Inferno, του Ron Howard
Ο καθηγητής Robert Langdon (Tom Hanks) βρίσκεται με αμνησία σε ένα νοσοκομείο της Φλωρεντίας. Δεν έχει ιδέα πώς βρέθηκε εκεί, γρήγορα, όμως, ανακαλύπτει ότι τον κυνηγούν. Η γιατρός του, Sienna Brooks (Felicity Jones), τον βοηθάει να ξαναβρεί τη μνήμη του και να λύσει μία σειρά από γρίφους, οι οποίοι θα τους οδηγήσουν στα ίχνη μιας συνωμοσίας ατόμων που θέλουν να εξαπολύσουν έναν θανατηφόρο ιό στη γη. Την ίδια ώρα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει σημάνει συναγερμό και ο Langdon βρίσκεται διωκόμενος από παντού…
Πρόκειται για την τρίτη κινηματογραφική μεταφορά μυθιστορήματος του Dan Brown, και το “Inferno” ακολουθεί την πορεία των “The DaVinci Code” και “Illuminati”, που έκαναν πάταγο πριν μερικά χρόνια. Η συνταγή γνωστή και πετυχημένη: αγωνία, μυστήριο, ενδιαφέρον που διατηρείται αμείωτο, συνεχής δράση που «χαλαρώνει» στα σωστά σημεία, πλοκή που ξετυλίγεται αποκαλυπτικά και ένας Tom Hanks όπως τον ξέρουμε και τον αγαπάμε. Και στο “Inferno”, λοιπόν, περιδιαβαίνουμε στα στενά ωραίων πόλεων (Φλωρεντία, Βενετία, Κωνσταντινούπολη), ψάχνουμε κρυμμένα μυστικά σε έργα τέχνης της Αναγέννησης, μπαινοβγαίνουμε σε ιστορικά κτίρια προηγούμενων αιώνων, περιμένουμε με αγωνία τις εξελίξεις.
Αν και η ταινία κρατάει τη δομή και το ύφος των ” The DaVinci Code” και “Illuminati”, δεν έχει τόσο έντονο θρησκευτικό χαρακτήρα: ασχολείται περισσότερο με τις έννοιες της οικολογίας, του υπερπληθυσμού, της κοινωνικής αναταραχής, της ποιότητας ζωής. Και σε πρώτο πλάνο δεν βρίσκεται πλέον η Εκκλησία, αλλά ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας.
Οι πληροφορίες που αποκαλύπτουν το μυστήριο προσφέρονται σταδιακά στο θεατή (για πολλή ώρα θα αναρωτιέσαι ποιος είναι με το μέρος ποιανού), γεγονός που συγκαταλέγεται στα πλεονεκτήματα της ταινίας, μαζί με τον γρήγορο ρυθμό και τις πραγματικά εκπληκτικές ανατροπές. Στα μείον της ταινίας είναι τα σεναριακά κενά (εκείνη την ώρα όλα θα τα δεχτείς αδιαμαρτύρητα, ωστόσο, μετά, κάποια πράγματα θα σου φανούν μη ρεαλιστικά), η χρήση ορισμένων κλισέ αμερικανικών περιπετειών που πραγματικά θα μπορούσαν να αποφευχθούν, το γεγονός ότι αν έχεις ήδη δει τα ” The DaVinci Code” και “Illuminati”, το “Inferno” δεν έχει να σου προσφέρει και πολλά παραπάνω.
Δίχως αμφιβολία, πρόκειται για μια πολύ ωραία ταινία -ειδικά για τους λάτρεις του είδους-, αλλά δεν καταφέρνει να μεταφέρει τη γοητεία και την ατμόσφαιρα των δύο προηγούμενων ταινιών, με τις οποίες, αναπόφευκτα, κάποια στιγμή θα κάνεις τη σύγκριση.
Inferno, του Ron Howard
Είδος: περιπέτεια
Έτος: 2016
Διάρκεια: 121'
