Denis Andernach: Σχεδιάζοντας τοπία για σπίτια
Σχεδιάζω σπίτια για τοπία και τοπία για σπίτια
Τα έργα του θα μπορούσαν να είναι κάλλιστα μελέτες για την αρμονική ένταξη της κατοικίας στο περιβάλλον. Δεν χρησιμοποιεί υπαρκτά γεωγραφικά σημεία και κτίρια, αλλά σχεδιάζει από την αρχή αυτά που ο ίδιος θεωρεί πως αξίζει «να συμβιώνουν».
Είναι φανερό από το έργο του πως κλίνει προς την οργανική αρχιτεκτονική, αυτή που σήμερα αρχίζει δειλά δειλά να εφαρμόζεται σε μεγάλα αστικά κέντρα του εξωτερικού κι έχει τις ρίζες της στον ιαπωνικό μινιμαλισμό. Πολλοί πιστεύουν λανθασμένα πως η οργανική αρχιτεκτονική είναι ένα ρεύμα που γεννήθηκε πρόσφατα, λόγω των νέων κτιρίων που σχεδιάζονται με βάση τα βιοκλιματικά πρότυπα, αλλά και των κάθετων κήπων που ξεπηδούν από τις προσόψεις παλιότερων πολυκατοικιών και τις εισόδους κτιρίων-γραφείων και ξενοδοχείων.
Η πραγματικότητα όμως είναι πως η οργανική αρχιτεκτονική υπάρχει σχεδόν από τη γέννηση του ανθρώπου. Με εξαίρεση ίσως τους δύο τελευταίους αιώνες, οι κατοικίες κατασκευάζονταν έχοντας ως κανόνα την εξυπηρέτησή μας, ανάλογα με τις κλιματολογικές συνθήκες, τη βασική λειτουργία τους, αλλά και το ομαλό τους ταίριασμα με τη φύση.
Στους πιο σύγχρονους καιρούς όλα αυτά άλλαξαν. Όταν σκεφτόμαστε τη λέξη σπίτι, ο νους μας πάει στις βαρετές κιβωτιόσχημες πολυκατοικίες στις οποίες στριμώχνονται οι ιδιοκτήτες τους. Υπήρξαν όμως κι ορισμένα φωτεινά μυαλά που αποφάσισαν να δραπετεύσουν από αυτό το μοτίβο, επανενώνοντας τον άνθρωπο με τη φύση, χωρίς να τον αφήνουν άστεγο.
Τα πιο τρανά παραδείγματα είναι φυσικά ο Frank Lloyd Wright με το παροιμιώδες έργο του “Falling Water” και ο Alvar Aalto με την ιαπωνικής αισθητικής “Villa Mairea”. Και στις δύο κατοικίες χρησιμοποιούνται κατά κόρον υλικά όπως η πέτρα και το ξύλο και γίνεται μια προσπάθεια να αποφευχθούν, όσο αυτό είναι δυνατό, ή να «κρυφτούν» οι ευθείες γραμμές και να τονιστούν οι πιο φυσικές καμπυλωτές επιφάνειες.
Η οργανική αρχιτεκτονική δεν είναι παρόλα αυτά μια ουτοπία, κινδυνεύοντας κάποιος να ερμηνεύσει λανθασμένα τα σχέδια του Denis Andernach, καθώς η αποκλειστική χρήση του ασπρόμαυρου και το σχεδόν αποπνικτικά μαύρο γέμισμα των σκιών παραπέμπει ασυνείδητα στα σκοτεινά graphic novels του Frank Miller.
Οι αναφορές του στην επαναφορά του αστικού σχεδιασμού σε μια πιο μινιμαλιστική και νατουραλιστική εκδοχή γίνονται εμφανείς, κυρίως μέσω των μεγάλων ανοιγμάτων που δημιουργεί στους τοίχους, προκειμένου το φυσικό φως να εισβάλλει ανενόχλητο στους προσωπικούς μας χώρους και κατά δεύτερο λόγο δίνοντάς τους ελευθερία κι άνεση, χωρίς να τα στοιβάζει το ένα δίπλα στο άλλο κι επιτρέποντας στους ενοίκους του να απολαμβάνουν τη φύση.
Τα σχέδια του εμπνέονται από τη φύση κι αποπνέουν βιωσιμότητα, υγεία, ποικιλομορφία και σταθερότητα. Τα κτίρια αναδύονται σαν το νεοσχηματισμένο οργανισμό που ξεπροβάλλει από τον σπόρο του. Υφίστανται στο παρόν κι έχουν τη δυνατότητα να αναγεννώνται. Είναι ευέλικτα και προσαρμόσιμα, ικανοποιούν κοινωνικές, φυσικές και πνευματικές ανάγκες. Προκύπτουν μέσα από το περιβάλλον και είναι μοναδικά.
Δεν σχεδιάζει συμπαθητικά σπίτια τα οποία πρόκειται να ξεχαστούν εύκολα. Είναι κατοικίες που πάντα υπήρχαν, πρέπει να υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Η πραγματικότητα είναι πως αυτά τα σχέδια είναι απλά η αρχή για ένα πιο φιλικό σπίτι του αύριο.
Έχοντας ως παράδειγμα τα κτίρια του Gaudi, το “Nautilus house” στο Μεξικό, το “Desert house” στην Καλιφόρνια και τα σφαιρικά δεντρόσπιτα στο Βανκούβερ, μπορούμε να πούμε πως η οργανική αρχιτεκτονική ξαναήρθε κι αυτή τη φορά ίσως μείνει λίγο περισσότερο μαζί μας.
