Auditorium

Το πρώην μέλος του αινιγματικού project Hype Williams, Inga Copeland, αλλάζει ήχο, αλλάζει moniker (Copeland), αλλάζει look και ανακηρύσσει την ατομική της ανεξαρτησία με την κυκλοφορία του debut 7'' LP της που φέρει τον τίτλο “Because I’m worth it”.

Η επιλογή της τοποθεσίας του launch party υπήρξε άκρως επιτυχημένη και σε πλήρης αρμονία με τη δυναμική του δίσκου: μία κλειστοφοβική, σκοτεινή υπόγα κάπου στην ανατολική πλευρά του Λονδίνου. Η Copeland διατήρησε την μη εύπεπτη και αντί-mainstream δημόσια εικόνα της, κράτησε τον θεατή/ακροατή σε απόσταση και απλά τον καθήλωσε με το μοναδικό πάντρεμα του ήχου και των φωνητικών της.

Βουητά, τριξίματα, synth, κρουστά, psych-rock guitar riffακια, αφηρημένα και απειλητικά τετράστιχα, beats που «χαλάνε» κάθε πιθανή ροή, μονότονοι ρυθμοί, ψηλές συχνότητες, «μουδιασμένες» και επαναλαμβανόμενες λούπες… μία μπερδεμένη μουσική γλώσσα, η οποία δεν χρειάζεται καμία μετάφραση για να καταφέρει να μεταδώσει τη δύναμή της στον ακροατή.

Αυτό που σίγουρα ξεχώρισε στο live ήταν η επί τόπου μουσική παραγωγή με τη χρήση πικ-απ, drum machine και synth και την απουσία υπολογιστών και λοιπών προγραμμάτων παραγωγής.

Όποιος είχε την τύχη να παρευρεθεί στο event σίγουρα αντιλήφθηκε την ευρηματικότητα της Copeland και τη δύναμή της να επεξεργάζεται «ωμά» και βιομηχανικά στοιχεία της dance σκηνής, να τα απογυμνώνει από κάθε σκληρότητά τους, να τα μεταλλάσσει μιξάροντας μηχανικούς ηλεκτρονικούς ήχους με τα ατελή και random φωνητικά της και τελικά να τα αντισταθμίζει με μία pop ευαισθησία.

Ευρηματικός είναι σίγουρα και ο τίτλος της νέας της δουλειάς μιας και είναι δανεισμένος από το σλόγκαν της L’Oreal. Πρόκειται για τίτλο – μομφή στην αμείλικτη δύναμη του γυναικείου φύλου, η οποία ανά τις δεκαετίες καθρεφτίζεται στη «γλώσσα» των διαφημιστικών σποτ (που θέλουν εμάς τα κορίτσια να θριαμβεύουμε λόγω της αψεγάδιαστης και ακαταμάχητης τεχνητής ομορφιάς μας) της γνωστής εταιρίας. Κάπως έτσι, η ονομασία του LP σε προδιαθέτει για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει στα 8 tracks που το απαρτίζουν.

Ο νέος δίσκος θα μπορούσες να πεις ότι αποτελεί «παρωδία της τρέχουσας κουλτούρας, της τέχνης αλλά και της εμπορευματοποίησής της». Η ίδια η Copeland δεν αποτελεί την pop princess που ειρωνικά ενσαρκώνει εδώ, μιας και από ότι φαίνεται η Alina Astrova (το πραγματικό της όνομα) δεν πρόκειται ποτέ να αναλωθεί σε «καθαρές» και «γυαλιστερές» μουσικές παραγωγές. Το LP αυτό – πιο σκοτεινό, πιο «βρώμικο» και πιο industrial από ποτέ – καταφέρνει να φέρει στην επιφάνεια το ταλέντο της καθώς και να εκθέσει ένα κομμάτι του πραγματικού της εαυτού, ο οποίος όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη μουσική της, δεν υπόκειται σε καμία στιλιστική παράμετρο.

