Άλλαι Τέχναι

Ο πρωταγωνιστής μας, καουμπόι σε ροντέο, ζει την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία του. Σεξ, ναρκωτικά, καυγάδες, ποτό. Ώσπου κάποια στιγμή μαθαίνει ότι μία από τις επόμενες 30 μέρες μπορεί να είναι και η τελευταία της δικής του ζωής, καθώς έχει AIDS κι ο οργανισμός του είναι σε άθλια κατάσταση. Έτσι ξεκινάει έναν κολασμένο αγώνα για την επιβίωσή του. Μαθαίνει τα πάντα για το AIDS, τα φάρμακα και τις παρενέργειές τους. Αντιτίθεται σε γιατρούς που πειραματίζονται με φάρμακα σε ασθενείς, καταγγέλλει τον Αμερικανικό Οργανισμό Φαρμάκων για την αποκλειστική χορηγία AZT σε ασθενείς που είχε ως αποτέλεσμα να καταλήξουν στον θάνατο και δημιουργεί το δικό του «κλαμπ» μέσω του οποίου παρέχει εναλλακτικά φάρμακα σε παθόντες και τους βοηθάει με ότι δυνάμεις του έχουν απομείνει. Άθελά του γίνεται ήρωας για αμέτρητους ανθρώπους σε μια εποχή που δεν υπήρχε η κατάλληλη ενημέρωση και το AIDS ξεκινούσε να καλπάζει.

Θεωρώ αδύνατον να μην συγκινηθείς από τον αγώνα του συγκεκριμένου ανθρώπου. Μπορεί το οστεωμένο παρουσιαστικό του Ρον Γούντραφ να σε ξενίζει, αλλά η επιμονή, το τεξάνικο τσαγανό και οι ψυχικές δυνάμεις του είναι απροσμέτρητες. Μόνος απέναντι σε όλους σκύβει το κεφάλι και ανεβαίνει τον δικό του Γολγοθά με ένα πείσμα και μια αποφασιστικότητα που λίγες φορές έχουμε δει να προβάλλεται στο σινεμά. Από τη μία έχει να αντιμετωπίσει τους δικούς του δαίμονες και να φροντίσει για τη δική του επιβίωση και από την άλλη να μεριμνήσει για τόσους οροθετικούς ανθρώπους που βρίσκονται σε παρόμοια θέση με αυτόν. Ένα «ανθρωπάκι» (σε παρουσιαστικό μονάχα) σηκώνει τον κόσμο στις πλάτες του.

Η ταινία του Ζαν Μαρκ Βαλέ παρουσιάζει εκτός από τον αγώνα του συγκεκριμένου ανθρώπου, ένα σάπιο αμερικανικό σύστημα υγείας όπου ο ασθενής αντιμετωπίζεται ως πειραματόζωο. Στηλιτεύει ταυτόχρονα τις πρακτικές και τις αποφάσεις γιατρών και οργανισμών. Δεν χάνει την ευκαιρία όμως, πέρα από τον κεντρικό άξονα του αγώνα για επιβίωση που διακατέχει το έργο του, να μελετήσει θέματα αποδοχής και διαφορετικότητας. Ο ομοφοβικός Ρον Γούντραφ θα συμμαχήσει με έναν οροθετικό τρανσέξουαλ (φανταστικός ο Τζάρεντ Λέτο – προσωπικά θα του έδινα το Όσκαρ μόνο για τη σκηνή που μιλάει με τον πατέρα του) και θα πολεμήσουν μαζί ενάντια στο σύστημα. Δεν τους ενώνει μόνο ο κοινός τους αγώνας αλλά και το πάθος τους για τη ζωή.

Τέλος, το φαινόμενο Μάθιου Μακ Κόναχι. Δεν έχω να πω πολλά για την κολασμένη ερμηνεία του ή για το Όσκαρ που δικαίως στέρησε από τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Επιθυμώ να αναφερθώ στον ευχαριστήριο λόγο του στα Όσκαρ, όπου ο ηθοποιός αναφέρει ότι, όταν ήταν μικρός τον ρωτούσαν ποιος είναι το ίνδαλμά του. Εκείνος τότε απαντούσε ότι ήταν ο μελλοντικός εαυτός του δέκα χρόνια αργότερα. Μόνο που όταν έφτανε στην υποτιθέμενη αυτή ηλικία και τον ρωτούσαν ξανά, εκείνος κάθε άλλο παρά ίνδαλμα θεωρούσε τον εαυτό του οπότε η απάντηση που έδινε ήταν ξανά η ίδια. Στην απονομή είπε: «Ο ήρωας μου ήταν πάντα δέκα χρόνια μακριά». Θεωρώ ότι με την ερμηνεία του στο “Dallas Buyers Club” «βρήκε» τον ήρωά του. Και θα τον έβρισκε ακόμα κι αν δεν κέρδιζε το βραβείο, αφού κατάφερε «να κερδίσει τον αγώνα της ζωής του» και να εδραιώσει τη θέση του ως εξέχων ηθοποιός.