In a Cinemanner of Speaking

Ακόμα κι αν είσαι κάτω των τριάντα και δεν πρόλαβες να αγαπήσεις τον ηθοποιό Eastwood, σίγουρα μπορείς να λατρέψεις τον σκηνοθέτη. Ο Clint Eastwood έγινε κινηματογραφικός θρύλος ήδη από τη συμμετοχή του σε δεκάδες ταινίες και από τους εμβληματικούς του ρόλους στα γουέστερν και στις αστυνομικές ταινίες ως βρώμικος Χάρυ. Ο Eastwood, όμως, εκτός από ωραίος ηθοποιός, είναι και κορυφαίος σκηνοθέτης· έχει σκηνοθετήσει δεκάδες ταινίες από τη δεκαετία του '70 μέχρι σήμερα και μας έχει χαρίσει κινηματογραφικά διαμάντια που λατρεύουμε. 

Ο Clint Eastwood σκηνοθετεί το τελευταίο γουέστερν της καριέρας του και κερδίζει και το πρώτο του Όσκαρ Σκηνοθεσίας. Στην ταινία, ο Clint Eastwood και ο Morgan Freeman έχουν αποσυρθεί από τη δράση, αλλά αποφασίζουν να αναλάβουν μια ακόμα δουλειά για να βοηθήσουν μια ομάδα γυναικών που θέλουν να πάρουν εκδίκηση. Πρόκειται για ένα πιο… συναισθηματικό γουέστερν, όχι στο είδος που μας είχε συνηθίσει ο Eastwood. Η ταινία κέρδισε και Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας (που ίσως δεν το άξιζε, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). 

Δεν είναι από τις ταινίες που θυμάσαι για μια ζωή, αλλά αξίζει να τη δεις. Ο Clint Eastwood και η Meryl Streep είναι δύο μεσήλικοι που ερωτεύονται κεραυνοβόλα και βιώνουν μια βαθιά και γνήσια αγάπη. Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Robert James Waller και ο Eastwood μπορεί να υπερηφανεύεται αν μη τι άλλο γι' αυτό: ότι δεν κατέστρεψε το βιβλίο και έκανε μια από τις πιο επιτυχημένες μεταφορές λογοτεχνικού έργου στη μεγάλη οθόνη (στο μέτρο τουλάχιστον που αυτό είναι εφικτό). 

Είναι το “Mystic River” το αριστούργημα του Eastwood; Ναι, είναι. Τρεις παιδικοί φίλοι ξαναβρίσκονται μετά από χρόνια κάτω από δυσάρεστες συνθήκες: η κόρη του ενός έχει δολοφονηθεί, ο άλλος είναι ο αστυνομικός που ερευνά την υπόθεση, ενώ ο τρίτος είναι ο ύποπτος. Συγκλονιστικό θρίλερ, από τα κορυφαία που γυρίστηκαν ποτέ, και με ένα φινάλε που σε στοιχειώνει. Θα μπορούσε, βέβαια, η ταινία να παραμείνει απλώς στο επίπεδο ενός καλογυρισμένου θρίλερ, όμως ο Eastwood, πέρα από την αγωνία και τη δράση, φωτίζει με έναν μοναδικό τρόπο τις προσωπικές ιστορίες των ηρώων του και αυτό είναι το στοιχείο που εξυψώνει την ταινία και εντείνει την τραγική της ατμόσφαιρα. Αυτό είναι επίσης και το χαρακτηριστικό του Eastwood ως σκηνοθέτη: ενώ αφηγείται πολύ σκληρές ιστορίες, τους προσδίδει μια βαθύτατα ανθρώπινη διάσταση. (Να μην παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι η ταινία κέρδισε δύο Όσκαρ Ερμηνείας και άλλες τέσσερις υποψηφιότητες, μεταξύ άλλων Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Ταινίας – που θα μπορούσε να είχε κερδίσει, αν εκείνη τη χρονιά δεν είχε σαρώσει το “Lord Of The Rings: The Return Of The King”). 

Αυτή είναι ταινία για πολύ κλάμα: ανθρώπινη, συγκινητική, τρυφερή, και συγχρόνως σκληρή. Η Hilary Swank βάλθηκε στα τριάντα-φεύγα της να γίνει πυγμάχος και ο σκληρός και λιγομίλητος Eastwood δε θέλει να την προπονήσει. Σύντομα βέβαια θα αλλάξει γνώμη και μεταξύ τους θα αναπτυχθεί ένας ιδιαίτερος δεσμός. Η ταινία του Eastwood που σάρωσε τα Όσκαρ (Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Ά Γυναικείου για τη Hilary Swank και Β' Ανδρικού για τον Morgan Freeman) και κέρδισε άλλες τρεις υποψηφιότητες, αποτελεί ένα από τα πιο άρτια και δυνατά χαρτιά της φιλμογραφίας του. 

Όχι από τις καλύτερες σκηνοθετικές στιγμές του, παρόλο που έχει στα χέρια του μια Angelina Jolie που δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας (και μας κάνει και πάλι να αναρωτιόμαστε γιατί χαραμίζεται σε ταινίες δράσης) και ένα story πάρα πολύ δυνατό που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Ένα ενδιαφέρον θρίλερ με θέμα την εξαφάνιση ενός αγοριού που η Jolie και η αστυνομία το ψάχνουν, φέρνοντας στο φως ανατριχιαστικά στοιχεία. Δυστυχώς, το φιλμ σε κάποια σημεία δεν φαίνεται να πείθει και μάλλον παρουσιάζει μερικά σεναριακά κενά, έτσι δεδομένου ότι σκηνοθέτης είναι ο Eastwood έχεις μεγαλύτερες προσδοκίες. Το ξεχωριστό χαρακτηριστικό της ταινίας είναι το soundtrack και το γεγονός ότι το έγραψε ο ίδιος ο Eastwood (ναι, ασχολείται και με αυτό!) και είναι καταπληκτικό. (Πάρε μια γεύση από το soundtrack εδώ)

Άλλο ένα αριστούργημα και η προτελευταία φορά που είδαμε τον Clint Eastwood μπροστά από την κάμερα. (Γι' αυτό και πολλοί υποστήριξαν πως η Ακαδημία θα έπρεπε να του είχε δώσει για αυτήν την ταινία Όσκαρ Ά Ανδρικού Ρόλου, μιας και, παρά τις κατά καιρούς υποψηφιότητες, δεν το έχει κερδίσει ποτέ). Κι εδώ τον βλέπουμε στον συνηθισμένο ρόλο του σκληρού και ιδιότροπου, που αναπτύσσει μια φιλική σχέση με τους ασιατικής καταγωγής εφήβους γείτονές του. Αντιρατσιστικά μηνύματα, δράση, ένα πολύ δυνατό σενάριο, ένα φινάλε συγκλονιστικό και μια ερμηνεία από τον Eastwood που, ας πούμε, αποτελεί την επιτομή όλης της καριέρας του ως ηθοποιού. 

Μια ασυνήθιστη ταινία για τον Eastwood, καθώς έχουμε πολύ έντονο το μεταφυσικό στοιχείο. Τρεις ανεξάρτητες ιστορίες έχουν ως θέμα τους τον θάνατο και την επαφή με την… άλλη πλευρά. Μια ταινία σαν αυτήν θα μπορούσε να περάσει στην κατηγορία της επιστημονικής φαντασίας, αλλά χάρη στον Eastwood κρατιέται σε πολύ ρεαλιστικά επίπεδα. Από τις πιο συγκινητικές και τρυφερές ταινίες που έχει γυρίσει. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Eastwood σκηνοθετεί μια βιογραφία, είναι όμως η μοναδική που επιλέγει ως θέμα του τη ζωή ενός τόσο ιντριγκαδόρικου προσώπου όπως αυτό του ιδρυτή του F.B.I. Στα θετικά συγκαταλέγεται ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει τον ήρωά του, μεταφέροντας ρεαλιστικά στη μεγάλη οθόνη τον ιδιότροπο και μυστήριο χαρακτήρα που -λένε ότι- είχε ο Hoover. Σε αυτό συμβάλλει καταλυτικά και η αψεγάδιαστη ερμηνεία του Leonardo DiCaprio. Το κακό είναι ότι η ταινία δεν καταφέρνει να απογειωθεί, παρόλο που σε γενικές γραμμές είναι καλοστημένη. Είτε την δεις είτε όχι, σχεδόν το ένα και το αυτό… 

Εδώ ο Clint Eastwood λιγάκι μας τα χάλασε. Παρόλο που η ταινία έκανε μεγάλο ντόρο και έφτασε άνετα μέχρι τις υποψηφιότητες των Όσκαρ (προτάθηκε μεταξύ άλλων και για Καλύτερης Ταινίας), είναι πολύ μέτρια – για τα δεδομένα τουλάχιστον του σκηνοθέτη. Η υπόθεση βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και στη βιογραφία του Αμερικανού σκοπευτή Chris Kyle. Το αποτέλεσμα: άλλη μια ταινία σαν τις δεκάδες που έχουν γυριστεί τα τελευταία 10-15 χρόνια για τον πόλεμο στο Ιράκ, συν το γεγονός ότι αποτελεί απίστευτη… «αμερικανιά». Είναι να απορείς για ποιο λόγο αποφάσισε ο Eastwood να τη γυρίσει και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο. 

Βλέποντας την τελευταία του μέχρι στιγμής ταινία σκέφτεσαι ότι ο αγαπημένος μας σκηνοθέτης μάλλον κουράστηκε και ίσως θα έπρεπε επιτέλους να ξεκουραστεί και να σταματήσει να γυρίζει ταινίες. Η υπόθεση είναι σούπερ: μια βλάβη προκαλείται σε ένα αεροπλάνο εν ώρα πτήσης και ο πιλότος καταφέρνει άψογα να το προσγειώσει σε ένα ποτάμι μέσα στην πόλη… Ο Eastwood, όμως, αντί να δώσει έμφαση στο καθεαυτό γεγονός και να δημιουργήσει μια ταινία αγωνίας και δράσης, επικεντρώνεται -δήθεν- στον ψυχισμό του ήρωα και στις αμφιβολίες του για το αν πήρε τη σωστή απόφαση. Μόνο που προφανώς το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που περίμενε… Βαρετό, υποτονικό, άνευρο.