Ένα σκληρό δισκογραφικό καρύδι: Η Inner Ear Records στο Artcore Magazine
Μια κοινότητα καλλιτεχνών με συντονισμένη λειτουργία, και περισσότερο μια στέγη όπου θα μπορεί κάποιος να ανήκει σε μια ομάδα ανθρώπων της δικής του «φυλής». Κάτι σαν αυτό που κάνει το Artcore για τους γραφιάδες. Ο Δημήτρης Μπούρας μάς εκθέτει την κοσμοθεωρία της Inner Ear Records, και βλέπω ότι οι απόψεις μας δεν διαφέρουν και τόσο.
Η Inner Ear. Μια ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία. Βρισκόμαστε στο 2016, το μοντέλο των labels παλαιάς κοπής έχει αποτύχει με τρόπο γνωστό σε όλους, ωστόσο εσείς είστε ακόμα εδώ. Με ποιον τρόπο είναι καλή ιδέα όλο αυτό;
Δεν είμαστε σίγουροι πως όλο αυτό αποτελεί καλή ιδέα. Όπως αναφέρεις κι εσύ, το μοντέλο των labels παλαιάς κοπής έχει αποτύχει, οπότε καθημερινός μας στόχος είναι τόσο να κατανοούμε τις εξελίξεις στην μουσική βιομηχανία όσο και να μην χάνουμε τη λογική πάνω στην οποία ξεκίνησε αυτό το label. Να δίνει βήμα και στέγη στα πιο ενδιαφέροντα νέα ελληνικά συγκροτήματα.
Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, το σύνολο της λειτουργίας μιας εταιρείας σαν τη δική σας θα μπορούσε να μπει κάτω από 3 διαφορετικές ομπρέλες. Είτε το κάνεις για να βγάλεις λεφτά από τις πωλήσεις των δίσκων, είτε επειδή είσαι ο ίδιος καλλιτεχνική φύση και ξέρεις τι χρειάζεται ώστε να πετύχει κάποιος, είτε οι λόγοι είναι ρομαντικοί και θέλεις να βοηθήσεις με τον τρόπο σου την τέχνη να φτάσει σε όσο το δυνατόν περισσότερα αυτιά. Πέτυχα έστω και ένα;
Το να σου πω ότι μπορείς πλέον να βγάζεις λεφτά από τις πωλήσεις δίσκων μάλλον θα ήταν αστείο. Προφανώς δεν έχουμε ως στόχο να καταστραφούμε οικονομικά, δεν θα κατεβάζαμε τα μούτρα αν ένας δίσκος πήγαινε καλά, αλλά μέσα σε ένα τέτοιο ασφυκτικό οικονομικό περιβάλλον, σε συνδυασμό με τις ολοένα μειωμένες πωλήσεις παρά το αυξανόμενο ενδιαφέρον για το βινύλιο, το θέμα δεν είναι αποκλειστικά το κέρδος. Επίσης, αν ξέραμε το μυστικό του να πετύχει κάποιος, να είσαι σίγουρος πως θα το εφαρμόζαμε συνεχώς και θα είχαμε το αλάθητο του Πάπα, πράγμα που δυστυχώς δεν συμβαίνει. Άρα τείνουμε μάλλον προς το τρίτο από αυτά που περιγράφεις. Η αγάπη για τη δουλειά μας είναι απίστευτα μεγάλη όπως και η πίστη μας στις δυνατότητες των εγχώριων μουσικών, χωρίς φυσικά όπως σου έγραψα αυτό να μας καθιστά Μητέρα Τερέζα της ελληνικής σκηνής.
