In a Cinemanner of Speaking

Rams, του Grimmur Hakonarson

Η ουρά στην Αποθήκη Δ για την ταινία «Δεσμοί Αίματος» ήταν τεράστια. Η αίθουσα γέμισε και οι θεατές είχαν την τύχη να απολαύσουν μία από τις καλύτερες ταινίες του φεστιβάλ, από τον Ισλανδό σκηνοθέτη Grimmur Hakonarson. Δυο αδέρφια που ζούνε δίπλα το ένα στο άλλο κι έχουν να μιλήσουν σαράντα χρόνια σε ένα χωριό που δοκιμάζεται από μια αρρώστια που προσβάλλει τα πρόβατα των κατοίκων. Πανέμορφα πλάνα, πολύ καλή ηθοποιία και σταθερός ρυθμός συνθέτουν αυτό το μικρό αριστούργημα που βραβεύτηκε στο φεστιβάλ των Καννών στην κατηγορία «Ένα κάποιο βλέμμα». Αποκορύφωση του το συναρπαστικό φινάλε.

Microphone Test, του Micrea Daneliuc

Μία από τις ταινίες του Ρουμάνου σκηνοθέτη Micrea Daneliuc, στον οποίο έχει το φεστιβάλ αφιέρωμα στα πλαίσια της κατηγορίας «Ματιές στα Βαλκάνια». Γυρισμένη το 1980 επί Τσαουσέσκου, η «Πρόβα Μικροφώνου» ασκεί κριτική στο καθεστώς καταφέρνοντας να περάσει από τη λογοκρισία και να προβληθεί. Είναι λίγοι οι φεστιβαλιστές που ενδιαφέρονται να δούνε μια παλιά ταινία, με τόσες φρέσκιες να προβάλλονται. Για μένα είναι απόλαυση να παρακολουθώ βαλκανικές ταινίες στη μεγάλη οθόνη, πόσο μάλλον όταν βρίσκεται εκεί ο σκηνοθέτης τους. Υιοθετώντας το «σινεμά βεριτέ», ο Daneliuc έριξε μια ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη για την εποχή της κινηματογραφική ματιά τόσο στη Ρουμανία όσο και στον έρωτα.

Francofonia, του Aleksandr Sokurov

Όποιος φεστιβαλιστής ήρθε σε αυτή την προβολή περιμένοντας να δει μια νορμάλ ταινία, με πλοκή, αρχή, μέση και τέλος απογοητεύτηκε οικτρά. Όποιος δεν ήρθε με τέτοιες προσδοκίες και αφέθηκε στο σύμπαν του Aleksandr Sokurov βρέθηκε να ταξιδεύει σε ένα σύμπαν, όπου τα όρια μεταξύ ταινίας και ντοκιμαντέρ συγχέονται, ο φιλοσοφικός προβληματισμός δημιουργεί συγκίνηση και ο πόλεμος αγκαλιάζει την τέχνη. Ο μεγάλος Ρώσος σκηνοθέτης έχει συνθέσει ένα επιβλητικό κολάζ από ιστορικά ντοκουμέντα, πορτραίτα και σχέδια, βαπτισμένο στα νερά του σουρεαλισμού. Μια παράξενη αφήγηση για το πώς ο κόμης Metternich και ο Γάλλος Jaujard έσωσαν το Μουσείο του Λούβρου. Προβάλλεται ξανά στις 15 του μηνός στην αίθουσα Παύλος Ζάννας.

Box, του Florin Serban

Η καινούρια ταινία του Ρουμάνου Florin Serban, που βραβεύτηκε με το Βραβείο FIPRESCI και συμμετέχει και στο δικό μας Διαγωνιστικό, με έκανε να αισθανθώ αμήχανα. Είναι η παράλληλη αφήγηση δύο ιστοριών, ενός 19χρονού μποξέρ και μιας μεγαλύτερής του ηθοποιού. Εκείνος την ερωτεύεται και την ακολουθεί στο δρόμο, εκείνη στην αρχή δείχνει να μην ενδιαφέρεται. Όσο καλές στιγμές και να έχει η ταινία και όσο ωραία και να είναι η φωτογραφία της, δεν μπόρεσα να καταλάβω τον σκοπό της και να γνωρίσω πραγματικά τους χαρακτήρες. Thumbs up στο φίλο μου που κοιμήθηκε στη μισή διάρκειά της και δήλωσε ότι τη βρήκε καλή!

