Indiana Jones and the Dial of Destiny, του James Mangold
Όταν ακούς για σίκουελ του “Indiana Jones” κρατάς μικρό καλάθι. Είναι τάση της εποχής να αποκτούν όλες οι ταινίες σίκουελ και ριμέικ, εφόσον ως γνωστόν η νοσταλγία πουλάει τρελά. Και όταν μιλάμε συγκεκριμένα για το “Indiana Jones” είσαι ακόμα πιο επιφυλακτικός, μια και έχουμε ακόμα στο μυαλό μας το φιάσκο του “Indiana Jones 4”. Από την άλλη είναι κρίμα να μην εκμεταλλευτείς την ευκαιρία να δεις σε θερινό σινεμά τον Ίντι να ξαναπιάνει το μαστίγιό του για άλλη μια φορά (τελευταία φορά μάλιστα, απ’ ό,τι λέγεται), οπότε η ζυγαριά γέρνει προς το «θα πάω να το δω».
Τελικά, αποδείχτηκε, ότι όταν οι δημιουργοί το θέλουν μπορούν να κάνουν μια ωραία ταινία “Indiana Jones”, καλή για τα σημερινά δεδομένα, διατηρώντας παράλληλα τη γοητεία και την αίσθηση των 80s. «Ο Ιντιάνα Τζόουνς και ο Δίσκος του Πεπρωμένου» έχει μία δυνατή ιστορία, μας πάει για λίγο πίσω στην εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (γιατί φυσικά η ταινία πρέπει να έχει Ναζί) και μας φέρνει στο σήμερα, όπου η υπόθεση που ξεκίνησε τότε συνεχίζεται.
Σε συνταξιοδότηση πλέον και γερασμένος αλλά όχι καταβεβλημένος, ο Ιντιάνα είναι έτοιμος να ξαναμπεί σε νέες περιπέτειες, αφού το απαιτούν οι περιστάσεις, και όπως φαίνεται δεν έχει χάσει τίποτα από τη γοητεία του, την έμφυτη τάση του να μπλέκει σε μπελάδες και φυσικά το χιούμορ του.
Οι ήρωες –καλοί και κακοί– που τον πλαισιώνουν είναι ενδιαφέροντες, διασκεδαστικοί, καλογραμμένοι: αγαπάμε πάμε Mads Mikkelsen σε ό,τι κι αν κάνει (και εδώ ενσαρκώνει πολύ ωραία έναν σοβαρό και ψυχρό Ναζί), ενώ δεν είχαμε καμία αμφιβολία ότι η Phoebe Mary Waller-Bridge θα έλαμπε στην ταινία και θα της έδινε την απαιτούμενη φρεσκάδα. Και λίγη νοσταλγία φυσικά για τους παλιούς οπαδούς του Ιντιάνα: η εμφάνιση του Σαλάχ (John Rhys-Davies).
Ο Ιντιάνα μπλέκεται λοιπόν πάλι σε απίστευτες περιπέτειες. Το αντικείμενο που θέλουν όλοι να αποκτήσουν είναι αυτήν τη φορά ο (δικός μας) Μηχανισμός των Αντικυθήρων, οπότε μοιραία η δράση φτάνει κάποια στιγμή στο Αιγαίο. Πολλές και χορταστικές σκηνές δράσης αλά… Indiana Jones, με τις γνωστές υπερβολές και πιστές στο ύφος που τις πρωτοείδαμε στα 80s.
«Ο Ιντιάνα Τζόουνς και ο δίσκος του πεπρωμένου» δεν κάνει καμιά προσπάθεια να κερδίσει νέο –και νεαρότερο– κοινό, αλλά στηρίζεται γερά στα πατήματα των προηγούμενων ταινιών, τόσο από άποψη αισθητικής και περιεχομένου όσο και από άποψη εφέ. Σε αντίθεση με το «Βασίλειο του κρυστάλλινου κρανίου» που άγγιξε τα όρια της παρωδίας, ο «Δίσκος του πεπρωμένου» σέβεται τις τρεις πρώτες ταινίες του franchise, καθώς και το κοινό τους.
Ανάλαφρο, διασκεδαστικό, οικείο, χορταστικό (140 λεπτά διάρκεια!), το “Indiana Jones 5” σε γυρνά πίσω στην παιδική σου ηλικία, το μουσικό θέμα του John Williams κάνει για μια στιγμή το στομάχι σου να σφιχτεί από ενθουσιασμό και το όλο θέαμα δεν προδίδει την αγαπημένη ανάμνηση που κρατάς μέσα σου από τις τρεις πρώτες ταινίες. Έχει λόγο ύπαρξης στο franchise ή έστω αποτελεί ένα ιδανικό κλείσιμο για τον πιο αγαπημένο μας ever κινηματογραφικό ήρωα.
Indiana Jones and the Dial of Destiny, του James Mangold
Είδος: Περιπέτεια, Δράση
Διάρκεια: ‘142
