Βιβλιοθήκη

Η Ιάνθη, σε κλάσματα δευτερολέπτου, είδε τη ζωή της σαν κινηματογραφικό φιλμ να περνάει από μπροστά της, τα όνειρά της να γκρεμίζονται και να μετανιώνει οικτρά που παράκουσε τη συμβουλή της μητέρας της. Όμως ποιος μπορεί να βάλει φρένο στα μελλούμενα; Ο πόνος, ο θυμός για την αδυναμία της Ιάνθης να σταματήσει το κακό που παραμόνευε, περονιάζει το κορμί και δηλητηριάζει την ψυχή της. Στις ατελείωτες ώρες πλήρους ακινησίας, όταν πλέον νιώθεις παγιδευμένος στο ίδιο σου το σώμα, η απελπισία –το προπύργιο της κατάθλιψης– διαχέει κάθε κύτταρο του κορμιού σου. Η φωνή σου ακούγεται σαν κραυγή πληγωμένου ζώου. Έτσι βίωνε η Ιάνθη την τετραπληγία της. Το σώμα της έμοιαζε άψυχο, σαν δέντρο που του έχουν σπάσει το ψηλότερο κλαδί και μόνο υποβασταζόμενο και δεμένο κρατιέται στον κορμό του.

Αρχικά, ένιωθε ότι δεν της άξιζε μια τέτοια ζωή. Στενάχωρες σκέψεις και συναισθήματα συντρόφευαν κάθε της ανάσα. Θυμός και αγανάκτηση απέναντι σε όσους ήταν υπόλογοι. Χαμηλή αυτοεκτίμηση και θλίψη για όσα ήθελε και δεν μπορούσε να προσφέρει. Η ψευδαίσθηση ότι ζούσε ένα κακό όνειρο ήταν μια μηδαμινή ηλιαχτίδα ελπίδας μέσα στην ανημποριά της καθήλωσης. Βήμα βήμα, η θέληση για ζωή εμπόδισε τον εγωισμό να δηλητηριάσει την ψυχή της. Η δύναμη να ξεπεράσει την κατάστασή της και να ζήσει σαν φυσιολογικός άνθρωπος αποδείχτηκε αστείρευτη. Όταν η αλήθεια για την αναπηρία της έπεσε ξεκάθαρη και σκληρή για να συνθλίψει και την παραμικρή σπίθα ελπίδας, δεν υπήρχαν εναλλακτικές. Ενδόμυχα γνώριζε ότι ένας ήταν ο δρόμος. Οι χαρισματικοί γιατροί και αξιοπρεπείς άνθρωποι που την πλαισίωναν της απέδειξαν πως η ανθρώπινη δύναμη βρίσκεται στην ψυχή και όχι στα χέρια και στα πόδια. Πείσμωσε. Αποφάσισε να πάρει τη ζωή στα χέρια της και να προχωρήσει. Η αυτολύπηση καραδοκούσε σε κάθε της σκέψη. Η πλήρης αποδοχή της κατάστασής της υπήρξε το εισιτήριο για μια δημιουργική και ευτυχισμένη ζωή. Πραγματικά, η ζωή της είναι αξιοζήλευτη ακόμη και για όλους εμάς τους αρτιμελείς. Τα όνειρά της έγιναν πραγματικότητα. Η Ιάνθη γεύτηκε την απόλυτη καταξίωση και την αληθινή ευτυχία, πλάι σε έναν άνθρωπο που δεν έκρινε τον άλλον από το περιτύλιγμα αλλά κοιτούσε βαθιά στην ψυχή. Και αν αρχικά η Ιάνθη αμφισβήτησε τις προθέσεις του, η τρυφερότητα με την οποία την φρόντιζε και η αφοσίωσή του απέδειξαν τη γνησιότητα των συναισθημάτων του.

Μια δραματική ιστορία ζωής που ξεχειλίζει από μηνύματα. Με απόλυτο σεβασμό στο πρόβλημα, με αξιοπρέπεια και ιδιαίτερη ευαισθησία, η κ. Δαμιανού-Παπαδοπούλου καλεί τους αναγνώστες να σταθούν δίπλα στην ηρωίδα της, να την συνοδεύσουν στις εξόδους της, να σκύψουν με αγάπη και όχι με οίκτο πάνω στο πρόβλημά της. Πρωτοπρόσωπη αφήγηση, άμεσος λόγος, δυνατός, με ένταση και παλμό, χειμαρρώδης, αληθινός. Σημαντικά πρόσωπα της ζωής της εκμυστηρεύονται πώς βίωσαν την τετραπληγία και πώς εξελίχθηκαν τα συναισθήματά τους, από τον οίκτο και την συμπόνια στον θαυμασμό και την περηφάνια.

Μόνο διδάγματα αστείρευτης θέλησης για ζωή έχει να προσφέρει η συγκεκριμένη ιστορία. Ευελπιστώ να διαβαστεί με αγάπη από όλους τους αναγνώστες που, αν και μπορούν να στέκονται στα πόδια τους και να χρησιμοποιούν τα χέρια τους, λυγίζουν στην ελάχιστη κακοτοπιά. Θα πάρουν αληθινά μαθήματα ζωής!