Auditorium

Το 2015 είναι μια μαγική χρονιά για τη Misty Copeland. Η φήμη της έχει απογειωθεί, τα social media την λατρεύουν, ήταν ένα από τα 5 διαφορετικά εξώφυλλα του TIME στο τεύχος με τις 100 προσωπικότητες με τη μεγαλύτερη επιρροή στον πλανήτη, φιλοξενήθηκε στο “60 Minutes” του καναλιού CBS, είναι ξεκάθαρα η πιο διάσημη Αμερικανή χορεύτρια μπαλέτου, οι διαφημίσεις της είναι YouTube sensations και δεν έχει υπάρξει κανένας σημαντικός ρόλος που να μην έχει ερμηνεύσει.

Σχεδόν κανένας δηλαδή, επειδή παρόλη την επιτυχία και την αποδοχή που έχει γνωρίσει, ήταν μόλις φέτος τον Ιούνιο που το American Ballet Theater την ονόμασε πρίμα μπαλαρίνα και έκανε το ντεμπούτο της στο ρόλο της Odette στη «Λίμνη Των Κύκνων». Γιατί καθυστέρησε τόσο πολύ, ενώ προφανώς είχε καιρό πριν τα προσόντα; Στα media της άλλης πλευράς του Ατλαντικού δεν είναι λίγα τα σχόλια που προσπαθώντας να δώσουν μια εξήγηση, κάνουν αναφορά στην καταγωγή, στην ανορθόδοξη πορεία της, αλλά και στο χρώμα του δέρματός της.

Η Misty Danielle Copeland γεννήθηκε στο Kansas City το 1982 και μεγάλωσε στο San Pedro της California, με τη δυσλειτουργική οικογένειά της να δυσκολεύεται να ισορροπήσει μεταξύ των διαδοχικών γάμων της μητέρας της, τα πολλά ετεροθαλή αδέλφια της και τη φτώχεια που σχεδόν πάντα ενυπάρχει σε τέτοιες περιπτώσεις. Ποιες ήταν οι πιθανότητες για μια μαύρη πιτσιρίκα γύρω στα 6, που έπαιζε στο γκέτο, να γνωρίσει την κλασική μουσική και να αγαπήσει το μπαλέτο;

Απολύτως καμία και έτσι η ηρωίδα μας δεν είχε ιδέα για όλα αυτά. Έπρεπε να φτάσει τα 13 για να ακούσει πρώτη φορά τη μουσική των κλασικών συνθετών και να μάθει για αυτούς τους καταπληκτικούς χορευτές. Είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει καμία άλλη επαγγελματίας μπαλαρίνα που ξεκίνησε σε τόσο προχωρημένη ηλικία, συνήθισε να ισορροπεί στις πουέντ σε ένα τρίμηνο και ενώ όλοι έλεγαν ότι είχε περισσότερες καμπύλες από ότι έπρεπε, κατάφερε σήμερα να είναι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στην ιστορία του μπαλέτου.

Ούτε όμως η συγκινητική ιστορία του παιδιού-θαύματος, που έκανε το θαύμα υπό αντίξοες συνθήκες (αυτές που τόσο λατρεύουν οι Αμερικανοί, ενώ ήδη η βιογραφία της γίνεται σενάριο από τη New Line Cinema), δεν ήταν αρκετή για να υπερνικήσει την υποβόσκουσα δυσπιστία για την ασυνήθιστα γρήγορη άνοδο, αλλά και τη μη αποδοχή της, λόγω χρώματος, όσο κι αν δε θέλει κανείς να το παραδεχτεί. Εξάλλου, η ιστορία έχει καταγράψει λίγους μαύρους χορευτές σε lead θέσεις στα 3 μεγάλα αμερικανικά μπαλέτα, από την εποχή που ο Arthur Mitchell έσπασε το φράγμα του χρώματος και ονομάστηκε αρχιχορευτής, περίπου 50 χρόνια πριν. Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα και είναι κυρίως άντρες. Στα 75 χρόνια ιστορίας του American Ballet Theater, η Misty Copeland είναι η πρώτη Αφροαμερικανή πρίμα μπαλαρίνα και είναι λογικό που προκάλεσε τόσα σχόλια.

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που είπαν ότι η αποδοχή του κοινού, τα social media και ο Τύπος επιτάχυναν την αναγνωρισιμότητά της και έστρεψαν πολύ κόσμο στο κλασικό μπαλέτο, οπότε και σχεδόν αναγκάστηκαν να της δώσουν αυτό που της άξιζε.

 Δεν είναι όμως αυτή μια ιστορία σημειολογίας. Η αξία της Copeland δεν αμφισβητείται από κανέναν και τα γεγονότα το αποδεικνύουν αυτό. Στο ντεμπούτο της, στη «Λίμνη Των Κύκνων», φέτος το καλοκαίρι, υπήρξαν στιγμές που οι επευφημίες του κοινού υπερκάλυψαν τη μουσική. Smartphones πήραν φωτιά στις υποκλίσεις της και δέχτηκε ανθοδέσμες επί σκηνής από βετεράνους χορευτές. Μετά το τέλος, μικρά κορίτσια στάθηκαν στη σειρά κρατώντας αντίτυπα του “Firebird”, του παιδικού βιβλίου που επιμελήθηκε, μαζί με τους γονείς τους, οι οποίοι είχαν στα χέρια τη βιογραφία της “Life In Motion”, όλοι τους περιμένοντας για υπογραφές.

Σε έναν κόσμο όπου όλοι ψάχνουν καινούριους ήρωες και ηρωίδες για να εμπνευστούν, το κλασικό μπαλέτο έχει μια ολοκαίνουρια. Και θα την έχει για πολλά χρόνια ακόμα.