Λόγος + Τέχνη

Το μυθιστόρημα «Η Ανατολή» πραγματεύεται, πλέκοντας μυθοπλασία και ιστορικά στοιχεία, το ιστορικό-πολιτικό θέμα της Αμμόχωστου, μίας «πόλης φάντασμα», αφού μετά την τουρκική εισβολή το 1974, οι κάτοικοι εγκατέλειψαν την πόλη και από δημοφιλές θέρετρο για διακοπές μεταμορφώθηκε σε μία έρημη πόλη που κατοικούν μόνο τα φαντάσματα και οι σκιές από μία αλλοτινή εποχή… Όπως μας εξομολογήθηκε η κ.Χίσλοπ, κατόπιν ερωτήσεων που δέχθηκε από τους αναγνώστες της που παραβρέθησαν στην παρουσίαση, χρειάζεται διάστημα περίπου 3 ετών για την ολοκλήρωση του κάθε βιβλίου της. Επειδή τα μυθιστορήματά της, ως τώρα, έχουν ως βασικό τους άξονα καίρια ιστορικά θέματα, αφού καταπιαστεί με την ιστορική έρευνα που διαρκεί κατά μέσο όρο 2 χρόνια, στη συνέχεια η συγγραφή του βιβλίου πραγματοποιείται τους κατοπινούς 12 μήνες, μεταξύ 9:30 το πρωί με 18:00 το απόγευμα, διάστημα που το περνάει στη βιβλιοθήκη ανεξαρτήτου συνθηκών, γράφοντας…

Έχοντας διαβάσει όλα τα μυθιστορήματά της, αλλά όντας μη εξοικειωμένη με επίσημες εκδηλώσεις, στις οποίες υποτίθεται ότι λαμβάνω μέρος και από πάνω, η πρώτη μου αντίδραση, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως προεόρτιο κρίσης πανικού, γρήγορα καταπνίχθηκε από ένα αίσθημα καθησυχασμού, παρατηρώντας το φιλικό της βλέμμα, και χαράς με τη σκέψη ότι είμαι τυχερή που κάθομαι δίπλα σε μία συγγραφέα, της οποίας τα συγγραφικά βήματα παρακολουθώ από την έκδοση του πρώτου της βιβλίου, «Το Νησί» (2005), – που έγινε διεθνές best seller, εκδόθηκε σε τριάντα γλώσσες, με πωλήσεις πάνω από 3 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο- πριν γίνει τηλεοπτική σειρά και κλείσει εκατομμύρια Ελλήνων στα σπίτια τους κατα τις ώρες προβολής της. 

«Το Νησί» προβάλλει τις συνθήκες διαβίωσης των λεπρών στη Σπιναλόγκα, ένα νησάκι δίπλα στην Κρήτη που «λειτουργούσε» ως λεπροκομείο από το 1903 ως το 1957 και πλέον η εγκαταλειμμένη αποικία αποτελεί επισκέψιμο αρχαιολογικό χώρο! Ακολούθησε το μυθιστόρημα «Ο Γυρισμός», του οποίου η εξιστόρηση βασίζεται στον εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας και λίγο αργότερα κυκλοφόρησε «Το Νήμα» – το οποίο είναι και το αγαπημένο της βιβλίο, όπως εξομολογήθηκε σε μία θαυμάστριά της- που παρακολουθεί την ιστορία της Θεσσαλονίκης κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα. Τέλος, κυκλοφόρησε «Ο Τελευταίος Χορός», μια σειρά διηγημάτων που για ακόμα μία φορά αναπαριστούν την ατμόσφαιρα της αγαπημένης της χώρας, της Ελλάδας. 

Μετά την παρουσιάση του Ευρυπίδη Κωνσταντινίδη με τον οποίο έχει αναπτύξει μία δυνατή φιλία, την ομιλία του Γιάννη Κεσσόπουλου (ThinkFree) και της Εύης Καλλίνη (Close Up) που αναφέρθηκε στις όμορφες αναμνήσεις που έχει κρατήσει από τις συναντήσεις της με τη συγγραφέα, και τέλος τη συνομιλία των δύο συγγραφέων –Βικτώρια Χίσλοπ, Σοφία Βόικου– που διήρκεσε αποσπασματικά καθόλη την παρουσίαση, οι ερωτήσεις των αναγνωστών πήραν τον λόγο! Η απορία μου αναφορικά με το γεγονός ότι δεν έχει συγγράψει κάτι βασισμένο στην ιστορία της πατρίδας της, λύθηκε εν μέρει, καθώς μας εξομολογήθηκε ότι η αγγλική ατμόσφαιρα δεν την έμπνεει, όπως τόνισε… 

Με τη βοήθεια του κ.Κωνσταντινίδη και σε άπταιστα ελληνικά η Β. Χίσλοπ μας μίλησε για την αρχή της συγγραφικής της καριέρας που ξεκίνησε σε ώριμη ηλικία, για τη συμβολική σημασία που έχουν τα ονόματα των χαρακτήρων στα βιβλία της, για ορισμένους από τους αγαπημένους της συγγραφείς –Ιωάννα Καρυστιάνη, Νίκος Καζαντζάκης, Ian McEwan, Julian Barnes, Javier Marias-, για τους χαρακτήρες των έργων της που καθώς εξελίσσονται, δεν παύουν να την εκπλήσσουν. Ανέφερε ότι, όταν τελειώνει ένα βιβλίο και γράφει τις λέξεις “The End”, κλαίει, αφού καθόλο το διάστημα της συγγραφής του εκάστοτε βιβλίου, θεωρεί τους χαρακτήρες «οικογένειά της». Μας αποκάλυψε επίσης, ότι το επόμενο βιβλίο της μάλλον θα διαδραματίζεται ξανά στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στην Αθήνα και ότι είναι ερωτευμένη με την πόλη μας, τη Θεσσαλονίκη, που γίνεται με την κρίση ακόμα πιο όμορφη με τον πεζόδρομο δίπλα στην θάλασσα να προσφέρει απλόχερα ελπίδα στους κατοίκους της καθώς και στους επισκέπτες της. 

Ιδιαίτερη έμφαση έδωσε, όταν της ζητήθηκε από έναν προσκεκλημένο να εκφράσει τη γνώμη της για τη φράση του Oscar Wild, “All art is quite useless” που παρατίθεται στην εισαγωγή του μυθιστορήματός του, «Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι». Τόνισε, ότι ίσως η τέχνη είναι αυτή που διαχωρίζει τους ανθρώπους από τα ζώα και ότι είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί τη ζωή χωρίς τη δυνατότητα της έκφρασης, αφού η καλλιτεχνική δημιουργία είναι πρωτίστως απόρροια ψυχολογικής ανάγκης…

Η τέχνη, λοιπόν, κατά την Β. Χίσλοπ, ενώνει τους ανθρώπους… 

Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Ευρυπίδη Κωνσταντινίδη –και στους υπόλοιπους συντελεστές- που έδωσε στο Artcore και κατ’ επέκταση σε μένα την ευκαιρία να παρευρεθώ «επισήμως» στην παρουσίαση, στην κ. Βόικου για τις συμβουλές της και φυσικά στην κ. Χίσλοπ που απάντησε με χαρά στις ερωτήσεις μου, έτσι ώστε το «βάπτισμα του πυρός» που πήρα να είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό και να αποτελεί μια ιδιαίτερη και όμορφη ανάμνηση!