Άλλαι Τέχναι

Γεννήθηκε στη Ρουμανία, την περίοδο της απολυταρχικής εξουσίας του καθεστώτος του Τσαουσέσκου. Η ζωγραφική ήταν κομμάτι της ζωής του από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Όταν ήταν στο σχολείο, κινδύνευσε να αποβληθεί, καθώς στο πορτφόλιο που παρέδωσε, τα σχέδιά του παρουσίαζαν εμφανή αντικομμουνιστικά μηνύματα, τα οποία ήταν ανεπιθύμητα και σαφώς απαγορευμένα. Ένας φίλος του πατέρα του και καθηγητής στο σχολείο που πήγαινε ο Voinea, κατάφερε να κλέψει το ίδιο κιόλας βράδυ το πορτφόλιο από το γραφείο του διευθυντή κι έτσι ο μικρός καλλιτέχνης γλύτωσε από μια δεινή μοίρα. Μετά από αυτό το περιστατικό ήταν υπό στενή επιτήρηση και δεν επιχείρησε να ξαναεμφανίσει παρόμοια σχέδια, μέχρι και την πτώση του καθεστώτος.

Όταν έφτασε η ώρα των εξετάσεων για την εισαγωγή του στη Σχολή Καλών Τεχνών, ο ανταγωνισμός που έπρεπε να αντιμετωπίσει από τους συνυποψηφίους του διαμόρφωσε την εξέλιξή του ως καλλιτέχνη, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο δούλευε. Τότε, απέκτησε την πεποίθηση πως πρέπει να είναι πάντα ο καλύτερος. Συναγωνιζόταν καθημερινά τον ίδιο του τον εαυτό, προσπαθώντας να γίνεται όλο και καλύτερος και να ζωγραφίζει όσο το δυνατό λιγότερο ως ‘Dan Voinea’.

Ο Voinea καταδιώκεται από τη νοσταλγία μιας δικής του πλαστής πραγματικότητας. Σκιαγραφεί, σχεδόν εμμονικά, ιπτάμενες ή νωχελικές φιγούρες, πάντα ενταγμένες στην παραίσθηση ενός εναλλασσόμενου ονείρου. 

Οι χαρακτήρες του εμφανίζονται διπλοί ή διάφανοι και σε πολλές περιπτώσεις διαφορετικά σώματα «λιώνουν» το ένα μέσα στο άλλο, εξαφανίζοντας τις διαχωριστικές γραμμές. Τα ρούχα των ατόμων που απεικονίζονται θυμίζουν διαφορετικές ενδυματολογικές τάσεις του 20ού αι. και η χρωματική παλέτα δανείζεται στοιχεία από τις πρώτες έγχρωμες φωτογραφίες.

Οι κεντρικές φιγούρες απεικονίζονται αποστασιοποιημένες από το «φυσικό» τους περιβάλλον, έτσι ώστε να επαναπροσδιοριστεί η ταυτότητά τους και να παρουσιαστούν στο κοινό υπό νέες συνθήκες. Οι παρεμβάσεις είναι αυτονόητες κι εξυπηρετούν τη σημασιολογία, προκαλώντας τον θεατή να συλλάβει τις πολλαπλές πτυχές του νοήματός τους.

Η έμπνευση προκύπτει κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του ίδιου του έργου. Μπροστά στη θέα του λευκού καμβά, ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να νιώθει εγκλωβισμένος μέσα σε μία αρχική ιδέα. Το πεδίο από το οποίο ο Voinea αντλεί τρόπον τινά την έμπνευσή του, έχει τα στοιχεία μιας χορευτικής σκηνής. Σε αυτήν τη σκηνή, οι πραγματικές εικόνες συναντούν τις αφηρημένες και φανταστικές ιδέες και πόθους του δημιουργού. Η ίδια εικόνα έχει τη δύναμη να γεννήσει μία ιδέα και η ιδέα με τη σειρά της να δώσει μορφή στο έργο.

Ένας πίνακας είναι αποτυχημένος, πρακτικά ανύπαρκτος, εφόσον η τεχνική, μέσω της οποίας ολοκληρώθηκε, είναι φτωχή. Είναι ακόμα χειρότερος, αν υστερεί εννοιολογικά. Σύμφωνα με τον Voinea, ο πίνακας πρέπει να έχει «βάρος», να υπηρετεί το μεταφυσικό. Ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να ακολουθεί αυστηρά την αρχική του ιδέα, αλλά να είναι ανοιχτός σε προσθήκες και αφαιρέσεις. 

Απαράβατος κανόνας του Voinea είναι η ερμηνεία των έργων του να γίνεται μόνο από τον θεατή. Επιθυμεί να τον προκαλέσει να ανακαλύψει την ιστορία πίσω από την εκάστοτε εικόνα και να τον ταράξει με τη συνειδητοποίηση πως το κάθε έργο επιδέχεται πολλαπλές μεταφράσεις. Η πρόθεσή του είναι πάντα η ίδια: η αποδόμηση της ιστορίας και η πρόκληση του ενδιαφέροντος μέσα από την προσπάθεια για την αποκωδικοποίησή της.

Ο Dan Voinea εργάστηκε επί έντεκα χρόνια ως καλλιτεχνικός διευθυντής στο χώρο της διαφήμισης, ώσπου εγκατέλειψε αυτή τη θέση προκειμένου να αφοσιωθεί αποκλειστικά στη ζωγραφική.