Climax, του Gaspar Noé
Όλα αυτά συνθέτουν το “Climax”, τη νέα ταινία του Gaspar Noé, που έφυγε από τις Κάννες με το πρώτο βραβείο του παράλληλου τμήματος Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών. Μια ταινία που φέρει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός δημιουργού που δίχαζε και συνεχίζει να διχάζει ακραία κοινό και κριτικούς. Άνισος, σίγουρα ταλαντούχος, κατά συρροή προβοκάτορας, ο Noé δεν φοβήθηκε ποτέ τον ακραίο πειραματισμό. Φλέρταρε, και εξακολουθεί να το κάνει, με το avantgarde, την πορνογραφία, την πρόκληση για χάρη της πρόκλησης. Οι επικριτές του τον κατηγορούν ότι δίνει περισσότερο βάρος στο στυλ παρά στην ουσία, ότι οι αισθητικές και φορμαλιστικές του αναζητήσεις δεν είναι τίποτε άλλο από κενές επιδείξεις ύφους. Κι η αλήθεια είναι ότι το “Climax” σίγουρα δεν θα αρέσει σε αυτή τη μερίδα του κοινού, καθώς όλα ταπροαναφερθέντα ελαττώματα, και ίσως όχι μόνο αυτά, κάνουν την εμφάνισή τους.
Ωστόσο, αυτό που σίγουρα δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί στον Noé είναι η σκηνοθετική μαεστρία που επιδεικνύει. Αφού στήνει μια λεπτομερή και σχεδόν μεθοδική κατάβαση στην κόλαση, «γδύνοντας»σιγά σιγά τους ήρωες του, αποκαλύπτει τα πιο βίαια και πρωτόγονα ένστικτά τους, καθώς και τις πιο βαθιές επιθυμίες τους. Ο χορός αποτελεί σχεδόν οργανικό κομμάτι της αφήγησης, αποτελώντας την κινητήριο δύναμη, αλλά κι ένα εργαλείο έκφρασης, επικοινωνίας, ξεσπάσματος. Η κάμερα κινείται με φυσικό τρόπο, γλιστρώντας σχεδόν υγρά ανάμεσα σε κορμιά του χορεύουν, κάνουν έρωτα, τρέχουν, ελίσσονται. Ακολουθεί από κοντά τους χαρακτήρες, περιστρέφεται, πάλλεται ανάμεσά τους, καταγράφει με ερωτική διάθεση και αστείρευτη ενέργεια τις χορευτικές τους κινήσεις.Μια σειρά από μεγάλα, εντυπωσιακά μονοπλάνα, που εναλλάσσονται από χαρακτήρα σε χαρακτήρα, μας τοποθετούν στην καρδιά της δράσης, μεταφέροντας τον πανικό και την παράνοια στην οποία βυθίζονται σταδιακά οι χορευτές, καθώς το LSD παίρνει το πάνω χέρι.
Από την άλλη, ποιος μπορεί και να ισχυριστεί ότι ο Noé αφήνει πίσω του τους επιτηδευμένους και απλοϊκούς συμβολισμούς ή τους σχεδόν διάφανους χαρακτήρες; Hεπιδειξιμανία του, οι αναίτιες φορμαλιστικές παρεμβάσεις του (η ταινία ξεκινάει από το τέλος, οι μεσότιτλοι εμφανίζονται στο τέλος της ταινίας κλπ) είναι παρούσες, όπως και η μονοσήμαντη και παντελώς κούφια κοινωνική κριτική που επιχειρεί. Το ζήτημα είναι ότι τίποτα από όλα αυτά δεν έχουν εν προκειμένω σημασία. Γιατί το “Climax” είναι μια πραγματική κινηματογραφική εμπειρία, που επιτίθεται βάναυσα στις αισθήσεις του θεατή. Μια απολαυστική, ανά διαστήματα σοκαριστικά σκοτεινή, ενίοτε ενοχλητική αλλά πάντα ψυχαγωγική εμπειρία, που συμπυκνώνει όλες τις αρετές αλλά και τις αδυναμίες του δημιουργού της. Αποτελώντας, μαζί με το “Enter the Void”, μακράν την καλύτερη δημιουργία του, αφού αυτή η μιάμιση ώρα γεμάτη χορό, σεξ, ναρκωτικά και θάνατο είναι η ιδανική σκηνή πάνω στην οποία ο Noé έχει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει τη σκηνοθετική του δεινότητα, καθώς και τις αισθητικές και θεματικές του εμμονές.
Climax, του Gaspar Noé
Είδος:Μιούσικαλ, Θρίλερ
Διάρκεια: 96'
