Η απενοχοποίηση του retro είναι ένα μόνο από τα μαγικά που κάνουν οι Vintage Trouble
Το να κουβαλάς στο εξώφυλλο του δίσκου σου το σηματάκι της Blue Note είναι μεγάλη υπόθεση. Ειδικά μάλιστα, όταν δεν είσαι παραδοσιακό jazz σχήμα, όπου θα είχε μια κάποια συνάφεια με την μακρά και λαμπερή ιστορία της δισκογραφικής εταιρείας των Miles Davis, Thelonious Monk, Jimmy Smith, Art Blakey, Hank Mobley, Lou Donaldson, Bud Powell, Horace Silver και σταματώ εδώ, επειδή θα μας πάρει η νύχτα. Το σημάδι που άφησε στην παγκόσμια jazz η εταιρεία αυτή είναι τόσο βαθύ, που δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η Blue Note έκανε όλους αυτούς τεράστια ονόματα και όχι το ανάποδο.
Μέσα σε αυτή την αυτοκρατορία λοιπόν κλήθηκαν να επιπλεύσουν οι ήρωες της σημερινής μας ιστορίας. Οι Vintage Trouble είναι ένα συγκρότημα παραδοσιακού αμερικάνικου rhythm ‘n blues από την California.
Η ιστορία τους ξεκινάει μόλις το 2010 και πολύ πρόσφατα κυκλοφόρησαν τον 3ο τους δίσκο με τίτλο “1 Hopeful Rd.”. Ακούγεται σαν την οποιαδήποτε άλλη ιστορία, οποιουδήποτε άλλου σχήματος. Αλλά δε γίνεται να βγει από το μυαλό μου ότι αυτά τα (εντελώς στυλάτα, να τα λέμε αυτά) παιδιά είναι σαν το ψάρι έξω από το νερό. Όχι επειδή αισθάνονται άβολα ή δεν ξέρουν πώς να κινηθούν, το αντίθετο. Είναι επειδή ο κόσμος γύρω τους φαίνεται να μη νιώθει.
Δεν είναι και εντελώς αφύσικο εδώ που τα λέμε. Μέχρι και το είδος μουσικής που παίζουν οι Vintage Trouble έχει χάσει το όνομά του. Σήμερα, rhythm & blues και η συντομογραφία του R&B, χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει το vocal hip hop. Κάπου στην πορεία της ιστορίας μεταξύ των Buddy Holly – Chuck Berry – Aretha Franklin και δώθε, χάθηκε ένα κομμάτι. Η αλήθεια είναι ότι το πατροπαράδοτο rhythm & blues πέθανε. Και όσο και να το θες, δε μπορείς να αναστήσεις κάτι από τον τάφο.
Οπότε αν έχεις αυτή τη μουσική στην καρδιά σου, τι κάνεις; Δε μπορώ να φανταστώ τίποτα διαφορετικό από αυτό που κάνουν οι Vintage Trouble. Φοράς το καλό σου και άνετο κοστούμι, ανάβεις τους ενισχυτές σου, αν είσαι ο Nalle Colt, ισιώνεις το καπελάκι σου, αν είσαι ο Rick Barrio Dill, ζεσταίνεις τη φανταστική φωνή σου, αν είσαι ο Ty Taylor, ακόμα και το μουστάκι σου μπορείς να στρίψεις, αν είσαι ο Richard Danielson, ανεβαίνεις σε μια σκηνή και του δίνεις και καταλαβαίνει. Παίζεις τα αιχμηρά κομμάτια σου με πάθος, τα πιο soul φετινά σου με συναίσθημα και αν δεν κατέβεις τσαλακωμένος και αφυδατωμένος από εκείνο το σανίδι, δεν έχεις κάνει τη δουλειά σου σωστά.
Ξέρεις πότε δεν είσαι λεχρίτης hipster; Όταν μπορείς να κάνεις τον κόσμο να πιστέψει ότι έχεις μια χρονομηχανή και ήρθες από το 1967. Όταν μπορείς να ισοπεδώνεις live stages με αυτό τον τρόπο:
