Η κρυφή γοητεία των Αμερικάνικων σειρών
Σε μια εποχή που η κρίση μαστίζει αδυσώπητα όλους τους τομείς της ζωής μας, δεν θα μπορούσε να μη γίνει αισθητή η παρουσία της στον κινηματογράφο. Από την Ευρώπη μέχρι το Έβερεστ της κινηματογραφικής βιομηχανίας Hollywood, τα πάντα ακολουθούν πτωτική πορεία. Ιδιαίτερα στην Αμερική ο σημερινός χαρακτήρας του κινηματογράφου αποτελεί είδος μαζικής ψυχαγωγίας επικεντρωμένης στα μούλτιπλεξ. Τα budget στενεύουν, η έμπνευση δεν περισσεύει και η αγνή αγάπη για δημιουργία ξεφτίζει. Τα remake κάνουν ουρά, τα στούντιο μας βομβαρδίζουν ανελέητα με sequel και η βιομηχανία πλουτίζει βασιζόμενη σε φθηνές και αναμασημένες ιδέες. Όταν λοιπόν οι αμερικάνικες τηλεοπτικές σειρές σου απλώνουν το χέρι, εσύ πως θα αντιδράσεις;
Φυσικά και στο συγκεκριμένο τομέα η οικονομική κρίση είναι παρούσα και τίποτα δεν είναι ρόδινο και ανθηρό. Τα στούντιο κλείνουν, οι εταιρείες παραγωγής χρεοκοπούν, οι σειρές διακόπτονται… Γενικά όμως η ποιότητα παραμένει σε υψηλά επίπεδα. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των δικτύων βοηθάει σε αυτό. Όταν έχεις απέναντι σου ένα κοινό, από το οποίο επιζητείς να σε ακολουθήσει στην πορεία σου, πολλές φορές για μεγάλα χρονικά διαστήματα, οφείλεις να δείχνεις υπευθυνότητα απέναντί του, παρουσιάζοντας κάτι ποιοτικό, ελκυστικό και εθιστικό (υπάρχει πιο ταιριαστό επίθετο για να περιγράψει κανείς μια τηλεοπτική σειρά;). Οι αμερικάνικες σειρές σου παρέχουν ακριβώς αυτό. Με μία ενδιαφέρουσα ιστορία, δυνατό σενάριο, προσεγμένη σκηνοθεσία και ερμηνείες επιπέδου μπορούν να σε μαγέψουν και να σε κάνουν δέσμιό τους, δίχως να έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τις κινηματογραφικές ταινίες. Και γιατί να μην αλλάξουν ριζικά την προκατειλημμένη οπτική που έχουμε για το μέσο της τηλεόρασης;
Από τη χρυσή εποχή της τηλεόρασης, όπου οι “Sopranos” έδωσαν μια νέα πνοή στο χώρο μέχρι το απαράμιλλο εγχείρημα ανασύστασης εποχών στο “Deadwood” και στο “Mad Men”. Κι από την έκθεση των δυσμενών συνθηκών στις οποίες μεγαλώνουν ολόκληρες γενεές παιδιών σε μία παρηκμασμένη Αμερική, ακολουθώντας κοινές καταστροφικές διαδρομές στο “The Wire”, στην διερεύνηση των ορίων της ανθρώπινης ψυχής που ανελέητα πραγματεύεται το “Breaking Bad”. Τα παραδείγματα βρίθουν, οι αναμνήσεις μένουν. Οι σειρές διαθέτοντας το πλεονέκτημα της μεγάλης συνολικά διάρκειας, εκμεταλλεύονται όλο το χώρο και το χρόνο που τους παρέχεται, για να ξεδιπλωθούν. Οι ρυθμοί αλλάζουν, οι σεζόν τελειώνουν κι εσύ αποσβολωμένος αναρωτιέσαι πότε έπεσαν οι τίτλοι τέλους. Στο σημείο αυτό, να αναφέρω ότι δεν προσπαθώ να συγκρίνω τον κινηματογράφο με την τηλεόραση.
Πως θα ήταν άραγε η ζωή μας δίχως την ομορφιά του κινηματογράφου και τη συντροφιά της τηλεόρασης; Απλά εστιάζω στο μικρόβιο των αμερικάνικων σειρών. Στη στιγμή εκείνη που θα γυρίσεις στο σπίτι και επειδή έχεις διάβασμα, θα παρακολουθήσεις στα γρήγορα ένα επεισόδιο. Στη στιγμή που θα μαλώνεις με την παρέα σου στην καφετέρια για το ποιος χαρακτήρας είναι πιο αγαπητός. Στη στιγμή που θα έδινες και το νεφρό σου για να κάνει πρεμιέρα αύριο η 3η σεζόν του “Game of Thrones”. Σε όλες εκείνες τις στιγμές που γελάς ή κλαις με μια σειρά, που τη μισείς τυφλά ή την αγαπάς ολοκληρωτικά. Ή και τα δύο. Που αρχίζεις να τη βλέπεις για να γεμίσεις τα κενά μεσημέρια σου και όταν αργότερα, περνώντας από τυφώνες συναισθημάτων, φτάσεις στο φινάλε, μένεις με ένα κενό που μοιάζει δυσαναπλήρωτο. Αυτή είναι η φιλοσοφία των αμερικάνικων σειρών, με τα στραβά και τα ωραία τους. Νομίζω ότι αν σου απλώσουν το χέρι… ξέρεις τι να κάνεις.
