Christine, του Antonio Campos
Στο επίκεντρο του "Christine" δεσπόζει η σπουδαία ερμηνεία της Rebecca Hall. Από την πρώτη στιγμή, παρότι δεν είναι απολύτως ξεκάθαρο, γίνεται φανερό ότι κάτι τρέχει με την Christine. Σταδιακά, αρχίζει να βυθίζεται σε μια ιδιόμορφη κατάθλιψη που περιλαμβάνει βίαια ξεσπάσματα, αλλά και σε μια απομονωτική, αντί-κοινωνική συμπεριφορά. Όλα αυτά αποτυπώνονται με μια καίρια, ακριβή και λεπτοδουλεμένη ερμηνεία από την Hall, που ξέρει πότε να ανεβάσει τους τόνους και πότε να ποντάρει σε πιο χαμηλόφωνες, αλλά εξίσου ανησυχητικές, στιγμές. Κατ’ αυτό τον τρόπο, χτίζει σταδιακά την κινηματογραφική περσόνα ενός υπαρκτού προσώπου, προσδίδοντας της ρεαλισμό, αλλά και επιδεικνύοντας, σε κάθε περίπτωση, τον απαραίτητο σεβασμό.
Αφηγηματικά, το "Christine" αποδεικνύεται βραδυφλεγές. Αρχικά, η επιλογή του Campos να παρουσιάσει χαλαρά και χωρίς ιδιαίτερη ένταση την ιστορία του φαίνεται να δικαιώνεται, αφού αφήνει άπλετο χρόνο σε όλους τους χαρακτήρες να «αναπνεύσουν», ξεδιπλώνει τα χαρακτηριστικά τους και περιγράφει με ακρίβεια και λεπτομέρεια τη σχέση που έχει ο καθένας εξ αυτών με την πρωταγωνίστρια. Σταδιακά, ωστόσο, η έλλειψη έντασης, καθώς και μια σειρά από σκηνές που δεν οδηγούν πουθενά, εκτροχιάζουν την ταινία σε ένα επαναλαμβανόμενο και κάπως σχηματικό δράμα. Ειδικά όσο πλησιάζουμε προς το -σοκαριστικό- φινάλε, είναι πραγματικά δύσκολο να ξεχωρίσεις τη δεύτερη από την τρίτη πράξη, αφού η κλιμάκωση έρχεται απότομα, χωρίς να έχει προηγηθεί η απαραίτητη δραματουργική κορύφωση. Έτσι, η ομολογουμένως σοκαριστική σκηνή της αυτοκτονίας δεν έχει τον απαραίτητο δραματουργικό αντίκτυπο. Περισσότερο τη βλέπουμε παρά τη νιώθουμε να ξετυλίγεται ως το αναπόφευκτο αποτέλεσμα ενός κρυφού ανθρώπινου δράματος
Και είναι πραγματικά κρίμα, γιατί στην καρδιά της ιστορίας καραδοκεί ένα κατάμαυρο σχόλιο για την αδηφάγο κοινωνία του θεάματος και τον βάρβαρο τηλεοπτικό κανόνα του παιχνιδιού, που προκρίνει ως αυτοσκοπό τη βία και το αίμα, με μπόλικη γαρνιτούρα κίτρινης δημοσιογραφίας. Καμία ωστόσο από τις ιδέες αυτές δεν εξυπηρετείται σωστά, καθώς μένουν όλες δραματικά ανεκμετάλλευτες, παρουσιαζόμενες και πάλι σχηματικά και αδύναμα. Είναι βέβαιο ότι χωρίς την εξαιρετική ερμηνεία της Hall, το “Christine” δεν θα είχε διαγράψει μια τόσο δυνατή φεστιβαλική διαδρομή, παρά τα αναμφισβήτητα πλεονεκτήματά του και το δυνατό πρώτο κομμάτι του. Θα το θυμόμαστε με ενδιαφέρον ως μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία, μια ιστορία που ενδεχομένως θα μπορούσε να αποτελέσει ένα κατάμαυρο σχόλιο για τον κυνικό και απάνθρωπο κόσμο του θεάματος και ένα λεπτομερές ψυχογράφημα ενός χαρακτήρα που θέλει να ουρλιάξει για βοήθεια, αλλά δεν μπορεί να βρει τη φωνή για να το κάνει.
Christine, του Antonio Campos
Είδος: Δράμα/αληθινή ιστορία
Διάρκεια: 115'
