Game of Thrones Season 5 Episode 8: Ανάσταση!
Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή, όμως. Η συνάντηση του Τύριον με τη Νταινέρυς ήταν εξαιρετική. Η Δρακομάνα αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό και επιφύλαξη τον νάνο. Εκείνος προσπαθεί να είναι χαλαρός και μέσω της κουβέντας να διασφαλίσει ένα καλό μέλλον για τον εαυτό του. Τύριον απ’ τα παλιά. Είρωνας, ρήτορας, τζογαδόρος. Ζυγίζει την κατάσταση και προσπαθεί να πείσει τον απέναντι γι’ αυτό που θέλει. Ρισκάρει, διαπραγματεύεται και κάνει όλων των ειδών τις επικλήσεις. Η Ντάνυ τσιμπάει, πράγμα που είναι απολύτως λογικό και τον κρατά στο ρόλο του συμβούλου. Πρόκειται για κίνηση στρατηγικής ωριμότητας εκ μέρους της – το τρομαγμένο κοριτσάκι των πρώτων κύκλων της σειράς δίνει τη θέση του σε μια «ψημένη» από τις κακουχίες, ώριμη ηγέτιδα (τουλάχιστον η θυσία του σερ Μπάρρισταν δεν πήγε χαμένη). Αν η σκηνή είχε όνομα θα λεγόταν «παλιά μου τέχνη κόσκινο».
Στο Μπράαβος, η Άρυα (που δεν είναι η Άρυα) συνεχίζει την εκπαίδευση. Ο άνθρωπος που λέγεται Ζάκεν της βάζει καινούρια αποστολή και η μικρή προσπαθεί να τη φέρει εις πέρας. Περισσότερα θα δούμε στο επόμενο επεισόδιο. Στο Κινγκς Λάντινγκ, η Σέρσεϊ μαραζώνει αβοήθητη στο κελί. Ο Κάιμπερν που την επισκέπτεται φαίνεται να είναι ο μόνος φίλος που της έχει απομείνει. Περισσότερα για αυτό το μέτωπο επίσης στο επόμενο επεισόδιο. Στο Γουίντερφελ, η Σάνσα μαθαίνει από-τον-άνθρωπο-που-κάποτε-ήταν-ο-Θήον ότι τα μικρότερα αδέρφια της ζουν, αν και άγνωστο πού ακριβώς βρίσκονται.
Πάμε λοιπόν στο Hardhome. Αυτά τα 20 λεπτά που κλείνουν το επεισόδιο αποτελούν τα καλύτερα για τη φετινή σεζόν. Αφού η συνάντηση τελειώνει και ο Σνόου με τον Τόρμουντ (παλικάρι μέγιστο) βάζουν στα πλοία εκείνους που αποφάσισαν να τους ακολουθήσουν, έρχεται ο χειμώνας. Όπως είχε πει ο Βασιλιάς Στάννις στο προηγούμενο επεισόδιο, «ο χειμώνας έρχεται και δεν είναι απλά ένα μότο των Σταρκ». Ο χειμώνας ήρθε λοιπόν στο Hardhome και όλοι είδαμε την ψυχρή του όψη. Ορδές νεκρών κινούνται αδίστακτα προς οτιδήποτε ανθρώπινο. Οι αρχηγοί τους, στην κορυφή του βουνού και καβάλα σε άλογα, παρατηρούν ατάραχοι το μακελειό που εξελίσσεται από κάτω τους. Υπέροχο πλάνο το συγκεκριμένο. Σκοτεινές φιγούρες πάνω σε άλογα, ακούνητες και επικίνδυνες. Ομίχλη γύρω, χιόνι και ψύχος. Είναι τόσο δυνατή η παραπάνω εικόνα, που σε βάζει σε σκέψεις ότι είναι θέμα χρόνου να κατέβουν και να σπείρουν τον όλεθρο. Υπομονή όμως.
Η μάχη συνεχίζεται, το μοντάζ του σκηνοθέτη φρενήρες (στην αρχή που κλείνουν την πύλη ήταν όλα τόσο ασαφή, που νομίζαμε ότι ο Σνόου και οι βάρκες βρίσκονταν έξω από αυτήν), τα χτυπήματα σε χορογραφημένο τόνο δίνουν και παίρνουν. Ο Τζον ξαφνικά βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν τούμπανο White Walker, πιο αναβαθμισμένο από τα «ζομπάκια» που επιτίθενται χωρίς να καταλαβαίνουν τι κάνουν. Η μάχη είναι απίστευτα αγωνιώδης (καμία μάχη, βασικά, ο Walker τον παίζει μονότερμα), ώσπου ο Σνόου να αντιληφθεί μέσω της αναγκαιότητας για επιβίωση ότι τον τύπο απέναντί του «τον έχει». Και πώς να μην «τον έχει», όταν το σπαθί του είναι φτιαγμένο από Βαλυριανό Ατσάλι, πράγμα χίλιες φορές καλύτερο από δρακόγυαλο; Η φάτσα του Walker όταν ο Lord Commander τον αποκρούει με το σπαθί είναι ο ορισμός του wtf!
Ο Σνόου τη βγάζει καθαρή, η μάχη φαίνεται άνιση, καθώς όλο και περισσότερα «ζομπάκια» καταφτάνουν, οπότε οι πρωταγωνιστές μας «την κάνουν» από εκεί εν μέσω καταδίωξης. Μισό λεπτό γιατί δεν τελειώσαμε. Ο Night’s King εμφανίζεται. Το πραγματικό κακό, το αληθινό σκότος, η ψύχρα με χέρια και πόδια. Ώ, ρε μάνα μου! Επιβλητικός, αδίστακτος και με κάποιο γαμημένα ψυχρό τρόπο cool. Σηκώνει τα χέρια τη στιγμή που ο Σνόου τον κοιτά αποσβολωμένος. Ο θεατής σκέφτεται τι στον πούτσο θα κάνει. Θα σηκώσει κύμα και θα τους βυθίσει; Θα προκαλέσει τον Τζον σε μάχη; Ανάσταση, κυρίες και κύριοι. Τα πτώματα της προηγηθείσας μάχης σηκώνονται και γίνονται ένα με τον στρατό του, κάτω από τις διαταγές του. Πώς να πολεμήσεις έναν τέτοιο αντίπαλο; Πώς να αμυνθείς κόντρα στο παντοδύναμο και το αδιανόητο; Μένει να δούμε στην πορεία.
Τέλος, αναφέρουμε μια περαιτέρω εξήγηση στο σήκωμα των χεριών του Night’s King, δίχως να σημαίνει ότι αυτό ισχύει. Απλά, εμείς έτσι το εκλαμβάνουμε. Αυτή η κίνηση, σε συνδυασμό με το αποφασιστικό βλέμμα «θα τα γαμήσω όλα τώρα» είναι αυτοαναφορική για τη σειρά. Είναι σαν το ίδιο το “Game of Thrones” να γνωρίζει την πίκρα που μας είχε ποτίσει φέτος και με αυτό το επεισόδιο να σηκώνει τα χέρια και να μας λέει «γούσταρες γατάκι;» ή «θα τολμήσεις να με αμφισβητήσεις ξανά;»
Μακάρι να έχουμε μόνο τέτοια επεισόδια από εδώ και πέρα.