Δραστηριοποιείστε με έδρα την Πάτρα, στην ίσως χειρότερη επιχειρηματικά συγκυρία στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Θα ήθελα πολύ να ξέρω τι είναι αυτό που σας κάνει τη ζωή δύσκολη περισσότερο από οτιδήποτε άλλο και, ταυτόχρονα, τι είναι εκείνο που δίνει κάθε μέρα κίνητρο για να συνεχίσει αυτή η προσπάθεια. Ποιο είναι το χειρότερο και ποιο το καλύτερο πράγμα στο να τρέχεις ένα ανεξάρτητο label;
Χωρίς ίχνος μιζέριας θα επαναλάβω, όσο κι αν γίνεται κουραστικό, ότι τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα — το ότι συνεχίζουμε ύστερα από 10 χρόνια είναι πραγματικά ένα θαύμα. Το θέμα είναι, και αυτό είναι και το χειρότερο πράγμα, ότι ακόμα και τώρα οι καλλιτέχνες δεν αντιλαμβάνονται πάντα τη δυσκολία της κατάστασης και ότι ηχογραφούν σε ένα μικρό ανεξάρτητο label που συνεχώς ξεπερνά τα όριά του. Καλώς ή κακώς, οι απαιτήσεις θα πρέπει να συμβαδίζουν περισσότερο με την πραγματικότητα παρά με τα θέλω μας. Το καλύτερο πράγμα είναι η αμεσότητα και η προσωπική επαφή μέσα σε αυτό σύστημα, ανάμεσα στους μουσικούς, τους παραγωγούς κλπ. Να προσθέσω στα καλά ότι ο μοναδικός μας στόχος είναι να κυκλοφορούμε μονάχα δουλειές που μας αρέσουν. Όταν μια μπάντα στην οποία πιστεύεις σου φέρνει ένα υλικό που σε γοητεύει, κι έχεις βάλει κι εσύ ένα λιθαράκι, τότε αυτό αξίζει όλα τα λεφτά του κόσμου.
Παρακολούθησα πρόσφατα τα set των Moa Bones και Daphne and the Fuzz στο Vinyl Is Back. Είδα πολλά κεφάλια να γυρνούν με γνήσιο ενδιαφέρον, και σεβαστός αριθμός ανθρώπων πήγαν μέχρι τον πάγκο σας, για να αγοράσουν τα εν λόγω albums. Ενδεχομένως έκανε το σωστό κλικ το να καλέσεις μουσικούς να παρουσιάσουν τη δουλειά τους σε ένα πλήθος μουσικόφιλων, που έχουν πάει κάπου για να αγοράσουν εκείνη τη στιγμή δίσκους. Είναι έτσι; Θα μπορούσαν τα showcases σε στοχευμένο κοινό να λειτουργήσουν πιο αποδοτικά από το παραδοσιακό promotion;
Σαφέστατα ισχύει αυτό. Ιδίως σε τέτοιου τύπου event, σαν το Vinyl Is Back, απευθύνεσαι σε ένα κοινό ευρύτερου μουσικού και ηλικιακού φάσματος, και αυτή η αμεσότητα κάνει τη διαφορά. Φέρνεις τον ακροατή σε άμεση επαφή με ένα υλικό που σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να μην το έχει ακούσει ποτέ, και αν του αρέσει πραγματικά είναι πολύ πιθανό, μέσα σε ένα περιβάλλον παζαριού, να τιμήσει το φυσικό προϊόν. Εξίσου σημαντικό είναι όμως και για τους δισκοπώλες που εκθέτουν να ακούν και να βλέπουν επί τόπου αυτό που προσπαθείς να τους εξηγήσεις σε ένα τηλεφώνημα ή σε ένα mail. Επίσης, και οι ίδιοι οι μουσικοί αντιλαμβάνονται ότι πλέον μόνο μέσω της ζωντανής παρουσίασης της δουλειάς τους μπορούν να δώσουν τους δίσκους τους. Σπάνια πια προχωράει ένας δίσκος αν δεν συνοδεύεται από showcases αλλά και από συναυλίες.
Οι κυκλοφορίες σας τα τελευταία χρόνια είναι πολλές και ενδιαφέρουσες, η κάθε μια με τον τρόπο της. Θα ήθελα από μια πρόταση για 5 από αυτές που ξεχωρίσαμε σε ένα πρόσφατο brainstorming.
Gravity Says_i. O όρος «πρόοδος» φαίνεται να μην επαρκεί να τους χαρακτηρίσει, το “Figures Of Enormous Grey…” ήταν καταπληκτικό, ενώ το πρόσφατο “Quantum Unknown” δείχνει να το αφήνει με άνεση πίσω του.
Με το “Quantum Unknown” δικαίωσαν τις αυξημένες προσδοκίες που υπήρχαν για τη νέα τους δουλειά. Σπουδαίος δίσκος και μπάντα.
Gioumourtzina. Ήταν για μας μια σφαλιάρα από το πουθενά, από τους πιο focused δίσκους που ακούσαμε τελευταία.
Οι Gioumourtzina ήρθαν στην Inner με τον πιο πατροπαράδοτο τρόπο. Τους είδαμε σε μια συναυλία τους, μας άρεσαν απίστευτα πολύ και ήμασταν σίγουροι ότι θα κυκλοφορούσαν κάτι καλό. Νομίζω ότι έχουν λαμπρό μέλλον.
