Dark ειν’ η νύχτα στα βουνά
Παρέα και παρηγοριά τις μέρες του εγκλεισμού κατά τη διάρκεια της καραντίνας, παρέα και παρηγοριά και κατά τη διάρκεια του κλιματιζόμενου εγκλεισμού λόγω καύσωνα. Τα έχουμε ξαναπεί για το Netflix σε παλιότερο άρθρο, η ποσότητα περιεχομένου που προσφέρει είναι τόσο γιγαντιαία σε μέγεθος που σε κάνει να απορείς αν πραγματικά χρειάζονται να είναι όλα αυτά διαθέσιμα με το πάτημα ενός κουμπιού στο τηλεκοντρόλ μας. Από την άλλη, όταν βλέπεις να ανεβαίνει στην κορυφή των προτιμήσεων το “365”, ταινιά που υπό κανονικές συνθήκες θα έβρισκε χώρο σε μεταμεσονύκτια ζώνη παρακμιακού τηλεοπτικού σταθμού, καταλαβαίνεις ότι κοινό του Netflix δεν είσαι εσύ κι οι φίλοι σου αλλά πολύς κόσμος, άγνωστος και τόσο διαφορετικός.
Τέλος πάντων, αυτά έχουν αναλυθεί, όπως είπαμε, και κατά το παρελθόν, οπότε πάμε σε νεότερες αναζητήσεις και συζητήσεις. Τέλη Ιουνίου, και πιο συγκεκριμένα στις 27 (τη μέρα της Αποκάλυψης για τους μυημένους), έκανε πρεμιέρα η τρίτη σεζόν του “Dark”. Όσοι το έχετε δει ξέρετε περί τίνος πρόκειται, οι δε υπόλοιποι δεν ξέρω αν είστε τυχεροί ή άτυχοι που δεν είστε κοινωνοί του γερμανικού φαινομένου καταστροφής εγκεφαλικών κυττάρων. 27 Ιουνίου 2020 λοιπόν, κομβική μέρα για το σύμπαν της οικογένειας Doppler και των φίλων της (πραγματικά μου είναι αδύνατο να γράψω από μνήμης έστω κι ένα όνομα ακόμα), πολύ ωραία μέρα -σε επίπεδο marketing- για πρεμιέρα της σεζόν που ανέλαβε να ολοκληρώσει την ιστορία που ξεκίνησε κάποια χρόνια πριν. ‘Η μήπως όχι; Μήπως η 27η Ιουνίου του 2020 δεν ήταν και τόσο κομβική; Ποιός να ξέρει; Με την ιστορία να πηγαίνει πέρα δώθε από το 1888 μέχρι το 2053, σε κάποια επεισόδια μάλιστα ανά δυο λεπτά, πραγματικά η 27η δεν έχει καμία μα καμία σημασία. Σε πολλούς, πάρα πολλούς, άρεσε. Κάποιοι μάλιστα, στο, όχι και τόσο αξιόπιστο IMDB, βαθμολογούν τα επεισόδια της τρίτης σεζόν με αλλεπάλληλα δεκάρια, με αποτέλεσμα κάποιος που δεν το έχει δει να νομίζει ότι μιλάμε για την καλύτερη σειρά όλων των εποχώ. Συγγνώμη αλλά ο Tony Soprano, η ομάδα του “Wire”, οι Αγνοούμενοι του “Lost” και πολλοί άλλοι διαφωνούν οριζοντίως και καθέτως.
Είναι καλό το Dark; Βεβαίως. Είναι τόσο καλό; Για μένα όχι. Μου θυμίζει αρκετά το “Casa de Papel” (ή “Money Heist” ή «Η Τέλεια Ληστεία»), όχι φυσικά σε επίπεδο υπόθεσης, αλλά σε επίπεδο απήχησης. Πολύ κακό για το -σχεδόν για να μην είμαστε άδικοι- τίποτα. Καλή σκηνοθεσία, τρομερή φωτογραφία (οι κάτοχοι τηλεοράσεων με 4Κ θα ενθουσιαστούν), ωραία ατμόσφαιρα, συμπαθητικές ερμηνείες, καλές μουσικές. Αλλά φτάνουν αυτά; Για κάποιους μπορεί, για άλλους σίγουρα όχι. Επιστρέφοντας στην αρχή του κειμένου, ένας θεατής φορτωμένος με όλα αυτά που του/μας άφησε η καραντίνα, δεν ξέρω κατά πόσο έχει διάθεση να παρακολουθήσει κάτι που θέλει λεπτομερέστερες σημειώσεις κι από τα μαθηματικά των Πανελληνίων εξετάσεων. Θα πει κάποιος «ε ας μην το δει τότε». Ναι αλλά έχει δει τις δυο προηγούμενες σεζόν κι αν είναι στο ελάχιστο ψυχαναγκαστικός δεν θα μπορεί να βλέπει αυτό το «συνεχίστε να βλέπετε στο Netflix» στην αρχική του οθόνη. Οπότε, αδιέξοδο. Κάποιοι είπαν ότι δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε πολύ και έχουμε συνηθίσει να είναι όλα γραμμικά κι απλοϊκά. Πόσιμπολ. Εμένα προσωπικά με έκανε να σκέφτομαι όλα αυτά τα έργα «μοντέρνας» τέχνης και installations, όπως και κάποιες γκουρμέ συνταγές (μιας και το master chef έχει μπει στις ζωές μας) που παρόλο που δεν καταλαβαίνεις τίποτα, εντούτοις το αποθεώνεις για να μην «μείνεις πίσω». Go with the flow που λένε και στην πατρίδα του Black Lives Matter. Πιθανόν όλα αυτά να φαντάζουν άδικα. Μπορεί, άλλωστε όλοι είμαστε υποκειμενικοί κριτές του περιβάλλοντος χώρου μας. Για μένα πάντως, το “Dark” (και ειδικά η τρίτη σεζόν του) είναι ένας ιντερνετικός αχταρμάς (forgive my French) με συστατικά το “Lost”, τα “X Files”, το “Fringe”, ολίγον από Nolan και “Interstellar”, πασπαλισμένο με λίγο κάψιμο αλά David Lynch κι -ευτυχώς- ωραίες μουσικές. Κι επειδή στη ζωή -και στην τιβί- δεν είναι όλα άσπρα και μαύρα, το “Dark” έχει και τις καλές στιγμές του. Όπως αυτή, στο τέλος της δεύτερης σεζόν όπου ο μεγάλος Peter Gabriel ντύνει το φινάλε με ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν ειπωθεί ποτέ, για μένα τουλάχιστον._
