Joy, του David O. Russell
Η Joy Mangano, μόλις είκοσι τριών ετών, είναι χωρισμένη μητέρα δύο παιδιών και μοιράζει την καθημερινότητά της ανάμεσα στη φροντίδα της καταθλιπτικής μητέρας της και στην εξοντωτική δουλειά της σε αεροπορική εταιρεία. Έχοντας από μικρή ιδιαίτερο ταλέντο στις κατασκευές, παίρνει το ρίσκο να αλλάξει τη ζωή της κατασκευάζοντας τη «μαγική σφουγγαρίστρα». Η αληθινή ιστορία της γυναίκας που δημιούργησε έναν από τους μεγαλύτερους επιχειρηματικούς κολοσσούς τη δεκαετία του ’90.
Μετά τις επιτυχίες των “Silver Linings Playbook” (2012) και “American Hustle” (2013), ο David O. Russell επιστρέφει με μια ταινία στο είδος του κινηματογράφου που ήδη γνωρίζει καλά· την οικογενειακή δραματική κωμωδία. Σκιαγραφώντας τις αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στα οικογενειακά μέλη, παρουσιάζει ένα ψηφιδωτό των σχέσεων της παρηκμασμένης αμερικανικής οικογένειας του ’90, που πασχίζει να αποτινάξει από πάνω της το αίσθημα της αποτυχίας. Αποτυχίας οικονομικής, αλλά κυρίως προσωπικής για τον καθένα από τους χαρακτήρες. Κανένας από τους ήρωες δεν έχει τις αξιώσεις του αμερικανικού ονείρου, όπως αυτό ρίζωσε στην ψυχολογία της αστικής τάξης της Αμερικής, ήδη από τη δεκαετία του ’20, γεγονός που στη συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί την αρχή της δυστυχίας. Η Joy δεν είναι η κυρία που απολαμβάνει το τσάι της σε κάποιο σπίτι των προαστίων, αλλά εκείνη που καλείται να θρέψει την οικογένειά της και να επισκευάσει τα υδραυλικά του σπιτιού της.
Μέχρι εδώ, καλά. Ωστόσο κάτι φαίνεται να λείπει από την συνταγή του David O. Russell, κάτι απαραίτητο για να απογειώσει την ταινία. Οι συνεχείς αναποδιές και ίντριγκες στα επιχειρηματικά παιχνίδια, ναι μεν κρατάνε το ενδιαφέρον, αλλά προς το τέλος αρχίσουν κάπως να ξεθυμαίνουν και μάλλον να κουράζουν. Η εξαιρετική ερμηνεία της Jennifer Lawrence δεν αρκεί για να στηρίξει μια ταινία δύο ωρών, καθώς το υπόλοιπο –πολύ ενδιαφέρον- καστ (Robert De Niro, Bradley Cooper, Isabella Rossellini) έχει εν μέρει παραμεληθεί. Η απόλυτη εστίαση στο στόρι της γυναίκας, που κατάφερε να είναι κάτι παραπάνω από μία βιτρίνα σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο, δεν αφήνει περιθώριο στους χαρακτήρες να ξεδιπλώσουν την πολυπλοκότητά τους, αφού κάθε προσπάθεια του σκηνοθέτη να εμβαθύνει στην ψυχοσύνθεσή τους καταλήγει να είναι επιφανειακή.
Βγαίνοντας όμως από την αίθουσα, το “Joy” δεν μας απογοητεύει. Χωρίς περιττό διδακτισμό, ο θεατής δεν μπορεί παρά να θαυμάσει μια γυναίκα που στην αρχή πιθανότατα θεωρούσε αποτυχημένη, όπως και η ίδια της η οικογένεια. Κι εδώ εμφανίζεται ένα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο. Πώς ορίζεται τελικά η αποτυχία; Σίγουρα τα κριτήρια είναι οικονομικά και κοινωνικά. Τι γίνεται όμως με εκείνα που υπαγορεύει ο παιδικός εαυτός, αυτά τα διαφορετικά κριτήρια επιτυχίας, που αποκαλούμε όνειρα;
“Joy” του David O. Russell
Διάρκεια: 124’
Είδος: Δραματική κωμωδία
