Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα
Όταν ο Jimi Hendrix έγραφε τραγούδια και ανέβαινε πάνω στη σκηνή βάζοντας φωτιά με τη μουσική του, έκανε το κέφι του. Δεν υποστήριζε ένα συγκεκριμένο ήχο ούτε έφερε μια συγκεκριμένη ταμπέλα· ήταν και rocker και roller. Μερικά χρόνια αργότερα, όταν οι Black Sabbath κυκλοφορούσαν τα “Vol. 4”, “Technical Ecstasy” και “Never Say Die”, έκαναν το κέφι τους. Δεν είχαν σχεδιάσει να έχουν ένα βαρύ υλικό για το ξεκίνημά τους. Ήταν και rockers και rollers.
Σήμερα, ανάμεσα στις λίγες μπάντες που αξιοποιούν τον χρόνο τους, τη δημιουργικότητά τους και το γεγονός ότι υπάγονται στον σκληρό ήχο, υπάρχουν οι Electric Citizen. Τιμώντας αμφότερους τους προαναφερθέντες μουσικούς, κυρίως όμως επενδύοντας τη μουσική που φτιάχνουν με τη δική τους προσωπικότητα, κάνουν το κέφι τους. Μουσικά, αντηχούν σ’ ένα retro κίνημα, αλλά αυτό είναι το τελευταίο πράγμα με το οποίο θα μπορούσε να ασχοληθεί κάποιος.
Κατά καιρούς, βλέπω στο διαδίκτυο να χαρακτηρίζονται ως occult μπάντα και, ακόμα και τώρα, με τον δεύτερο δίσκο τους, να θεωρούνται ακόλουθοι των Blood Ceremony. Άστοχοι, αν μη τι άλλο, και οι δύο χαρακτηρισμοί. Οι Electric Citizen δεν έχουν καμία σχέση με το λεγόμενο occult κίνημα, καθώς οι στίχοι τους αφορούν περισσότερο τις ανθρώπινες σχέσεις και άλλα καθημερινά, παρά μικρές ιστορίες περί μυστικισμού και άλλων παρόμοιων καταστάσεων. Όσο για το αν είναι ακόλουθοι οποιουδήποτε, πιστεύω πια ότι είναι πιστοί μονάχα στη δική τους μουσική ταυτότητα.
Περνώντας στο βασικό θέμα, που δεν είναι άλλο από τη μουσική τους, οι Electric Citizen βάζουν φωτιές και κάνουν ηχεία και ακουστικά να βγάζουν καπνούς. Ξέφρενοι ρυθμοί, τραγούδια που μαθαίνονται με την πρώτη ακρόαση και, γενικά, ροκιά σε όλο της το μεγαλείο. Θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω ως ακόμα μια μπάντα με γυναίκα στα φωνητικά, αλλά δεν πρόκειται για «ακόμα μία» τέτοια περίπτωση.
Πιστεύω ότι η Laura παρουσιάζει το μεγαλύτερο πλεονέκτημα που θα μπορούσε να έχει μια γυναίκα σε αυτή τη σκηνή: προσωπικότητα. Μπορεί να θεωρείται δεδομένο και απλό, όμως σημαίνει περισσότερα. Είναι η χροιά της, τα ξεσπάσματά της και η σκληρή τσαχπινιά της. Η εικόνα της δεν αντανακλά κάποιο είδωλό της από μιαν άλλη εποχή και, αυτή τη στιγμή, είναι —μαζί με τις Mlny των Royal Thunder και Emily των Dead Sara— από εκείνες που αναγκάζουν το μικρόφωνο να γονατίσει μπροστά τους.
Το “Higher Time” με δικαίωσε για την αναμονή. Η μπάντα εμφανίστηκε από το πουθενά με ένα πολύ δυνατό ντεμπούτο και, τώρα, επέστρεψε με κάτι ακόμα πιο πιασάρικο και, ίσως, ελάχιστα πιο εκρηκτικό. Hard rock, heavy rock, rock n’ roll… δεν ξέρω τι πρέπει και αν πρέπει να χρησιμοποιήσω ως περιγραφή. Riffs, χοροπηδητό με χέρια στην ανάταση, και ας μαζευτούμε αυτοί οι 20 (από Ελλάδα) που θα κρατάμε με καμάρι το εξώφυλλο, χρώματος ροζ.
Higher Time, των Electric Citizen (2016)
Μουσικό είδος: Hard/Heavy Rock
Δισκογραφική: Riding Easy Records
