Η Chelsea Wolfe και η Άβυσσος
Οπότε, ναι, όλα ξεκίνησαν το 2010 όταν ένας εκπληκτικός δίσκος με τον τίτλο “The Grime and the Glow” μπήκε στις ζωές μας κάνοντάς μας όλους να γυρίσουμε το κεφάλι μας προς το μέρος της Wolfe και ν’ αναρωτηθούμε ποια είναι αυτή η σκοτεινή θεά, από πού ήρθε και τι είναι αυτό που θέλει να μας πει.
Το “The Grime and the Glow” είναι το αποτέλεσμα της ευρωπαϊκής περιοδείας της Wolfe μαζί με άλλους performance artists. Μετά την προσωπική της απογοήτευση με το ακυκλοφόρητο “Mistake in Partying” και αφού πέρασε κάποια χρόνια ψάχνοντας τον «ήχο» της, έγραψε έναν δίσκο που μέχρι και σήμερα θεωρώ ως έναν από τους πιο καλαίσθητους ηχητικά δίσκους που έχω ακούσει, με τεράστια συνοχή και συγκλονιστική ατμόσφαιρα. Όταν είχα ακούσει για πρώτη φορά το “Fang”, ένα κομμάτι με μόλις τέσσερις προτάσεις για στίχους, ένα επώδυνο haiku, με την κρυστάλλινη φωνή της Wolfe να τραγουδάει, “I was not lying when I said I would try / I was not lying when I said I would let you down / I turned my back on myself / I don’t want to hurt anyone else”, κατάλαβα ότι δεν πρόκειται για ακόμα μία γκοθού. Το ταλέντο της Wolfe ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια των κατηγοριοποιήσεων και πόσο μάλλον αυτού του τρισκατάρατου και ακραία στιγματισμένου goth.
Όλη η δισκογραφική δουλειά της χαρακτηρίζεται από σκοτεινές προθέσεις, απόκρυφα πάθη και απαγορευμένες σκέψεις, ναι. Όμως, το ιδιαίτερο στίγμα στη μουσική της Wolfe είναι η μοναδική πολυμορφία στον ήχο της. Για παράδειγμα, στο “The Grime and the Glow”, μετά το κομμάτι “Fang” ακολουθεί μία απίστευτη μουσική παρένθεση με το κομμάτι “Benjamin” στο οποίο φαίνεται, είναι ξεκάθαρο πια, πως η Wolfe είναι μουσικός και είναι μία δύσκολη και περίπλοκη μουσικός, δεν θα σου χαριστεί εσένα που την επιλέγεις για την α-λα-Πόε αισθητική της. Όλη η μαγεία του “Benjamin” και έπειτα του “Noorus”, το οποίο κατά την προσωπική μου άποψη αποτελεί και την πιο δυνατή στιγμή του δίσκου, είναι που καθιέρωσαν την Wolfe ως μία μουσικό με όραμα, με ανησυχίες και διάθεση για πειραματισμό και η αλήθεια είναι ότι μετά το όργιο που νιώσαμε από την κυκλοφορία του πρώτου της δίσκου και αφού θεωρήσαμε ότι μας υποσχέθηκε πολλά, σχεδόν δεν κρατιόμασταν να δούμε ποιο θα είναι το μέλλον μας μαζί της.
