Serial Killers

Από το Τείχος κρατάμε τα λόγια του συμπαθέστατου Μέιστερ Αίμον προς τον Τζον. Ακόμη, βλέπουμε την προσπάθεια του Σνόου να πείσει τον Τόρμουντ να σώσουν τους Άγριους, που προσπαθούν να επιβιώσουν στον παγωμένο τόπο βόρεια του Τείχους. Ο βασιλιάς Στάννις φεύγει και παίρνει μαζί την κόρη του με τη δικαιολογία ότι είναι πιο ασφαλής μαζί του, στον πόλεμο, παρά στο Μαύρο Κάστρο, το οποίο είναι γεμάτο από δολοφόνους και βιαστές. Καταλαβαίνουμε ότι στο μυαλό των δημιουργών η παρουσία της Σηρήν Μπαράθηον στο πλευρό του πατέρα της είναι απαραίτητη. Κάποιο σκοπό θα εξυπηρετήσει. Η δικαιολογία όμως είναι γελοία. Πρώτον, γιατί το Μαύρο Κάστρο φιλοξενεί αρκετές γυναίκες των Αγρίων, τις οποίες κανείς δεν έχει πειράξει. Δεύτερον, επειδή η τελευταία που κινδυνεύει από βιασμό ή κάτι παρόμοιο, είναι η Σηρήν. Το κοριτσάκι έχει οστρακιά. Δεν υπάρχει περίπτωση να την πλησιάσει κανείς. 

Στην Ανατολή, ο σερ Μπάρρισταν Σέλμυ πεθαίνει. Τραγική απόφαση να σκοτώσουν τον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Όχι επειδή στα βιβλία ζει, αλλά επειδή η παρουσία του στο στρατόπεδο της Ντάνυ ήταν ξεχωριστή και με τεράστια σημασία. Ο Μπάρρισταν ο Γενναίος ήταν εκείνος που τη συμβούλευε σωστά καθοδηγούμενος από την εμπειρία του. Βοηθούσε την Ντάνυ στη διακυβέρνηση και προσπαθούσε να την κάνει να δει τη σωστή απόφαση. Ήταν το μόνο άτομο στον περίγυρό της που είχε υπηρετήσει υπό τη δυναστεία των Ταργκάρυεν. Της έλεγε ιστορίες για τον αδερφό της. Ανέφερε λάθη των παλιών Δρακοβασιλιάδων, ώστε η ίδια να τα αποφύγει. Αποτελούσε τη φωνή της λογικής και της σύνεσης. Οι Benioff και Weiss θεώρησαν προφανώς σημαντικότερο το να κρατήσουν στη σειρά τον Γκριζοσκώληκα, ώστε να συνεχιστεί το εμετικό ρομάντζο με τη Μίσσαντεϊ. Κρίμα. 

Ένας φίλος μας υποστηρίζει ότι έχει ξενερώσει με τη σειρά, επειδή το βάρος δίνεται αποκλειστικά σε «τριτοτέταρτους» χαρακτήρες. Αναφέρει χαρακτηριστικά ότι το GoT πρέπει να αλλάξει όνομα σε “Game of Κομπάρσοι”. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο είδα ότι εν μέρει έχει πολύ δίκιο. Σκεφτείτε πόσο χρόνο περάσαμε με τον Ράμσεϋ Μπόλτον. Δεν μπαίνουμε στον κόπο να αναλύσουμε την αχρείαστη σκηνή όπου τσίτσιδος έχει αντιδικία με το γκομενάκι του. Παρακολουθούμε τη συμπεριφορά του προς τον Ρηκ (τον Θήον δηλαδή) και υποτίθεται ότι οφείλουμε να αγωνιούμε για την τιμωρία που θα έχει αυτή τη φορά. Νισάφι πια. Αυτό το χαρτί με την απάνθρωπη μεταχείριση και τον εξευτελισμό του Θήον έχει καεί. Περισσότερη έμφαση δίνεται εκεί, παρά στο ότι η Σάνσα συναντά τον ξεπεσμένο Γκρέυτζοϋ μετά από πολύ καιρό και μάλιστα μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Θα μας πει τώρα κάποιος: «Και γιατί να μη δοθεί έμφαση στον Ράμσεϋ; Μπορεί να είναι σημαντικός για τη μετέπειτα εξέλιξη της σειράς». Συμφωνούμε. Να δοθεί έμφαση στον συγκεκριμένο χαρακτήρα, αλλά εκεί που πρέπει. Να εστιάσουμε στο ότι η Γουάλντα είναι έγκυος και τα συμφέροντά του απειλούνται. Πώς γίνεται να έχουμε μια σκηνή γι’ αυτό το γεγονός (ο διάλογος με τον πατέρα του δηλαδή) και δύο όπου πάλι ξευτιλίζει τον Ρηκ; 

