Serial Killers

Ο Σάντορ Κλεγκέιν θυμίζει σε μικρότερο βαθμό περίπτωση Τζέιμι. Χαρακτήρας αρχικά αντιπαθής, που όσο ξετυλίγεται το νήμα της ιστορίας του αναγκάζεσαι, αν όχι να αλλάξεις ριζικά άποψη για το πρόσωπό του, τουλάχιστον να μην τον απεχθάνεσαι. Η απόφασή του να παραδώσει την Άρυα στη μητέρα και τον αδελφό της βοηθά σε αυτό. Διαφορετική περίπτωση αποτελεί ο Σάμγουελ Τάρλυ. Χαρακτήρας που αρχικά δεν σου γέμιζε το μάτι, δείχνει βασικό γρανάζι στη μηχανή του “Game of Thrones”. Παρόλο που είναι φοβητσιάρης και μαλθακός (μάθε να ανάβεις μια φωτιά βρε αδελφέ), βρίσκει το κουράγιο να σταθεί απέναντι στον Whitewalker και να τον διαλύσει χρησιμοποιώντας το δρακόγυαλο. Η σκηνή έχει καταπληκτική σκηνοθεσία (Michelle Maclaren εγγύηση), εξαιρετικό ενδιαφέρον (επιτέλους μαθαίνουμε ότι αυτά τα πλάσματα δεν σκοτώνονται μόνο από τη φωτιά) και μια δόση ειρωνείας (ο Σαμ τη μια στιγμή είναι ήρωας και την επόμενη ένα πανικόβλητο, αφελές ανθρωπάκι που τρέχει μακριά έχοντας αφήσει πίσω το μόνο πράγμα που μπορεί να τον προστατέψει, το δρακόγυαλο).

Περνάμε στους τρεις βασικούς άξονες, ξεκινώντας από τη Νταινέρυς. Η δρακοβασίλισσα αυξάνει συνεχώς το στρατό της. Η προσθήκη των Δευτερότοκων του Νταάριο Ναχάρις την κάνει ακόμα πιο δυνατή. Ο τρόπος με τον οποίο έγινε όλο αυτό μας εντυπωσιάζει και σίγουρα μας ιντριγκάρει, όσον αφορά μελλοντικές εξελίξεις και συγκεκριμένα την αντίδραση του Τζόρα, όταν ο γοητευτικός και με φονικές αρετές στρατηγός ψιθυρίζει στο αυτί της βασίλισσας του. Στα θετικά η παρουσία του Ναχάρις. Ατρόμητος, αποφασισμένος, συμπαθητικός και άνθρωπος που θα πάρει το μεγάλο ρίσκο.

Ακολούθως μεταφερόμαστε στο Ντράγκονστοουν. Λάτρεψα τη σκηνή της συνομιλίας του Στάννις με τον Ντέιβος. Οι διάλογοι είναι προσεγμένοι, φανερώνοντας τα κίνητρα, τις αμφιβολίες και τα πιστεύω των πρωταγωνιστών. Στη συνέχεια η Μελισάντρα φροντίζει όχι μόνο να ακυρώσει τις φωνές που υψώνονται και κατηγορούν τη σειρά για «περιττές» σκηνές σεξ, αλλά και να προσφέρει μια καταπληκτική ατάκα περί ερωτικής πράξης: “Come, fight death with me!”

Ο γάμος του Τύριον αποτελεί το αξιοσημείωτο γεγονός του επεισοδίου. Γενικά, να είστε βέβαιοι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βαρεθούμε σαν θεατές κάθε φορά που συγκεντρώνονται σε ένα χώρο τα λιοντάρια. Ο Τύριον προσπαθεί να διώξει τον πόνο και τη λύπη του με κάθε γουλιά κρασιού. Η Σέρσεϋ κι ο Λόρας αδυνατούν να πάρουν μέρος στην παρωδία που εξελίσσεται μπροστά τους. Ο Τάιγουιν συγκρούεται ακόμα μια φορά με τον γιό του, προσπαθώντας να του υπενθυμίσει την αποστολή του. Ο μόνος που δείχνει να το απολαμβάνει είναι ο Τζόφρυ, ο οποίος είναι πολύ τυχερός που δεν βρέθηκε με το στιλέτο του Τύριον ανάμεσα στα μάτια. Οι σκηνές του Τύριον με την ταλαίπωρη Σάνσα (κακώς την έβαλαν να γονατίσει στη σκηνή με το μανδύα) φανερώνουν το μεγαλείο και των δυο. Από τη μία η νεαρή αρχόντισσα, που υπακούει στωικά δίχως να έχει κανέναν να της συμπαρασταθεί, κι από την άλλη ο νάνος που σίγουρα βλέπει ένα μέρος του εαυτού του στη μικρή και δείχνει ότι έχει μεγάλη καρδιά.

Σημείωση: την επόμενη Κυριακή δεν θα προβληθεί επεισόδιο, καθώς για την Αμερική είναι Memorial Day. Οι δημιουργοί δεν θα κάνουν το ίδιο λάθος με πέρυσι, που είδαν το καλύτερο επεισόδιο της σεζόν, “Blackwater”, να πηγαίνει άπατο σε τηλεθέαση. Οπότε τα ξαναλέμε μετά την Κυριακή 2 Ιουνίου που θα παιχτεί το πολυαναμενόμενο “Rains of Castamere”.