Serial Killers

Από το ξεκίνημα του επεισοδίου γίνεται φανερή η πρόθεση αυτή, μέσω της καταπληκτικής και συνάμα άβολης σκηνής της κηδείας του πατέρα της Κάτλυν. Ο διάλογος απουσιάζει. Το μόνο στοιχείο που κυριαρχεί είναι η νευρικότητα του κόσμου καθώς ο θείος του Ρομπ, Έντμιουρ Τάλλυ, αδυνατεί να βρει το στόχο (τρεις φορές) με τα φλεγόμενα βέλη, ώστε να ολοκληρωθεί το εθιμοτυπικό. Η μαύρη κωμωδία στα καλύτερα της. Μπορεί ο θάνατος του άρχοντα Τάλλυ να αποτελεί λυπηρό γεγονός, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με την κηδεία του.

Αμέσως μεταφερόμαστε στο Κινγκς Λάντινγκ, όπου γινόμαστε μάρτυρες μιας εκ των πιο εμπνευσμένων σκηνών της σειράς γενικότερα. Παρακολουθούμε τον Τύριον, τη Σέρσευ και τα υπόλοιπα μέλη του συμβουλίου να παίζουν μουσικές καρέκλες (!) σε μια προσπάθεια να δείξουν την προτίμησή τους στο πρόσωπο του παντοδύναμου Τάιγουιν Λάννιστερ. Κι ενώ όλοι μάχονται για το ποιός θα κάτσει πιο κοντά του και θα του αποδώσει το μεγαλύτερο σεβασμό (μέχρι και η Σέρσευ μπαίνει στον κόπο να κουβαλήσει μια καρέκλα από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη), ο Τύριον ξεκαθαρίζει τις προθέσεις του με τον πιο απλό τρόπο. Σέρνει μια καρέκλα, δημιουργώντας ενοχλητικό θόρυβο και την τοποθετεί ακριβώς απέναντι από τον πατέρα του, δηλώνοντας με αυτή την κίνηση από τη μία την απροθυμία του να τον κολακεύσει, όπως οι υπόλοιποι και από την άλλη να δώσει την επιθυμητή εντύπωση στον πατέρα του. Ότι δηλαδή θα τον βρει απέναντι του κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Το κωμικό στοιχείο ενυπάρχει και στο μέτωπο της Νταινέρυς όπου για άλλη μια φορά η προσπάθεια της Μίσσαντει να μετατρέψει το σεξισμό και την ασέβεια του Κράζνυς σε κανονικό διάλογο, κρίνεται επιτυχής. Όπως επιτυχής κρίνεται και η προσπάθεια του Τύριον και του Μπρον να φέρουν τον Ποντ σε επαφή με γυναίκα. Η συγκεκριμένη σκηνή παρόλο που είναι ανάλαφρη και ταιριάζει στη γενικότερη ατμόσφαιρα του επεισοδίου, είναι παντελώς άκαιρη. Δεν βλέπω το λόγο να προβάλλονται οι σεξουαλικές επιδόσεις ενός χαρακτήρα που εμφανίζεται ελάχιστα στη σειρά σε σχέση με άλλους που δεν έχουμε δει αρκετά στην τρίτη σεζόν και έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα.

Οι σκηνές δράσης του επεισοδίου αφορούν τον Θήον, την απόδρασή του και την άγνωστη φιγούρα που τον σώζει από ομαδικό βιασμό. Μιλώντας για ομαδικό βιασμό, μεταφερόμαστε στην ιστορία του Τζέιμι και της Μπριέν, όπου αιχμάλωτοι από τους άντρες του Μπόλτον αντιμετωπίζουν μια δύσκολη κατάσταση, με τον ομαδικό βιασμό να αποτελεί το σίγουρο μέλλον της Μπριέν. Γεγονός που αποτρέπεται από τον Τζέιμι. Ένας αλλαγμένος Τζέιμι με φανερό το σημάδι που του έχει αφήσει η περίεργη σχέση του με τη θηριώδη ηρωίδα, υπόσχεται αμύθητα πλούτη στους εχθρικούς άντρες με αντάλλαγμα την επιβίωσή τους. Κι εκεί που όλοι νομίζουμε ότι τα κατάφερε, έρχεται το πρώτο σοκ. Ο Λοκ, που δεν είναι τόσο χαζός, όσο ο Τζέιμι ήθελε να πιστεύει, κατεβάζει το σπαθί και κόβει το δεξί χέρι του Βασιλοκτόνου. Ενώ προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συνέβη, έρχεται και το δεύτερο σοκ. Οι τίτλοι τέλους πέφτουν και ακούγεται το χαρούμενο και ξεσηκωτικό “The Bear and the Maiden Fair” των The Hold Steady. Η απόλυτη μίξη τραγωδίας-κωμωδίας, ένα παρανοϊκό πάντρεμα αντιθετικών συναισθημάτων όπου το σοκ και το υστερικό γέλιο κυριαρχούν. Ένα επεισόδιο διαφορετικό σε σχέση με τα υπόλοιπα, όπου πρυτανεύουν το μαύρο χιούμορ και το θάρρος. Πολλά μπράβο στους δημιουργούς της σειράς Benioff και Weiss που στην πρώτη τους σκηνοθετική απόπειρα παίρνουν άριστα. Φαντάζομαι τον Ταραντίνο σε μια γωνιά, να βλέπει το φινάλε του επεισοδίου και να χειροκροτεί.

Σημείωση: το τραγούδι “The Bear and the Maiden Fair” ακούγεται για πρώτη φορά στο επεισόδιο από τους άντρες του Μπόλτον. Μεταξύ αυτών που τραγουδούν (συγκεκριμένα πίσω από τον Λοκ) βρίσκουμε τον Gary Lightbody των Snow Patrol σε μια cameo εμφάνιση!