Serial Killers

Περιμέναμε πως και πως να δούμε στο ίδιο δωμάτιο τον Τάιγουιν και την Ολένα. Για μένα η Αρχόντισσα Ολένα είναι ένας θηλυκός Τάιγουιν με περισσότερη σπιρτάδα και τσαχπινιά (μην ξεχνάμε ότι στο προηγούμενο επεισόδιο έκανε ματ στον Τύριον). Ήταν πραγματικά απολαυστικό να τους βλέπεις να σφάζονται με το γάντι. Ακολούθως παρακολουθούμε την αμοιβαία παραδοχή ανάμεσα σε Σέρσευ και Τύριον, της δυσμενούς θέσης στην οποία βρίσκονται. Μάλιστα η βασίλισσα παραδέχεται στον αδερφό της ότι ο Τζόφρυ ήταν αυτός που διέταξε τη δολοφονία του στη μάχη του Μαυροπόταμου. Μικρή σημασία έχει κατά τη γνώμη μου το ποιός βρίσκεται πίσω από τη συγκεκριμένη εντολή εξόντωσης, καθώς δεν αλλάζει κάτι δραστικά στην εξέλιξη της ιστορίας του Τύριον, είτε ο Τζόφρυ είναι υπεύθυνος, είτε η Σέρσευ. Προφανώς αυτοί οι δυο χαρακτήρες είναι οι πιο αντιπαθητικοί από τα λιοντάρια. Τι θα αλλάξει αν φορτωθεί κι επίσημα η απόπειρα δολοφονίας σε έναν απ' τους δυο; Νομίζω ότι η σειρά πρέπει να ξεμπερδεύει γρήγορα με αυτό το νήμα.

Ακολούθως, μια συμμαχία που παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον είναι αυτή της Μελισάντρα με τον Μπέρικ και τον Θόρος. Το χρυσάφι κάνει τη δουλειά του και η αδελφότητα δεν διστάζει να παραδώσει τον Τζέντρυ στην κόκκινη ιέρεια. Εξαιρετική στιγμή η συνάντηση της Άρυα με τη Μελισάντρα, όπου η τελευταία κοιτώντας κατάματα τη μικρή ηρωίδα μοιάζει απορημένη, ίσως και φοβισμένη. Στα θετικά η ερμηνεία της Carice van Houten που δίνει στη Μελισάντρα την απαραίτητη μυστικιστική μεγαλοπρέπεια που μαγνητίζει.

Στη συνέχεια παρακολουθούμε την προσπάθεια του Τζον και των Αγρίων να σκαρφαλώσουν το Τείχος. Το εγχείρημα θα πραγματοποιηθεί δίχως απώλειες παρόλο που η ανάβαση επιφύλασσε πολλούς κινδύνους και αρκετή αγωνία. Έτσι το επεισόδιο κλείνει με ένα μακρινό πλάνο της Ύγκριτ και του Τζον να φιλιούνται στην κορυφή του Τείχους. Γλυκανάλατο αλλά ίσως αναγκαίο φινάλε που στόχο έχει να αντισταθμίσει το σκοτεινό voiceover του Μικροδάχτυλου που αναλύει την έννοια του χάους και της ανέλιξης κάποιου που παίζει σωστά το παιχνίδι. Με ενοχλεί σε μεγάλο βαθμό ο Μικροδάχτυλος της σειράς σε σχέση με τον αντίστοιχο χαρακτήρα των βιβλίων. Ο Μπέιλις των βιβλίων είναι πανούργος, εγωιστής και φιλόδοξος αλλά σε καμία περίπτωση σκληρός. Στη σειρά παρουσιάζεται αδυσώπητος και εκδικητικός σε σημείο να απολαμβάνει να πατάει επί πτωμάτων ώστε να κυριαρχήσει (το ότι παρέδωσε τη Ρόουζ στο Τζόφρυ είναι αρκετό).

Τέλος, το χαρούμενο φινάλε δεν πρέπει να μας μπερδεύει. Η ηρεμία και ο καθαρός ουρανός αδυνατούν να «κρύψουν» τη θύελλα και το χάος που θα έρθουν. “If you think this has a happy ending, you haven't been paying attention” μας λέει ο βασανιστής του Θήον. Αναμένουμε το επόμενο επεισόδιο, το οποίο το γράφει ο ίδιος ο George R.R. Martin.