Περιμένοντας στην ουρά για να δω το Summertime της Catherine Corsini, ο ενθουσιασμός για το “Chevalier” και την παρουσία του Sakis στην προβολή ήταν διάχυτος. Δυστυχώς δεν πέρασε από μπροστά μας βγαίνοντας. Δεν ξέρω, αν και πότε θα το ξεπεράσω.

Summertime, της Catherine Corsini

Σε κάθε φεστιβάλ είναι κάποιες ταινίες για τις οποίες δε μιλάει σχεδόν κανείς, κι όμως είναι εξαιρετικές. Φέτος μία από αυτές είναι η «Ωραία εποχή». Τοποθετημένη στη Γαλλία το 1971, η ταινία περιγράφει τη γνωριμία και τη δημιουργία της σχέσης μεταξύ της Carole, ενεργής φεμινίστριας, και της Delphine, ενός κοριτσιού από την επαρχία που έχει μεγαλώσει μέσα σε μια συντηρητική οικογένεια. Τι συμβαίνει όταν ο έρωτας συγκρούεται με την βαθιά αίσθηση καθήκοντος; Πώς και πότε απελευθερώνεται κανείς από τα δεσμά του; Μια ταινία όμορφη, δυνατή και ρεαλιστική, που δεν εκπίπτει σε ρηχούς συναισθηματισμούς.

Bonus points για το εξής ενσταντανέ: Βγαίνοντας και ενώ συζητούσα με κάποια κορίτσια της Σχολής Κινηματογράφου για την ταινία, πέρασε από δίπλα μου ένας ηλικιωμένος και πολύ κομψός κύριος και μου είπε «Ήταν καλύτερο από της Τσαγγάρη». Δεν έχω άποψη επί του θέματος, αλλά μόνο αγάπη για τους αυθόρμητους, μεγαλύτερους σε ηλικία φεστιβαλιστές, που δεν κομπλάρουν με τα ομοφυλοφιλικά! 

Road to La Paz, του Francisco Varone

Για πρώτη φορά στην Ευρώπη προβλήθηκε η ταινία του F. Varone στο Ολύμπιον, στην κατηγορία του Διεθνούς Διαγωνιστικού. Όταν ένας ηλικιωμένος μουσουλμάνος ζητά από έναν «ενοικιαστή αυτοκινήτων» να τον πάει από το Μπουένος Άιρες στην Λα Πας της Βολιβίας, ξεκινά ένα ταξίδι ωρίμανσης και πίστης, με συγκινητικές όσο και πολύ χιουμοριστικές στιγμές. Η ταινία διατηρεί τον παλμό της καθ’ όλη τη διάρκεια και αφήνει ένα πολύ όμορφο συναίσθημα στο τέλος. Οι θεατές ενθουσιάστηκαν όταν ο σκηνοθέτης είπε ότι είναι η πρώτη του ταινία και έγινε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση περί και κατά της ισλαμοφοβίας. Bonus points: η εξαιρετική μουσική, παρμένη από το concept album των Vox Dei, The Bible.

Father, του Visar Morina

Φεστιβάλ χωρίς «Ματιές στα Βαλκάνια» δεν είναι φεστιβάλ! Η ταινία “Father” του V. Morina έχει ήδη αποσπάσει πολλά βραβεία, μεταξύ αυτών την Κρυστάλλινη Σφαίρα Καλύτερης Σκηνοθεσίας από το Karlovy Vary IFF της Τσεχίας. Αφηγείται την ιστορία του μικρού Νόρι, που για να βρει τον πατέρα του, ο οποίος τον εγκατέλειψε, βρίσκει τρόπο να πάει από το Κόσσοβο στη Γερμανία. Η ταινία είναι μια γροθιά στο στομάχι και τελειώνει με μια εκκωφαντική κραυγή αγωνίας. Πώς αναμετριέται η παθητικότητα και η ανικανότητα ενός πατέρα με την αποφασιστικότητα και την επιμονή ενός παιδιού;

The Treasure, του Corneliu Porumboiu

Είναι ευχάριστο να βλέπεις πού και πού ταινίες που έχουν καλό τέλος, ακόμα κι αν τις βλέπεις κρεμασμένη από τον εξώστη του τρίτου ορόφου στο Ολύμπιον! Όταν ο ήρωας του “The Treasure”, Κόστι, πηγαίνει μαζί με τον γείτονα του να βρει έναν θαμμένο θησαυρό στον κήπο της αυλής του τελευταίου, κανείς δεν ξέρει πού θα οδηγήσει το ατέλειωτο σκάψιμό τους. Όταν ο C. Porumboiu ρωτήθηκε αν η ταινία του είναι πολιτική, απάντησε ότι όλες του οι ταινίες είναι πολιτικές. Εμένα μου έμεινε μια φράση του γείτονα, «Δουλεύετε και δε σκέφτεστε. Αυτό δεν κάνετε οι κομμουνιστές;» και η συναρπαστική και απροσδόκητη τελευταία σκηνή. Ξαναπροβάλλεται στις 15 του μηνός στην αίθουσα Κασσαβέτης.

Lost and beautiful, του Pietro Marcello

Το ‘χω έθιμο κάθε χρόνο να πηγαίνω τουλάχιστον σε μία ταινία, για την οποία δεν έχω ακούσει τίποτα και φαίνεται λίγο έως πολύ παράξενη. Είναι από τα ρίσκα που παίρνει κανείς σε ένα φεστιβάλ, αλλιώς δεν έχει πλάκα. Το ιταλικό “Bella e perduta” δεν είναι απλά παράξενο, είναι εξαιρετικά σουρεαλιστικό, έχοντας ως πρωταγωνιστή έναν βούβαλο και τις σκέψεις του, ενώ σε δεύτερο ρόλο τον Pulcinella, έναν ανόητο υπηρέτη που αναλαμβάνει να οδηγήσει τον βούβαλο σε ασφαλές μέρος. Για να ολοκληρωθεί το σκηνικό, ο Pulcinella φοράει πάντα μια μάσκα. Πείτε με τρελή, αλλά μου άρεσε πολύ. Είχε υπέροχες εικόνες, υπέροχες σκέψεις και μια γνήσια, πρωτότυπη ματιά.

Our little sister, του Hirokazu Kore-Eda

Όποτε βλέπω ιαπωνικό κινηματογράφο, πάω στα τυφλά και συνήθως δικαιώνομαι. Η καινούρια ταινία του Kore-Eda, ο οποίος ενθουσίασε το κοινό του φεστιβάλ πρόπερσι με το “Like Father, Like Son”, είναι ένα βάλσαμο για την ψυχή του θεατή, πέρα από όαση για τα μάτια του. Τρεις αδερφές γνωρίζουν τη μικρότερη τους ετεροθαλή αδερφή στην κηδεία του πατέρα τους κι αποφασίζουν να την πάρουν για να ζήσει μαζί τους. Έτσι ξεκινά μια νέα ζωή και για τις τέσσερις. Το “Our little sister”, που ήδη βραβεύτηκε με το Βραβείο Κοινού στο San Sebastian IFF της Ισπανίας, είναι ένα ταξίδι στην οικογένεια, την αποδοχή και την ομορφιά της ζωής. Bonus points: ξαναβλέπουμε τη γιαγιά του “An” της N. Kawase σε έναν μικρό ρόλο! Ξαναπροβάλλεται στις 15 του μηνός στην αίθουσα Κασσαβέτης.

Τις τελευταίες τρεις μέρες του φεστιβάλ, οι φεστιβαλιστές εθιμικά λυσσάνε και θέλουνε να τα δούνε όλα. Θα ζωστώ κι εγώ υπομονή και θα εφοδιαστώ με σοκολάτα για να σταθώ στην κλασική ουρά του πεντάλεπτου. Επόμενοι σταθμοί, αν με ευλογήσουν οι φεστιβαλικοί Θεοί: “Ixcanul Volcano”, “11 minutes”, “Me and Earl and the Dying Girl” και άλλα… Για το “Sworn Virgin” θα αναγκαστώ μάλλον να κάνω τάμα, γιατί έχουν ακουστεί τα καλύτερα.

Η συνέχεια επί της οθόνης!