Game of Thrones Season 3 Episodes 9, 10
Ας με συγχωρήσουν οι χαρακτήρες, εκτός της “Red Wedding” ιστορίας, στους οποίους δεν σκοπεύω να αναφερθώ. Σημειώνω απλά την αίσθηση του ανολοκλήρωτου που κυριαρχεί στις ιστορίες του Μπραν και της Άρυα, οι οποίοι είναι τόσο κοντά αλλά ταυτόχρονα τόσο μακριά από το να ξαναδούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Περνάμε λοιπόν στο γάμο. Ο εύθυμος τόνος κυριαρχεί. Η ατμόσφαιρα είναι πανηγυρική. Ώσπου να κλείσουν οι πόρτες και να ακουστεί το ανατριχιαστικά υποβλητικό “Rains of Castamere”. Η Κάτλυν, η οποία γνωρίζει την ιστορία του Γουέστερος – επομένως και το νόημα του τραγουδιού – αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά. Το ίδιο και ο θεατής. Το χάος ακολουθεί. Θεωρώ πως έγινε καταπληκτική δουλειά σκηνοθετικά. Εξαιρετική η απόφαση, να μεταφερόμαστε από τα συνταρακτικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα μέσα στο κάστρο του πορνόγερου Γουόλντερ Φρέυ, σε αυτά που διαδραματίζονται εκτός, μέσω της οπτικής της Άρυα. Έτσι εντείνονται τα συναισθήματα αγωνίας και ανυπομονησίας.
Ώσπου φτάνουμε στο φινάλε, που παρακολουθούμε το σχεδόν «γκανγκστερικό» ξεκλήρισμα της οικογένειας Σταρκ. Το ένα χτύπημα διαδέχεται το άλλο αστραπιαία, η κάμερα καταγράφει ψυχρά κι ο θεατής έχει πέσει στα πατώματα. Ακόμα κι αν ο Ρομπ και η Κάτλυν (σπαρακτική η Michelle Fairley, εύχομαι να σαρώσει όλα τα βραβεία) δεν συγκαταλέγονται στους αγαπημένους σου χαρακτήρες, δεν μπορείς να χωνέψεις αυτό που συνέβη, καθώς ο τρόπος είναι σοκαριστικός και παρανοϊκός (για την έγκυο Ταλίσα ας μην μιλήσω καλύτερα).
Η συγκεκριμένη σκηνή είναι από τις δραματικότερες – αν όχι η δραματικότερη – που έχουμε δει στη μεγάλη και τη μικρή οθόνη και έχει τις ρίζες της στην αρχαία ελληνική τραγωδία. Φανταστείτε ότι ακόμα και οι θεατές που γνωρίζαμε το τι θα επακολουθήσει, στεκόμασταν αποσβολωμένοι. Η στιγμή που η Κάτλυν σηκώνει το μανίκι του Μπόλτον και αντικρίζει τη στρατιωτική στολή που φορά από κάτω, σαν έτοιμος για μάχη, αποτελεί εκπληκτική προσθήκη των δημιουργών. Το βλέμμα που ανταποδίδει ο Μπόλτον είναι αξέχαστο. Ο ορισμός της σκοτεινής απόλαυσης, της καθαρής κακίας.
Κι όμως, κατά τη γνώμη μου, υπάρχει κάτι χειρότερο από το ίδιο το “Red Wedding”. Οι πληγές και ο αντίκτυπός του στο πρόσωπο της Άρυα. Η μικρή ηρωίδα είναι η απόλυτη τραγική φιγούρα της σειράς. Στην πρώτη σεζόν είδε τον πατέρα της να αποκεφαλίζεται. Τώρα παρακολουθεί ανήμπορη τους στρατιώτες και τον ανταρόλυκο του αδερφού της να σφαγιάζονται, αντιλαμβανόμενη ότι παρόμοια κατάληξη θα έχουν ο αδερφός και η μητέρα της. Κουράγιο μικρή, είμαστε μαζί σου μέχρι το τέλος.
Στη συνέχεια, το τελευταίο επεισόδιο λειτουργεί περισσότερο ως «γέφυρα» με την επόμενη σεζόν. Κλείνει κατά κάποιο τρόπο την ιστορία όλων των χαρακτήρων και παρουσιάζει την κατεύθυνση που θα πάρουν στη συνέχεια. Διαφωνώ με τις απόψεις των φαν της σειράς, οι οποίοι διαμαρτύρονται, αποκαλώντας το αδύναμο επεισόδιο. Ξεχνούν ότι η σεζόν βασίζεται στο πρώτο μισό του τρίτου βιβλίου. Παρόλο που υπάρχουν αποκλίσεις, η ροή δεν μπορεί να διαταραχθεί σε μεγάλο βαθμό. Το μόνο στιγμιότυπο που μπορεί να θεωρηθεί αδύναμο και ίσως γελοίο είναι η τελευταία σκηνή της σεζόν.
Η Νταινέρυς που έχει δύο φινάλε σε τρεις σεζόν (τέτοιο βύσμα ούτε ο Χαριστέας στην Εθνική Ελλάδος) ελευθερώνει τους κατοίκους του Γιουνκάι και αποθεώνεται. Η σκηνή είναι όμορφη, τα εφέ εξαιρετικά και η μουσική καταπληκτική (ο Ramin Djawadi κάνει φανταστική δουλειά σε αυτό τον τομέα). Ο σκοπός που υπηρετεί το φινάλε είναι ξεκάθαρος. Να δημιουργήσει όμορφα συναισθήματα στον θεατή, του οποίου η ψυχή είχε μαυρίσει εξαιτίας του προηγούμενου επεισοδίου. Κατά τη γνώμη μου όμως είναι ανούσιο, βαρετό και γελοίο. Ανούσιο και βαρετό, επειδή η Νταινέρυς τα έχει ξανακάνει αυτά στο τέταρτο επεισόδιο με ακόμα πιο εντυπωσιακό και επικό τρόπο. Πως λοιπόν να εντυπωσιαστείς από κάτι που έχεις ξαναδεί και μάλιστα δοσμένο καλύτερα; Γελοίο, επειδή η όλη σκηνή θυμίζει είτε τον Kurt Cobain να κάνει “crowd surfing”, είτε το Χριστό να κηρύττει στους πιστούς. Αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία των δημιουργών να δώσουν ένα δυνατό φινάλε, καθώς όπως είπαμε ο επίλογος των βιβλίων δεν τους βοηθά. Δυστυχώς όμως επέλεξαν λανθασμένα, με αποτέλεσμα να κλείσουν μια πολύ δυνατή σεζόν με αυτό τον τρόπο.
Γενικότερα το δέκατο επεισόδιο κινείται γύρω από τον άξονα «οικογένεια». Συγκεκριμένα, αυτό που μας διδάσκει είναι ότι σε αυτό τον κόσμο η οικογένεια δεν είναι κάτι δεδομένο. Πρέπει να παλέψει κανείς για να διαφυλάξει την ασφάλεια του Οίκου του με οποιοδήποτε τρόπο μπορεί. Επίσης μας δημιουργεί τεράστια προσμονή για την επόμενη σεζόν. Παρακολουθούμε τη Μελισάντρα, να λέει, ότι ο πόλεμος των πέντε βασιλέων δεν είναι τίποτα μπροστά στην απειλή του αφανισμού, που έρχεται πέρα από το Τείχος.
Συνοπτικά, θεωρώ ότι η τρίτη σεζόν είναι η καλύτερη μέχρι τώρα. Οι διάλογοι βελτιώθηκαν ακόμη περισσότερο, οι ρυθμοί ήταν εξαιρετικοί, τα επεισόδια είχαν τεράστιο ενδιαφέρον και όλα τα στοιχεία που μας έκαναν να λατρέψουμε τη σειρά ήταν εδώ. Ελπίζω να τα ξαναπούμε σε περίπου ένα χρόνο με αφορμή την τέταρτη σεζόν, η οποία, αν δημιουργηθεί όπως πρέπει, θα αφήσει ιστορία. Season 3 sends its regards!
