Άλλαι Τέχναι

Καταρχάς, θεωρώ ότι ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης Shane Black (όσοι δεν έχετε δει το “Kiss Kiss Bang Bang” σπεύστε αμέσως) δεν σέβεται την προσωπικότητα του Tony Stark/Iron Man. Είναι αδιανόητο να παρακολουθούμε έναν υπερήρωα να δίνει τη διεύθυνση του σπιτιού του στον αντίπαλο-τρομοκράτη και να μην είναι προετοιμασμένος για το ενδεχόμενο επίθεσης! Ο Τόνυ Σταρκ είναι υπερόπτης και αλαζόνας αλλά σε καμία περίπτωση χαζός. Δεύτερη απομυθοποίηση του Iron Man στην ίδια σκηνή αποτελεί το σημείο που η Pepper Potts (Gwyneth Paltrow) φοράει τη στολή και σώζει τον Τόνυ Σταρκ. Έτσι χάνεται η μοναδικότητα του υπερήρωα. Αλίμονο αν ο καθένας μπορούσε να φορέσει και να χρησιμοποιήσει τη στολή.

Δυστυχώς, δεν κλονίζεται μονάχα ο ηρωισμός του Iron Man αλλά ταυτόχρονα απειλείται και η ίδια η σημασία της ύπαρξής του. Για ποιο λόγο να υπάρχει ο Iron Man, όταν ο Τόνυ Σταρκ κατορθώνει μέσω ενός χειριστηρίου να συγκεντρώσει εκατό, από τον ίδιο κατασκευασμένους , Iron Man ρομπότ, οι οποίοι στο τέλος σώζουν την παρτίδα; Πως μπορείς να εντυπωσιαστείς από έναν υπερήρωα, όταν αντιλαμβάνεσαι ότι η δύναμη του δεν είναι ξεχωριστή;

Αυτό που θα έπρεπε να εντυπωσιάζει πάνω απ' όλα σε ταινία αυτού του είδους είναι οι κακοί χαρακτήρες. Οι αντίπαλοι του πρωταγωνιστή, που ξέρεις ότι παρόλο που δεν έχουν καμία πιθανότητα να επικρατήσουν, οφείλουν τουλάχιστον να μας κάνουν να αγωνιούμε για τον υπερήρωα. Δυστυχώς ούτε αυτό συμβαίνει. Ο Guy Pearce προσπαθεί υπερβολικά να μας πείσει ότι είναι κακός και ο Mandarin αποδεικνύεται ότι τελικά δεν είναι. Δεν θα ήθελα να γνωρίζω τις αντιδράσεις των φανατικών οπαδών της Marvel, όταν είδαν έναν από τους πιο ψαρωτικούς κακούς του κόμικ, να μετατρέπεται σε καρικατούρα για χάρη μιας ανούσιας ανατροπής. Περίμενα πως και πως να δω τον Μανδαρίνο με τα μαγικά δαχτυλίδια και αντί αυτού αντίκρισα τον Ben Kingsley να παρακολουθεί αγγλικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, υποκρινόμενος τον τρομοκράτη.

Ακολούθως, στα αρνητικά της ταινίας συγκαταλέγονται από τη μία η παρουσία του πιτσιρικά με τον οποίο ο πρωταγωνιστής περνάει είκοσι ανούσια λεπτά (υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για να δώσεις βάθος στο χαρακτήρα του υπερήρωά σου κύριε Black – τα παιδιά και τα σκυλιά δεν είναι οι ενδεδειγμένοι) και από την άλλη η τουλάχιστον αστεία εμφάνιση του Αμερικανού Προέδρου μέσα σε στολή Iron Man (εγγυημένο γέλιο).

Συνοπτικά έχουμε να κάνουμε με μια ταινία, που ενώ έχει ως στόχο να ψυχαγωγήσει, εμένα τουλάχιστον με εκνεύρισε. Και αυτό που με εκνεύρισε πιο πολύ απ' όλα είναι πως ούτε η υπέροχη παρουσία του Downey Jr. δεν στάθηκε ικανή για να με κάνει να δω την ταινία με άλλο μάτι.

ΥΓ: Που ήταν οι AC/DC ρε @#&$*!@# ;