Βιβλιοθήκη

ή είναι δημιούργημα της λογοτεχνίας; Κάποτε δεν πίστευα ότι υπήρχε. Τώρα το πιστεύω. Και νομίζω πως το δικό μου είναι αυτό: μια νοσηρή λαχτάρα για το παράδοξο μ’ οποιοδήποτε τίμημα.»

Κατ’ αυτόν τον τρόπο μας συστήνεται ο Richard Papen, ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου της Donna Tart «Η Μυστική Ιστορία» και με ακριβώς αυτά τα λόγια τα οποία λειτουργούν ως ξόρκι πέφτουμε κι εμείς, οι ανυποψίαστοι αναγνώστες, στον σκοτεινό λαβύρινθο της ιστορίας αγωνιώντας για μια κάποια κάθαρση. Αυτή η νοσηρή λαχτάρα με κυρίεψε κι εμένα και λάτρεψα την Tart που μου το προσέφερε αυτό με τόση ομορφιά και αψεγάδιαστο λόγο. Την ευχαριστώ που ξόδεψε οκτώ χρόνια για να γράψει τούτο το βιβλίο και είμαι ευγνώμων για τους χαρακτήρες που έπλασε, αληθινούς, ακέραιους, προβληματικούς, γοητευτικότατους.

Η πλοκή παρουσιάζει μία ιδιαιτερότητα η οποία εν τέλει λειτουργεί άψογα στο εν λόγω μυθιστόρημα. Το έγκλημα παραδόξως λαμβάνει χώρα στην πρώτη κιόλας σελίδα του βιβλίου, καταρρίπτοντας όλα τα κλισέ που ακολουθούν τα μυθιστορήματα μυστηρίου που θέλουν την πλοκή να χαρακτηρίζεται από μία γενναία δόση αμφιβολίας, αρκετή σύγχυση γύρω από τα στοιχεία και τα κίνητρα του δολοφόνου και φυσικά την κορύφωση του σασπένς στις τελευταίες σελίδες. Ακόμα πιο ιδιαίτερο το καθιστά το γεγονός ότι από την πρώτη σελίδα γνωρίζουμε ποιος διέπραξε το έγκλημα. Η Tart χτίζει την πλοκή της ιστορίας της δίχως να βιάζεται και χωρίς να μας βιάζει, δίνοντας έτσι ανάσα, σώμα και ψυχή στους πρωταγωνιστές της. Το ζητούμενο δεν είναι να μάθεις τα κίνητρα των πρωταγωνιστών αλλά τους ίδιους τους πρωταγωνιστές. Αυτό είναι και το τεράστιο επίτευγμα του βιβλίου άλλωστε. Ο αναγνώστης βυθίζεται στη δίνη των έξι κεντρικών χαρακτήρων του βιβλίου, στα πάθη τους, σε όλη την εξαίσια πολυπλοκότητά τους και την ιδιόμορφη ψυχοσύνθεσή τους. Η έκταση του βιβλίου (642 σελίδες) μπορεί να το καθιστά για κάποιους απαγορευτικό, αλλά σας το υπογράφω με αίμα ότι στην περίπτωση του συγκεκριμένου βιβλίου τούτη η έκταση αποτελεί το κατάλληλο εμβαδόν για να ξεδιπλωθούν οι χαρακτήρες που γέννησε η Tart. Tόσα τετραγωνικά μέτρα τους αναλογούν και άξιζε κάθε κίνηση του χεριού μου για να γυρίσει την αναθεματισμένη σελίδα…

Η ιστορία επικεντρώνεται στη σκληρή ενηλικίωση έξι φοιτητών. Αυτό που τους ενώνει αρχικά είναι το πάθος τους για τις κλασικές σπουδές, τις αρχαίες τραγωδίες, τη φιλοσοφία, την αρχαία ελληνική γραμματική, το ελληνιστικό ιδεώδες καθώς κι ένας αινιγματικός καθηγητής ο οποίος παίζει καθοριστικό ρόλο για τις ζωές τους. Αυτό που ενώνει όμως εν τέλει αυτούς τους έξι διαφορετικούς ανθρώπους είναι κάτι άλλο. Το τι είναι αυτό θα το εναποθέσω με περισσή ευλάβεια στη δική σας κρίση. Άλλωστε πρόκειται για ένα βιβλίο που παίρνει ζωή στα χέρια αυτού που το κρατάει και δεν θα ήθελα να σας προκαταβάλλω με τις δικές μου υποθέσεις.

Αδιαμφισβήτητα, η ιδιαίτερη και σκοτεινή Donna Tart κατέστη η νέα μου λογοτεχνική εμμονή και συνθλίβομαι στην ιδέα ότι έχει γράψει μόλις τρία μυθιστορήματα καθώς στερούμαι της δυνατότητας να ανακαλύπτω ξανά και ξανά την Tart μέσα από άλλες δουλειές της. Βάζω όλο μου το συναίσθημα λοιπόν στο καινούριο της μυθιστόρημα “The Goldfinch” το οποίο κυκλοφόρησε το 2013 και το οποίο μέχρι στιγμής βρωμάει βραβείο από χιλιόμετρα μακριά. Στα ελληνικά το αναμένουμε να κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό με τον τίτλο «Καρδερίνα». Και είθε αυτό να διαβαστεί από πολλά ζευγάρια μάτια.

Α.