Στο live φυσικά δεν θα μπορούσε να απουσιάζει ο αδυσώπητα ταλαντούχος μουσικός παραγωγός Darren J. Cunningham (aka Actress) ο οποίος φέρει και την υπογραφή του στο δίσκο της Copeland μιας και συμμετέχει στην παραγωγή του track “Advice to young girls» (ο στίχος του είναι απλά επικός). Η συνεργασία της με τον Actress φανερά την στιγματίζει και την μεταλλάσσει, κάτι που γίνεται έντονα αισθητό στον συγκεκριμένο δίσκο μιας και το “Because I’m worth it” είναι τελείως διαφορετικό από τις προηγούμενες δουλειές της ως προς τον ήχο και τον «όγκο» του.

Στα μέσα της βραδιάς, η Copeland ολοκλήρωσε το πρόγραμμά της, πήρε τη μπύρα της και αποσύρθηκε από τη σκηνή για να υποδεχτεί μαζί με το κοινό τον εκρηκτικό Actress. Και κάπου εδώ αρχίζει να γράφεται η ιστορία… γιατί αν η Copeland καθήλωσε το κοινό, ο Actress απλά «το σκότωσε» όπως θα λέγανε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι (βλέπε killed it: urban dictionary: british slang).

Για όποιον δεν τον γνωρίζει ας αναφέρουμε ότι πρόκειται για τον γεννημένο μουσικό παραγωγό Darren J. Cunningham – συνιδρυτή της Wercdiscs, ο οποίος από την κυκλοφορία του πρώτου του κιόλας δίσκου κατάφερε να χαρακτηριστεί ως ένας από τους pioneers και πιο υποσχόμενους μουσικούς καλλιτέχνες της ηλεκτρονικής σκηνής.

Μετράει 4 δίσκους στο ενεργητικό του καθώς και αρκετές συνεργασίες με πολύ αξιόλογα labels όπως Ninja Tune, Nonplus Records και Honest Jon's Records. Έκανε το ντεμπούτο του με το album Hazeville το 2008 ενώ το 2014 κυκλοφόρησε η τελευταία του δουλειά που ακούει στο όνομα “Ghetoville” και αποτελεί sequel του πρώτου δίσκου. 

Σίγουρα ο Actress δεν είναι ο τυπικός – μέσος – techno artist που θα μπορούσες να ακούσεις γιατί πολύ απλά, κομμάτια σαν το “Contagious” δύσκολα θα τα έβαζε ο Jeff Mills ή ο Sven Väth στο set τους. Τολμώ να πω χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος ότι το “Ghetoville” είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχουμε ακούσει μέχρι στιγμής από τον κύριο Cunningham.

Πηγή έμπνευσης για τον καινούργιο δίσκο υπήρξε το μέρος όπου έζησε για 13 χρόνια της ζωής του και αυτό δεν είναι άλλο από το Brixton του Λονδίνου. Αν ο ήχος του είχε εικόνα σίγουρα θα ήταν ένα τοπίο καμμένης γης, παρατημένης στο έλεος κανενός θεού, όπου βασιλεύει το σκοτάδι και η ασχήμια. Με μία λέξη: dystopia. Γιατί σύμφωνα με τον Actress ζούμε σε έναν εύθραυστο, εθισμένο κόσμο, και κάπως έτσι ακούγεται ένας εύθραυστος και εθισμένος κόσμος στα δικά του αυτιά.

Το “Ghetoville” είναι δίσκος – σεμινάριο ως προς την μουσική παλέτα του δημιουργού, μιας και είναι κυριολεκτικά ανεξάντλητη. Ο Βρετανός μουσικός παραγωγός με επιρροές από Detroit techno, Chicago ghetto house, avant-electronica, glitch, minimalism, ambient και rap, συνθέτει ένα ηχητικό παζλ από industrial λούπες γεμάτες όγκο που σε ξεπερνάει και soulful φωνητικά sample που κλιμακώνουν τη διάθεσή σου και ρίχνουν λίγο φως στο άπειρο σκοτάδι.

Πρόκειται ίσως για ένα από τα καλύτερα live που είχα την τύχη να παρακολουθήσω. Όσο για το “Because I’m worth it”, πολλοί κάνουν λόγο για τον δίσκο της χρονιάς και όχι άδικα αφού στην τελική η Copeland…το αξίζει.