Night Knight. Έχουμε και μια ενδιαφέρουσα διαφωνία για αυτό: κάποιοι πιστεύουμε ότι πήρε επαρκή προσοχή από τα media, ενώ μερικοί άλλοι νομίζουν ότι θα έπρεπε να ακουστεί ακόμα περισσότερο.
Νομίζω ότι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Παρότι έγιναν αρκετές δημοσιεύσεις, θεωρούμε ότι μια από τις καλύτερες και πιο στιβαρές rock δουλειές όπως το ‘’God Is A Motherfucker’’ θα έπρεπε να είχε ακουστεί πολύ περισσότερο.
Φοίβος Δεληβοριάς. Οι φωνές ότι πρόκειται για τον ποιοτικότερο ελληνόφωνο δίσκο της χρονιάς δεν λένε να κοπάσουν.
Νομίζω ότι τόσο συνθετικά όσο και από άποψη παραγωγής είναι από τις πιο τολμηρές δουλειές στον χώρο της ελληνόφωνης μουσικής. Προσωπικά θεωρώ την «Καλλιθέα» τον καλύτερο δίσκο του Φοίβου.
Electric Litany, με αυτή την αύρα δεδομένης ποιότητας που τους ακολουθεί και παραμένει αδιατάρακτη.
Είτε δισκογραφικά είτε συναυλιακά, πιστεύω ότι οι Electric Litany κινούνται σε ένα συγκλονιστικό επίπεδο. Περιμένω με αγωνία τα καινούργια κομμάτια.
Αφήνοντας τα δικά μας πίσω, ποιο θα έλεγες ότι είναι το πιο συναρπαστικό πράγμα που συμβαίνει στην παγκόσμια μουσική φέτος; Τι είναι αυτό κατά τη γνώμη σου που δεν θα πρέπει να αφήσω να μου ξεφύγει; Κυκλοφορία, τάση, κίνημα, οτιδήποτε.
Για τάση δεν ξέρω, αλλά σίγουρα θα πρέπει να απαγορέψουν στις μπάντες που κάνουν reunion να κυκλοφορούν καινούργιους δίσκους. Μόνο οι Go Betweens ήταν, είναι και θα είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Αν θες να ακούσεις έναν μόνο φρέσκο δίσκο, άκου το ″Teens Of Denial″ των Car Seat Headrest.
Στο ίδιο πνεύμα, για να κάνουμε τα πράγματα πιο χειροπιαστά και να εφοδιάσουμε τους αναγνώστες με ένα soundtrack για αυτή τη συνέντευξη, θα μπορούσα να έχω ένα playlist έως 10 tracks, χωρίς κανένα περιορισμό; Ένα αποκλειστικό mixtape για το Artcore;
- Gioumourtzina – Lobby Raver
- The Gaslamp Killer – Residual Tingles
- Silver Aplles – A Pox On You
- Super Furry Animals – Northern Lites
- Car Seat Headrest – Drunk Drivers/ Killer Whales
- De La Soul feat. David Byrne – Snoopies
- Minerva Superduty – First As Tragedy
- Cass McCombs – Run Sister Run
- Wipers – No One Wants An Alien
- The Boy – Επιχείρηση Αρετή
https://www.youtube.com/playlist?list=PL7ZgqVOBeduy0BvFFb8lV-TS0TaCXFjHP
Τελευταία ερώτηση, κλισέ αλλά πάντα απαραίτητη. Προσεχή σχέδια. Τι να περιμένουμε στο μέλλον από την Inner Ear Records;
Το 2017 κλείνουμε 10 χρόνια, όχι και το πιο εύκολο πράγμα για ένα ανεξάρτητο label, μάλιστα ελληνικό. Οπότε έχουμε σκοπό να το γιορτάσουμε με διάφορες εκδηλώσεις. Μια από αυτές θα είναι η κυκλοφορία μιας σειράς από 7’’, στο πλαίσιο του singles club της Sub Pop, με τίτλο A Distant Victory, με εξώφυλλα κοινής αισθητικής και αποκλειστικά κομμάτια από τις καλύτερες ελληνικές μπάντες. Φυσικά, θα ακολουθήσουν και καινούργιες δουλειές από τον Sundayman, τη Σtella, τη Sissi Rada, τους Baby Guru, τους A Victim Of Society, τον Μan From Managra, τους Melt Mountain, τους Whereswilder κ.ά. Καλά να είμαστε, και θα σας απασχολούμε για καιρό!
Συνέντευξη: Γιάννης Καψάσκης