Και τι μέλλον είχαμε εν τέλει. Έναν χρόνο μετά, το 2011, η Wolfe μοιάζει σαν να έχει μόλις επιστρέψει από πόλεμο. Η μουσική της έχει γίνει περισσότερο πρωτόγονη, κοφτερή, ωμή και ο δεύτερος πλέον δίσκος της «Αποκάλυψις» επισφραγίζει το απέραντο ταλέντο της. Τα μοτίβα που πλαισιώνουν τη μουσική της είναι για ακόμη μία φορά υπαρξιακά. Η ίδια έχει παραδεχθεί σε συνέντευξή της πως την απασχολούν πολύ έντονα θέματα όπως η καταστροφή του κόσμου (εννοείται), η σκανδιναβική μυθολογία, ο θάνατος, η ζωή, το όλο μεταξύ τους διάστημα. Τα τραγούδια της αναπόφευκτα βρίθουν από προβληματισμό και αγωνία. Το «Αποκάλυψις» είναι η οργή, η ένταση και το σκοτάδι μετουσιωμένο σε μουσική και στίχους. Η εισαγωγή του δίσκου “Primal/Carnal” με τις άναρθρες κραυγές να μας προσκαλούν στον εφιάλτη της Wolfe, ξεκαθαρίζει πως το «Αποκάλυψις» δεν είναι για τους λιπόψυχους. Είναι η προσωπική βάναυση έρημoς που δημιούργησε η ίδια και η οποία ξεδιπλώνεται μεγαλοπρεπώς στο κομμάτι “The Wasteland” με την Wolfe να προειδοποιεί:
It’s gonna be a wasteland
It’s gonna be a dark and narrow road
It’s gonna be a fire
It’s gonna be a heat you’ve never known.
Αν το “The Wasteland” δεν είναι η μουσική υπόκρουση μιας ενδεχόμενης ολοκληρωτικής καταστροφής του ανθρώπινου είδους, τότε δε ξέρω τι είναι. Βέβαια, η τεράστια υπέρλαμπρη αποκάλυψη του δίσκου δεν είναι άλλη από τον σκοτεινό ύμνο “Pale on Pale”. Ακριβώς αυτό εδώ το κομμάτι είναι ο πυρήνας της μουσικής της Wolfe, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό. Το κομμάτι σέρνεται κυριολεκτικά, φώτα σβήνουν, ο ήλιος κρύβεται και γενικά ένας μικρός μουσικός Αρμαγεδδών συμβαίνει στα έκπληκτα αυτιά μας. Στο τέλος όμως έρχεται η κάθαρση όπως συμβαίνει σε κάθε δισκογραφική δουλειά της Wolfe και όπως λέει και η ίδια λίγο πριν κλείσει το κομμάτι “When the light in your eyes goes out for the last time / When your mind is open”.
Το στοίχημα βέβαια με την περίπτωση της Chelsea Joy Wolfe είναι να μπορέσει κανείς να υπερβεί την περιρρέουσα σκοταδιστική αισθητική της, να παρακάμψει για λίγο όλο αυτό το παρασκήνιο με τις καταστροφές του κόσμου και τις εφτά κολάσεις του Δάντη και να απολαύσει το μεγαλείο της ως μουσικού. Πέραν της εμφανούς διάθεσης της Wolfe να πλέκει ζοφερά σύμπαντα και να προβάλει την εικόνα της μάγισσας του Σάλεμ (που πολύ μας αρέσει, ομολογουμένως), το ζήτημα είναι η καταπληκτική σύνθεση των κομματιών. Το «Αποκάλυψις» είναι μία διαρκής εναλλαγή ήχων και συναισθημάτων. Κι αν αυτός ο δίσκος δεν είναι αρκετός για να πείσει, τότε τι να πει κανείς για το επόμενο βήμα της “Pain is Beauty”. Αυτός ο δίσκος είναι η αποθέωση της ενορχήστρωσης. Η μουσική παλέτα της Wolfe παθαίνει Αναγέννηση και ρίχνει μέσα βιόλα, κλαρινέτο, σαξόφωνο και ανεβάζει κατά πολύ το ηλεκτρονικό στοιχείο. Μία άλλη Chelsea Wolfe.
Η απύθμενη ομορφιά του “House of Metal” και του “Sick” μας παίρνει από το χέρι μέσα από τις σπηλιές που μας είχε κρύψει το «Αποκάλυψις» και μας βγάζει για λίγο έξω στο φως του “Pain is Beauty”. Όπως έχει δηλώσει και η ίδια σχετικά με τον τίτλο αυτού του δίσκου, το μαρτύριο, ο πόνος μας ωθούν να υπερβούμε τον εαυτό μας και να ξεπεράσουμε δυσκολίες και ακριβώς μέσα σ’ αυτή τη διαδικασία βρίσκεται κάποιου είδους ομορφιά. Σκληρή μεν, ομορφιά δε.
