Serial Killers

Πριν αναφερθούμε στο κεντρικό συμβάν, ας θυμηθούμε τι άλλο είδαμε στο επεισόδιο αυτό. Είδαμε πρώτα απ' όλα χαρακτήρες που δεν είχαν εμφανιστεί στο προηγούμενο, όπως ο βασιλιάς Στάννις και η Μελισσάντρα, η οποία παρέδωσε στις φλόγες όσους αρνήθηκαν να δηλώσουν πίστη στον Κόκκινο Θεό της. Ανάμεσα στους τελευταίους ήταν και ο σερ Άξελ, ο αδερφός της γυναίκας του βασιλιά. Στο ίδιο πλαίσιο είδαμε την κόρη του Στάννις, που το προσωπάκι της αυλακώνεται από την οστρακιά, να ακούει το κήρυγμα της Κόκκινης Ιέρειας – ευτυχώς ο πατέρας της δεν ακούει τις προτροπές της θρησκόληπτης γυναίκας του ώστε να την… εξαγνίσει. Παρακολουθήσαμε επίσης τον Ρους Μπόλτον και τον μπάσταρδό του να ενημερώνουν τον ταλαίπωρο Θήον για τον θάνατο του αδελφού του στον γάμο, όπως και τον Τζέιμι, ενόσω προσπαθεί να συνηθίσει το βάρος του ξίφους στο αριστερό του χέρι, τον Τύριον να διώχνει μακριά τη Σέι, αντιλαμβανόμενος ότι είναι θέμα χρόνου να μην ανακαλυφθεί η παρουσία της – το έκανε για να την προστατέψει, αλλά εκείνη δεν το πήρε και τόσο θερμά. Είδαμε, τέλος, τον σακάτη Μπραν να βλέπει ένα αλλόκοτο όραμα μόλις ήρθε σε επαφή με ένα γουέιργουντ (αυτά τα πανάρχαια δέντρα με το κόκκινο φύλλωμα και τις τρομακτικές φάτσες χαραγμένες επάνω τους). Γνωρίζαμε ότι ο Μπραν είναι γουάργκ, ότι δηλαδή έχει την ικανότητα να γίνεται ένα με τον ανταρόλυκό του, όμως τώρα πληροφορηθήκαμε και τους κινδύνους που η κατάσταση αυτή ενέχει: εάν το παρακάνει, μπορεί να βυθιστεί παντοτινά σε μια άβυσσο λήθης, να παλινδρομήσει «αναντίστρεπτα» σε μια ασυνείδητη κατάσταση, όπου η διαρκής κατασπάραξη ζωικής σάρκας θα είναι το μόνο που θα έχει σημασία. Στο όραμά του, πάντως, είδε μεταξύ άλλων τον πατέρα του να ακονίζει το ξίφος του και δράκους να ίπτανται πάνω από την επικράτεια του Γουέστερος. Ας υποθέσουμε ότι αμφότερες οι σκηνές είναι από το παρελθόν. Ή μήπως όχι;

Και τώρα πάμε στο καλό. Πόσες σεζόν τώρα περίμενες να έρθει αυτή η στιγμή; Πόσο συχνά ευχόσουν ώστε το συγκεκριμένο ανώμαλο, αιμομικτικό μπασταρδοπαίδι που λέγεται Τζόφρυ Μπαράθηον να βρει έναν αργό και επώδυνο θάνατο; Ορίστε λοιπόν… Περιστερόπιτα, κρασί και τέζα. Το δηλητήριο έκανε τη δουλειά του και ο βασιλιάς που αγαπάμε να μισούμε κείτεται νεκρός. Ο θάνατός του έχει διπλό αντίκτυπο στους φαν της σειράς (και των βιβλίων βεβαίως βεβαίως). Από τη μία προσφέρει ικανοποίηση σαν γεγονός και μόνο. Η συγκεκριμένη μισητή φιγούρα και προσωποποίηση του σαδισμού φεύγει από τη μέση. Αμέτρητοι άνθρωποι έχουν υποφέρει ή έχουν χάσει τη ζωή τους από την κακία του (αποκορύφωμα ο αποκεφαλισμός του Νεντ Σταρκ). Από την άλλη λειτουργεί ανακουφιστικά για τον θεατή όσον αφορά τη ροή της σειράς καθώς έχει προηγηθεί ο Κόκκινος Γάμος και το ξεκλήρισμα της οικογένειας Σταρκ. Πόσες πίκρες πια να αντέξουμε; Ο θάνατος του Τζόφρυ εξισορροπεί τη ζυγαριά της θλίψης και του πόνου.

Ακολούθως, βγάζουμε το καπέλο στους δημιουργούς και τον Alex Graves, σκηνοθέτη του συγκεκριμένου επεισοδίου. Μοιάζει, αλλά μόνο εύκολο δεν είναι να παρουσιαστεί με τέτοια λαμπρότητα και έμφαση στη λεπτομέρεια ο γάμος του Τζόφρυ. Στο γάμο βρίσκονται μαζί οι περισσότεροι βασικοί χαρακτήρες της σειράς. Κάποιοι κάνουν τη βόλτα τους συζητώντας, άλλοι κάθονται και απολαμβάνουν το κρασί. Γενικά, ο ένας πέφτει πάνω στον άλλο συνεχώς. Παρατηρήστε πως όλα λειτουργούν αρμονικά, δίχως να υπάρχει λάθος. Η κορύφωση χτίζεται αργά αλλά μεθοδικά, καμία σκηνή δεν χαραμίζεται. Ο καθένας βρίσκεται εκεί που πρέπει, όταν πρέπει, συγχρονισμένος στην εντέλεια.

Επίσης, οφείλουμε να αναφερθούμε στην οπτική των δημιουργών και του Τζορτζ Μάρτιν, συγγραφέα των βιβλίων και σεναριογράφου του συγκεκριμένου επεισοδίου, όσον αφορά το θάνατο του Τζόφρυ. Ενώ θα μπορούσαν να φτιάξουν τη συγκεκριμένη σκηνή με γνώμονα την άποψη του κόσμου για τον Τζόφρυ (ποιός νοήμων άνθρωπος δεν θέλει να τον δει νεκρό;) και να «γλεντήσουν» τον θάνατό του, δεν το έκαναν. Προτίμησαν να δώσουν έναν δραματικό τόνο στο συγκεκριμένο γεγονός, δίχως να λησμονήσουν την πραγματικότητα. Ότι δηλαδή έχουμε να κάνουμε με το θάνατο ενός παιδιού. Ναι, αποτελεί το πιο σιχαμένο παιδί στον κόσμο. Είναι παιδί όμως. Η συγκεκριμένη οπτική μας ενθουσιάζει καθώς είναι γεμάτη ωριμότητα και αποδεικνύει σωστή αντιμετώπιση, ακόμα και για έναν από τους πιο μισητούς χαρακτήρες της σειράς. Έτσι, μπορούμε να αφουγκραστούμε τους λυγμούς της Σέρσεϊ, να διακρίνουμε τον πόνο που είναι σμιλεμένος στο σαν από πέτρα πρόσωπό της, καθώς συνειδητοποιεί ότι έχασε σε μια μόνο στιγμή και για πάντα τον βασιλιά, τον ανηψιό και τον πρωτότοκο γιό της: