Julie Heffernan: Ανασυνθέτοντας τον κόσμο μέσα από τα συντρίμμια
Καθώς το επίπεδο ζωής γίνεται ολοένα και πιο δυσβάσταχτο, με τις φυσικές καταστροφές και την ασταμάτητη οικοδόμηση, την εξάντληση του ορυκτού πλούτου και τα θεόρατα βουνά απορριμμάτων, νοιώθει την ανάγκη να φανταστεί έναν διαφορετικό τρόπο με τον οποίο θα σημάνει συναγερμό. Στους πίνακές της πρωταγωνιστεί η ίδια χωρίς εξαίρεση, περιβάλλοντας το σώμα της με σύμβολα και σημεία που ενεργούν ως μεγάφωνα και αποκαλύπτουν στον θεατή το μήνυμά της για μια απεγνωσμένη προσπάθεια σωτηρίας.
Κάθε πινελιά και κάθε στοιχείο στους πίνακές της, καταπιάνεται και με τον βαθύτερο αντίκτυπο της καταστροφής, τόσο κοινωνιολογικά όσο και ψυχολογικά. Τα νέα δραματικά δεδομένα μεταβάλλουν την ψυχοσύνθεση και την καθημερινότητα σε παγκόσμια κλίμακα, αναγκάζοντας τους ανθρώπους ως μονάδες πια, να αναπροσαρμόζονται στις συνθήκες, με μικρά ως ανύπαρκτα ποσοστά επιτυχίας.
Η κεντρική φιγούρα είναι η ίδια η δημιουργός, γιατί μόνο έτσι ο κάθε πίνακας έχει νόημα για αυτήν. Είναι η αντανάκλαση του εαυτού της, ο συνδετικός κρίκος μεταξύ του υπερρεαλιστικού φυσικού τοπίου και των πραγματικών συνταρακτικών παγκόσμιων γεγονότων. Έχει κάτι ιδιαίτερο αυτή η φιγούρα, η οποία της δίνει το δικαίωμα αλλά και τη δυνατότητα, να εισβάλλει στο μυαλό της και να μεταφέρει στον καμβά όλες τις ιδέες και τις σκέψεις που βρίσκονται εκεί μπλεγμένες.
Προτιμάει να μην μιλάει η ίδια για τα έργα της και να αφήνει τον θεατή να τα ερμηνεύσει μόνος του. Του δίνει όλα τα εργαλεία χωρίς να αφήνει τίποτα μετέωρο και τον καλεί σε μια ειρηνική αφύπνιση. Έχει συνειδητοποιήσει με λύπη πως η ανθρωπότητα βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής, πως επίκεινται τρομακτικές αλλαγές και καθώς προετοιμάζεται ψυχολογικά για να τις αντιμετωπίσει, θέλει να βοηθήσει και την υπόλοιπη ανθρωπότητα να κάνει το ίδιο.
Αναγνωρίζει τη φύση ως υπερδύναμη, η οποία έχει χάσει την ισορροπία της με αποτέλεσμα οι συνέπειες να είναι απρόβλεπτες κι αυτό είναι φυσικά κάτι που δεν πρέπει να το λαμβάνουμε αψήφιστα. Καθώς η ζωγραφική είναι ο μόνος τρόπος που διαθέτει για να υψώσει τη φωνή της, τη χρησιμοποιεί προκειμένου να διαδώσει τους φόβους και τις ανησυχίες της.
Η σχέση της με την θρησκεία είναι ξεκάθαρη. Δηλώνει ευτυχής που μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον, όπου η αίσθηση του μεγαλειώδους κι αόρατου την περιέβαλλε, μπορούσε να έρθει σε επικοινωνία με αυτό και να προσευχηθεί σε αυτό. Οι άγιοι και οι άγγελοι βρίσκονταν εκεί για να εξάψουν τη φαντασία της. Στην πραγματικότητα μεγαλώνοντας σε εκείνα τα προάστεια που είχαν κατακλυστεί από λυόμενες κατοικίες κι εμπορικά κέντρα, η θρησκεία της προσέφερε τη μοναδική ενδιαφέρουσα πηγή για τη μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Στην πραγματικότητα οι εκκλησιαστικές λειτουργίες κι όλα όσα τη συνόδευαν, όπως τα ατέλειωτα κηρύγματα και οι βαπτίσεις των αναγεννημένων πιστών, οδήγησαν την Julie Heffernan στην ανακάλυψη πως δεν την εξέφραζαν. Κατέληξε στο συμπέρασμα πως τελικά δεν υπάρχει κάποιος, ο οποίος εισακούει τις προσευχές της προκειμένου να γίνουν θαύματα. Η αίσθηση όμως αυτού του υπέρμετρου μεγαλείου, είναι μια υπέροχη κατάσταση του μυαλού. Είναι αυτή που την βοήθησε σαν παιδί να ονειρεύεται και να φαντάζεται έναν άλλο, καλύτερο
Τα έργα της είναι στο σύνολό τους δραματικά και σουρεαλιστικά. Διακατέχονται από ένταση και είναι πλούσια σε μεταφορές, συμβολισμούς, ομορφιά, συγκρούσεις, μυστήριο και πολλές, πάρα πολλές λεπτομέρειες. Κάθε πίνακας αφηγείται στον θεατή μια ιστορία, με κύριο άξονα την οικολογική καταστροφή, τις κλιματολογικές αλλαγές και τον υπερπληθυσμό. Ο καμβάς γίνεται το θεατρικό σκηνικό για να στηθεί περίτεχνα μια συχνά δυσάρεστη οπτική, όπου το περιβάλλον έχει καταστραφεί και η ανθρωπότητα έχει πισωγυρίσει σε μια πρωτόγονη μορφή ζωής, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να συνεχίσει να υπάρχει στον πλανήτη, να μην εξαφανιστεί.
Η Julie Heffernan μέσα στο χαοτικό της κόσμο, ισορροπεί το σοκ του ολέθρου με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Η κεντρική φιγούρα πετυχαίνει να εμφανίζεται σε όλα τα έργα, τόσο ως ένας συνηθισμένος άνθρωπος που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα παρά τις αντίξοες συνθήκες, όσο και ως μια θεϊκή οντότητα με εξαιρετική δύναμη και αποφασιστικότητα που αναδύεται μέσα από τις στάχτες της.
Και στο πίσω μέρος θα εντάσσεται με εκπληκτική λεπτομέρεια το εσωτερικό ενός εξοχικού σπιτιού, ένα φυσικό τοπίο, είτε ακόμα κι ένα αρμονικό σύμπλεγμά τους, ενωμένο με αόρατες ραφές. Στο βάθος κάποιες φιγούρες που αχνοφαίνονται, πάντα θα ασχολούνται με κάτι απροσδιόριστο. Και φυσικά δέντρα βγαλμένα από μυθικές ιστορίες, κλαδιά, κληματίδες, φρούτα κι ένα λαμπρό φως να συνδυάζονται επιδέξια με πιο φρικιαστικές απεικονίσεις, όπως ένας σωρός από νεκρά ζώα, καθώς και σκηνές βίαιων πολιτικών ή και θρησκευτικών συγκρούσεων. Μικρά σπιτάκια κρεμασμένα από τα κλαδιά των δέντρων, στοίβες από βιβλία, η υδρόγειος σφαίρα, χριστουγεννιάτικα λαμπάκια και η λιτή ενδυμασία της κεντρικής φιγούρας, είναι οι απαραίτητες λεπτομέρειες που ολοκληρώνουν κάθε ιστορία.
Αυτή η δουλειά είναι το μανιφέστο της αποδοχής μας των ευθυνών που μας βαραίνουν ως συνέπεια των πράξεών μας και πιθανότατα μια ευκαιρία για να επαναπροσδιορίσουμε των τρόπο ζωής μας πάνω σε αυτό τον πλανήτη. Δεν υπάρχει πια χώρος για άχρηστα αντικείμενα και πράξεις. Αυτό που ίσως δώσει μια ελπίδα για κάτι καλύτερο, είναι οι αποφάσεις που θα πάρουμε για το τί θα κρατήσουμε και τί θα αποχωριστούμε.
