Auditorium

Οι Enslaved είναι από τις λίγες μπάντες που μου αρέσουν και για την οποία αρνούμαι να μπω στη διαδικασία να ξεχωρίσω κάποιο δίσκο ή να συγκρίνω την καινούργιά τους δουλειά με προηγούμενες. Μπορεί να φαίνεται περίεργο, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν με ενδιαφέρει αν το “E” μπορεί να ξεπεράσει το “In Times” ή κάποιον από τους προηγούμενους δίσκους.

Αυτό που κάνει τους Νορβηγούς ιδιαίτερους μπορεί να αποδοθεί με δύο λέξεις: γνώθι σαυτόν. Ξεκίνησαν την πορεία τους, επιθυμώντας να ανακαλύψουν τον εαυτό τους, ο οποίος φανερώνεται στις νότες τους. Η πορεία αυτή δεν είναι εύκολη. Θέλει χρόνο και θέληση. Το “E” δεν δείχνει ένα διαφορετικό πρόσωπο του σχήματος, αλλά αποτελεί συνέχεια της υπαρξιακής τους αναζήτησης. Προσπαθούν να τελειοποιήσουν ό,τι πιστεύουν πως έμεινε ατελές σε κάποιο προηγούμενο εγχείρημα (έστω κι αν εμείς έχουμε διαφορετική γνώμη). Σε έναν Enslaved δίσκο, αν και υποψιάζεσαι τι πρόκειται να ακούσεις, δεν μπορείς να είσαι καθόλου σίγουρος για το πώς θα εξελίσσεται και θα ξεδιπλώνεται το κάθε τους τραγούδι.

Ο συνδυασμός των μουσικών παροχών τους στο “E”, όπως και σε σχεδόν όλους τους δίσκους τους, μοιάζει με ποικιλόμορφη θεαματική έκρηξη σωματιδίων που μαγνητίζουν τα πάντα. Είτε μιλάμε για black metal, είτε για prog rock, είτε για jazz post rock αναφορές, για τους Enslaved είναι κάτι ενιαίο, το οποίο έχουν το χάρισμα να μεταπλάθουν σε ένα ποτάμι δύναμης που δεν γυρίζει πίσω. Υπάρχουν πολλές μπάντες που μπορούν να κάνουν σπουδαία πράγματα με κιθάρες-χείμαρρους, και οι Νορβηγοί είναι από αυτές που κάνουν τις τρανταζόμενες χορδές στο “Fathers of Eolh” να μοιάζουν με ορμητικούς ανέμους.

Υπάρχει και κάτι ακόμα στην περίπτωση των Νορβηγών, κάτι τελείως μαγικό: σε κάθε δίσκο τους ανεξαιρέτως υπάρχει ένα τραγούδι με το οποίο ξεπερνάνε τον εαυτό τους. Ο λόγος για το “Hiindsiight”, μία ακόμη απόδειξη του πειραματισμού που τους διέπει. Μια ακόμη απόδειξη ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν όποιο όργανο θέλουν, συνθέτοντας ένα ποίημα που στέκεται σαν λαμπερό άστρο στην απεραντοσύνη του γαλαξία.

Δεν έχουν όρια και δεν θα αποκτήσουν ποτέ. Όταν καταλάβουμε ότι οι συγκεκριμένοι κύριοι δεν κάνουν εμπόριο με τη μουσική τους αλλά ταξιδεύουν, τότε θα συνειδητοποιήσουμε τη γοητεία που κρύβεται σε κάθε τους δίσκο, μέσα στην ανεμική τους ευφορία και δυναμική (ακόμα και αν οι διαφορές από δίσκο σε δίσκο δεν είναι πάντα φανερές). Σαν ένα άλογο ελεύθερο που τρέχει ακούραστα.