Όσον αφορά τον δίσκο “Pain is Beauty” τίποτα δε θα μπορούσε να εξηγήσει καλύτερα την ιδεολογία που κρύβεται πίσω του, από τα λόγια της ίδιας της Wolfe, όπως δημοσιεύτηκαν στο Consequence of Sound, και θα τα παραθέσω αυτούσια:
Honesty is what initially drew me to music, and I’ve been more honest and open with myself than ever through these songs. There is peace in truth. There is clarity in solitude. And there is power within simplicity and focus. Love is not always easy. Tormented love is something I understand more than society’s skewed idea of what love should be. Love is indelible, severe, earnest, merciful. To push forward against the odds is to make history.
Φτάνουμε, λοιπόν, στην τελευταία δισκογραφική δουλειά της Wolfe, τον δίσκο “Abyss”. Όσο ερωτευμένος και αν είναι κανείς με τους προηγούμενους δίσκους της, με σχετικά αντικειμενική ειλικρίνεια οφείλει να ομολογήσει πως ο “Abyss” είναι η μεγάλη στιγμή της λύκαινας. Δε μπορώ να φανταστώ που μπορεί να πάει η μουσική της από εδώ και πέρα. Το μέταλλο αυτό του δίσκου και ο ασήκωτος ήχος του το κατατάσσουν στα πιο πειραματικά μουσικά δημιουργήματα που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Η πρώτη ακρόαση του πριν από δύο χρόνια με είχε καθηλώσει στην θέση μου επί 55:17 λεπτά, όσο διαρκεί δηλαδή ο δίσκος. To “Iron Moon” είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχει γράψει, με το μισό κομμάτι να αποτελεί μία γλυκιά και εύθραυστη μελωδία και το άλλο μισό να είναι ένα μακελειό. Στα 4:24 λεπτά του κομματιού σχεδόν δεν χρειάστηκε ν’ ακούσω τον υπόλοιπο δίσκο. Μου ήταν αρκετό.
Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Γιατί, το τέταρτο κομμάτι του “Abyss” είναι το “Maw” και μοιάζει να κουβαλάει πάνω του όλο το βάρος του κόσμου. Θα έπρεπε κανείς ν’ αποφεύγει να ακούει την Wolfe να το τραγουδάει καθώς το “Maw” παρενοχλεί και διαταράσσει κάτι βαθειά μέσα στη σκέψη μας. Προσωπικά, αν είχα την επιλογή να μην το ξανακούσω ποτέ θα το έκανα ευχαρίστως, αλλά ευτυχώς δεν την έχω. Ο λόγος βρίσκεται στην παρακάτω εκτέλεση.
Where are you?
Where are you?
Where are you?
Where are you?In the maw
Shattered teeth
Underneath a
dripping tongue.
Είχα σκοπό να γράψω κάποια εξυπνάδα απ’ αυτήν που σκαρφίζεται συνήθως ένας αρθρογράφος για να κλείσει το κείμενό του μ’ έναν φαντεζί γδούπο. Συνήθως έτσι κάνω κι εγώ. Για να γράψω όμως αυτό το κείμενο έχω ακούσει με προφανείς μαζοχιστικές διαθέσεις όλη τη δισκογραφία της Wolfe στο repeat, και μετά την ατυχή τριπλή ακρόαση του “Maw” δε μου έμεινε εγκεφαλικό κύτταρο για επίλογο.
Οπότε, αντί επιλόγου:
And all your words could save me
But keep your love away from me
In all the world’s decaying
Is there a place that’s safe for us?
Καλή συναυλία, σε όσους πάτε.
Α.
Πληροφορίες
H Chelsea Wolfe Θα εμφανιστεί το Σάββατο 29 Απριλίου στα πλαίσια του Smoke the Fuzz Fest 2017.
Facebook event:
https://www.facebook.com/events/1759695024351665/permalink/1759924507662050/
Content Sources
- https://consequenceofsound.net/2013/06/chelsea-wolfe-announces-new-album-pain-is-beauty/
- http://pitchfork.com/reviews/albums/15893-chelsea-wolfe-apokalypsis/
- https://chelseawolfe.bandcamp.com/
- https://www.discogs.com/artist/2078470-Chelsea-Wolfe
