Serial Killers

Το πρώτο επεισόδιο ακολουθεί από άποψη δομής και χτισίματος την πρακτική της προηγούμενης σεζόν. Εξιστορούνται βήμα-βήμα οι περιπέτειες των εκάστοτε αγαπημένων ή όχι χαρακτήρων με αποτέλεσμα να παίρνουμε από όλους σχεδόν μια μικρή γεύση. Πολλοί θεωρούν και ίσως όχι άδικα ότι η συγκεκριμένη τακτική διαταράσσει την αρμονία και τη συνοχή της σειράς. Κατά τη γνώμη μου κάτι τέτοιο είναι αναπόφευκτο καθώς έχουμε να κάνουμε με ένα χαοτικό σύμπαν αμέτρητων χαρακτήρων (οι οποίοι αυξάνονται γρηγορότερα κι από τις επισκέψεις της Τρόικας στην Ελλάδα) σε σημείο που να μην χωρούν όλοι σε ένα επεισόδιο (θα περιμένουμε το επόμενο για να ξανασμίξουμε με την Άρυα, τον Τζέιμι, τον Μπραν και τη Μπριέν).

Από άποψη ρυθμού και συναισθημάτων το επεισόδιο κυμάνθηκε σε εξαιρετικά επίπεδα. Δίχως να περιλαμβάνει κάποια μάχη ή σύγκρουση, υπήρχε συνεχώς αυτή η υποδόρια, σχεδόν μαγική ένταση που λίγες σειρές μπορούν να σου μεταφέρουν. Αποκορύφωμα ο διάλογος του Τύριον με τον πατέρα του, που εξελίσσεται σε έναν καταπληκτικό μονόλογο του Charles Dance (Τάιγουιν Λάννιστερ) που συγκλονίζει. Πράγμα που μόνο τυχαίο δεν είναι. Θυμηθείτε τους μονολόγους του Τάιγουιν στην πρώτη σεζόν ενώ προσπαθεί να τονώσει το ηθικό του Τζέιμι ή στην δεύτερη σεζόν έχοντας την Άρυα απέναντι του. Βάλτε τον Τάιγουιν να μιλάει με λίγα λόγια.

Στη συνέχεια παρακολουθούμε τις εξελίξεις να τρέχουν σε όλα τα μέτωπα. Από τη συνάντηση του Τζον με τον Βασιλιά των Αγρίων Μανς Ρέιντερ και την προσπάθεια της Μάργκαιρυ Ταιρέλ να κερδίσει τον θυμωμένο με τον Τζόφρυ κόσμο, μέχρι την επανεμφάνιση του συμπαθέστατου Ντέιβος και τη διάσταση που δημιουργείται ανάμεσα στον Ρομπ και τη μητέρα του. Το σημαντικότερο για μένα είναι η περίπτωση Νταινέρυς. Θεωρώ ότι από τη στιγμή που γεννήθηκαν οι δράκοι και μετά, έχουμε να κάνουμε με το πιο ενδιαφέρον επεισόδιο που αφορά την συγκεκριμένη ηρωίδα. Επιτέλους φαίνεται διατεθειμένη να αφήσει στην άκρη τις κούφιες απειλές, τα δάκρυα, τις ενοχές και να δράσει. Παρακολουθούμε την προσπάθεια της να συγκεντρώσει έναν πραγματικά φονικό στρατό (η σκηνή που διαπραγματεύεται με τον Κράζνυς μέσω της μεταφράστριας Μίσσαντει βγάζει αρκετό γέλιο) και καταλήγουμε σε ένα αποκαλυπτικό φινάλε, όπου ο εδώ και μια σεζόν ξεχασμένος, στα όρια του θρύλου, ιππότης Μπάρισταν Σέλμυ επανεμφανίζεται και όχι μόνο σώζει τη Νταινέρυς από απόπειρα εναντίον της, αλλά θέτει τον εαυτό του στην υπηρεσία της.

Η γεωγραφία της σειράς μεγαλώνει, οι χαρακτήρες αυξάνονται, η σειρά γίνεται και θα γίνει ακόμα πιο φιλόδοξη και εντυπωσιακή. Πρόκειται για εξαιρετικό ξεκίνημα, σαφώς ανώτερο από τη χλιαρή πρεμιέρα της προηγούμενης σεζόν (αποτελεί απορίας άξιο το ότι οι δημιουργοί σπατάλησαν τον απίθανο τίτλο/σλόγκαν The North Remembers για ένα τόσο μέτριο επεισόδιο), και μας αφήνει σε αναμμένα κάρβουνα μέχρι την επόμενη Κυριακή. Σαν ταπεινοί ακόλουθοι θα είμαστε εκεί. “All men must serve” (Valar Dohaeris).