν είτε τους ίδιους είτε τα άτομα που τους περιβάλλουν. Πάντα αναγκαίες είναι, όμως, οι στιγμές διαύγειας, όπως είναι οι στιγμές δημιουργίας του Cho Gi-Seok και άλλων καλλιτεχνών, που αποδεικνύουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που αντιλαμβάνονται τα προβλήματα των σύγχρονων κοινωνιών και κυριεύονται από την επιθυμία να επιφέρουν αλλαγές και να φιλοτεχνήσουν έναν κόσμο πιο τρυφερό, πιο όμορφο, πιο ανθρώπινο.