Άλλαι Τέχναι

Τα φανταστικά ζώα λοιπόν, μετά την προ διετίας θετική έκπληξη που επεφύλασσαν στο φιλοθεάμον κοινό, επιστρέφουν και κουβαλούν μαζί τους υλικό για αρκετές ακόμα ταινίες. Με άλλα λόγια, η ταινία στέκεται ως δεύτερο μέρος ενός franchise, στον άχαρο ρόλο της συνέχειας του πειραματικού πρώτου και βεβαρυμένο με την υποχρέωση να συστήσει μία σειρά από νέους χαρακτήρες.

Τα βαριά χαρτιά που προσετέθησαν στο φιλμ λειτουργούν ως κλασικοί ηθοποιοί του ποτερικού σύμπαντος. Οι Jude Law και Johnny Depp, αμφότεροι με προσόντα πολύ ανώτερα των απαιτούμενων για τους ρόλους τους, δίνουν μία ωραία πνοή στην ταινία, μεγαλώνουν σ’ ένα βαθμό το βεληνεκές της. Δυστυχώς όμως, μαζί με αυτούς έρχονται και περίπου δέκα (!) ακόμη νέοι χαρακτήρες, με τους οποίους ο θεατής αδυνατεί να συνδεθεί συναισθηματικά και να βιώσει κάποια αληθινή αγωνία για τις τύχες τους. Αυτό είναι και το μοναδικό μελανό σημείο στο συνολικό αποτέλεσμα, το οποίο καταλήγει αποσπασματικό και μοιάζει να στοχεύει περισσότερο στην καρδιά των σκληροπυρηνικών οπαδών της κινηματογραφικής μαγείας παρά σε ένα ευρύτερο κοινό. Οι ερμηνείες είναι όπως πάντα το λιγότερο επαρκείς, αλλά δεν αρκούν να εμφυσήσουν την απαραίτητη ζωή στους ελλιπείς ήρωες.

Κατά τα λοιπά, στην ταινία κυριαρχεί μία καλοδεχούμενη και ομαλά τεθείσα καταχνιά, μακριά από τον πιο αθώο και παραμυθικό του πρώτου μέρους. Την σκοτεινή ατμόσφαιρα κανείς την εντοπίζει σε κάθε τομέα του φιλμ ˙ στην εκπάγλου καλλονής φωτογραφία του Philippe Rousselot, στο υπέροχο score του James Newton Howard, κυρίως όμως στον θεματικό άξονα του φιλμ. Ο πολύπειρος στο συγκεκριμένο σύμπαν David Yates, σε συνεργασία με τη μητριαρχική φιγούρα J. K. Rowling, επιλέγουν να οδηγήσουν την ιστορία σε μία ενηλικίωση απότομη, όχι όμως και βιαστική. Άλλωστε, στην Ευρώπη του μεσοπολέμου, στην οποία τοποθετείται το φιλμ αφουγκραζόμενο με προσοχή τις συγκυρίες της, το γκρίζο χρώμα ταιριάζει γάντι. Είναι άλλωστε και η σημερινή εποχή απολύτως κατάλληλη ώστε να ευδοκιμήσουν αναλογίες ακόμα και αν προέρχονται από έναν απρόσμενο πομπό, όπως οι μάγοι του Χόγκουαρτς.

Τηρουμένων των όρων του διπόλου που απαιτεί ένα παραμύθι για να λειτουργήσει, ο Γρίντελβαντ του Depp, αλλά και της Rowling, είναι σαρξ εκ της σαρκός της εποχής του. Με μία φασιστική, απολυταρχική ρητορική που βασίζεται στη (φυλετική) ανωτερότητα των μάγων έναντι των κοινών θνητών, καλεί τους απανταχού μάγους να τον ακολουθήσουν στον αγώνα του. Δεν περιμένει κανείς να δει λελογισμένο πολιτικό σινεμά σε πλαίσιο Χάρι Πότερ, ωστόσο η α λα Μαγκνίτο στροφή στο πρόσωπο του κακού κατορθώνει να προσδώσει έναν αέρα πολλαπλής ανάγνωσης στα τεκταινόμενα.

Με τα φανταστικά ζώα να απουσιάζουν και να αντικαθίστανται από σκοτεινούς ανθρώπους, αυτό το μέρος της σειράς καταφέρνει να σταθεί στα πόδια του παρά την αδύναμη δεύτερη πράξη του και την απουσία φινάλε. Ακόμα και εκεί άλλωστε, είναι τέτοιο το επίπεδο της παραγωγής που ο αμφιβληστροειδής χιτώνας καλεί το μυαλό να ησυχάσει και να παραμερίσει τις ενστάσεις του. Σε αυτό το σαφώς πιο μαξιμαλιστικό, μεγαλεπήβολο και ζοφερό επεισόδιο της σειράς, η αποστολή έρχεται εις πέρας με επιτυχία, η ιστορία προχωρά και γίνεται πιο συμπαγής και ο άχαρος ρόλος του δεν περιορίζει καταλυτικά τις αρετές. Η μαγεία του κόσμου του Χάρι Πότερ, άλλωστε, αφορά πρωτίστως εκείνους που επιθυμούν να μαγευτούν και λιγότερο τους επιφυλακτικούς παρατηρητές.

Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald, του David Yates
Είδος: Φαντασία
Διάρκεια: 133'

*Aναδημοσίευση από το cinedogs.gr, κινηματογραφικό συνεργάτη του Artcore magazine