Πέρα από τα παραπάνω, που τα θεωρούμε τραγικά, κάνουμε μια αναφορά σε κάτι που συνέβαλε, ώστε το συγκεκριμένο επεισόδιο να μην μας αρέσει καθόλου. Ο Bryan Cogman. Ο σεναριογράφος του επεισοδίου έχει μια κακή συνήθεια που έχει φανεί και σε άλλα επεισόδια της σειράς, τα οποία έχει γράψει. Η πένα του ευθύνεται για το ότι καθόμαστε πάρα πολύ ώρα σε ένα μέρος. Έχουμε συνηθίσει στο GoT να μεταφερόμαστε από το ένα μέρος στο άλλο και να παρακολουθούμε τις ιστορίες των χαρακτήρων. Ο Cogman μας πηγαίνει σε ένα μέρος και ξεχνάει να φύγει. «Κόλλησε» για ώρα στο Γουίντερφελ και εγκαταστάθηκε εκεί. Κάποιος μπορεί να θεωρεί ότι αυτό είναι καλό για τη συνοχή της σειράς. Να σας πούμε, γιατί δεν είναι. Ο θεατής κουράζεται αφάνταστα, καθώς νιώθει ότι το στόρι δεν «τσουλάει». Το επεισόδιο στερείται έντασης. Και το σημαντικότερο από όλα: ας υποθέσουμε ότι η συγκεκριμένη σεναριακή τακτική κάνει καλό στη σειρά και ότι εμείς κακώς τη στηλιτεύουμε. Δεν είναι σωστή η επιλογή του επεισοδίου για να γίνει κάτι τέτοιο, κύριε Cogman. Είμαστε στο 5ο επεισόδιο της 5ης σεζόν του GoT και νομίζουμε ότι βλέπουμε bottle επεισόδιο με πρωταγωνιστές τους Μπόλτον! 

Τέλος, δεν ξεχάσαμε το μέτωπο του Τύριον. Ο συμπαθής νάνος φτάνει μαζί με τον Τζόρα στη Βαλύρια. Φοβερή ατμόσφαιρα στη Βαλύρια, ο Ντρόγκον πετά στον ουρανό, οι Πετράνθρωποι κάνουν επίθεση, οι χαρακτήρες γλιτώνουν, το επεισόδιο οδεύει προς το φινάλε και νιώθεις ότι η μαλακία δεν αργεί να γίνει. Ο Τζόρα έχει οστρακιά. Γιατί θυμώσαμε με αυτό το γεγονός; Ο συμπαθής, λιγομίλητος ιππότης φαίνεται να τραβάει όλα τα δεινά πάνω του. Απόρριψη από την Ντάνυ, εξορία, ξεπεσμός, προσπάθεια εξιλέωσης με την απαγωγή του Τύριον, οστρακιά. Η οστρακιά, το τελευταίο γεγονός στην πορεία της ιστορίας του Μόρμοντ, αποτελεί και την ταφόπλακά του. Ένα παιδί μπορεί να τη γλιτώσει, αν η αρρώστια αντιμετωπιστεί έγκαιρα (Σηρήν Μπαράθηον). Ένας ενήλικας είναι χαμένος από χέρι. Μετά τον σερ Μπάρρισταν, ο σερ Τζόρα. Οι δημιουργοί είναι αποφασισμένοι να ξεπαστρέψουν τους καλύτερους χαρακτήρες που η Ντάνυ είχε, έχει και -πιθανότατα- θα έχει δίπλα της. Η σειρά μόλις σκότωσε τον Τζόρα Μόρμοντ και κανείς δεν το κατάλαβε.