Κάθεσαι καλά γλυκιά μου; Μέρος Α: Δύο προνομιούχα κορίτσια με αμφιλεγόμενα καθίσματα
Αυτό φυσικά ήταν το δεύτερο μέρος της ιστορίας. Η είδηση κυκλοφόρησε περίπου ως εξής: «κακοί γονείς αφήνουν τα παιδιά τους να σκαρφαλώνουν σε έργα τέχνης 10.000.000 δολαρίων» και η φωτογραφία (που μια, όλως τυχαίως Αμερικανίδα ιδιοκτήτρια γκαλερί στη Νέα Υόρκη έβγαλε με το κινητό της) έδειχνε γονείς -τελικά ήταν θείοι- πλάτη και μικρό κορίτσι ξαπλωμένο στο πρώτο σκαλοπάτι μιας σειράς μπλε ραφιών στον τοίχο. Η συζήτηση που ακολούθησε είχε να κάνει με την πιθανή ποιότητα των γονέων που δεν ανατρέφουν τα παιδιά τους ώστε να σέβονται τα ανεκτίμητης αξίας έργα τέχνης. Η κυρία που έδειξε στο παγκόσμιο κοινό την εικόνα δείχνοντας με το δάχτυλο τους κακούς αυτούς ανθρώπους έθεσε το θέμα πρώτη στο tweeter. Το γεγονός ότι το έργο ήταν του Αμερικανού καλλιτέχνη Donald Judd και η σκηνή του εγκλήματος σε αγγλικό έδαφος προφανώς πυροδότησε το θυμό της Αμερικανίδας γκαλερίνας. Εγώ πάλι απλώς χαμογέλασα βλέποντας τη φωτογραφία για πρώτη φορά. Το παιδί είδε ένα κάθισμα, μια θέση, μια χρήση για κάτι που αλλιώς της είναι εξαιρετικά άχρηστο. Αν της έχουν πει στο σχολείο ή σε κάποια άλλη επίσκεψη σε αίθουσα τέχνης για την παρακαταθήκη του Marcel Duchamp και την μανία του μοντερνισμού με την μετάθεση της χρήσης υλικών αντικειμένων και όγκων και ό,τι όλα αυτά τα πήρε ο μεταμοντερνισμός και τα αναμάσησε, δεν νομίζω ότι κατάλαβε όσα νόμιζαν αυτοί που της τα είπαν. Κουρασμένη από τις εξοντωτικές επιμορφωτικές βόλτες μπροστά σε όλα αυτά τα περίεργα η απλώς βαρετά πράγματα και την εγκυμονούσα σκέψεις (θα θέλατε) ορθοστασία μπροστά σε τέτοια αριστουργήματα του πολιτισμού μας έκανε το αυτονόητο: την έπεσε κάπου βολικά. Και δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις γι' αυτό. Δεν το βρήκα ούτε κακομαθημένο ούτε ευφάνταστο ούτε περίεργο. Ένα παιδί, όσο είναι ακόμη παιδί, βρίσκει θέση για τον εαυτό του στα πράγματα γιατί αλλιώς πρέπει να περιοριστεί στις θέσεις που του επιβάλλουν οι άλλοι και αν δεν είχε αυτή τη δύναμη θα εξατμιζόταν από ανία.
To ενοχλητικό ήρθε μετά. Η οικογένεια της Sissi Belle Bolongaro-Trevor απάντησε στην κατηγορία της Αμερικάνας που τους έκραξε με την εξής φράση: «H εννιάχρονή μας ήταν πάντα κόντρα στο κατεστημένο»! Αλήθεια; Τι μας λέτε; Το κατεστημένο το γκρεμίζει λίγο-λίγο από μέσα, ε; Τότε θα πρέπει να ανησυχούν πολύ σ’ αυτό το σπίτι τα βράδια.
Γιατί πιο κατεστημένο από την οικογένεια αυτή θα δυσκολευτείτε να βρείτε: Οι γονείς της μικρής είναι οι δημιουργοί της φίρμας ρούχων Αll Saints που την μοσχοπούλησαν μετά στον Kevin Stanfoρd (συνιδρυτή του οίκου Karen Millen) που μετά πούλησε ένα ποσοστό της στην εταιρία Lion Capital LLP (το σκλαβοπάζαρο του καπιταλισμού δηλαδή) και τέλος πάντων από το 2009 μέχρι το 2013 η All Saints έγινε global brand με μαγαζιά σε πολλές πόλεις της Αμερικής και στον Καναδά. Οι Bolongaro-Trevor από το 2006 έχουν ιδρύσει την ομώνυμη φίρμα ρούχων εμπνευσμένων από το Βικτωριανό Λονδίνο και τις vintage στρατιωτικές στολές. Ο δε αντικομφορμιστής πατερούλης Trevor υπήρξε αρχισχεδιαστής του Reiss στο ξεκίνημα της καριέρας του, άρχισε δηλαδή από πολυυυυύ χαμηλά. Τα ρούχα τους φοριούνται από άλλους διάσημους εχθρούς του κατεστημένου όπως οι Daisy Lowe, Gwen Stefani, Courtney Love, Liam Gallagher, Leighton Meester, Helena Bonham Carter καθώς και από τα συγκροτήματα The Who και The Libertines. Κανονική επανάσταση. Στη φωτογραφία που συνόδεψε την απάντησή τους στο Evening Standard οι γονείς λανσάρουν τα πανάκριβα ρούχα που πουλάνε στη μπουτίκ τους… τα τρία χαριτωμένα τους παιδάκια πάλι είναι ντυμένα με τις στολές των πανάκριβων ιδιωτικών σχολείων όπου φοιτούν γιατί ως γνωστό η επανάσταση αρχίζει από τα θρανία (Βλ. κρυφό σχολειό).
Φυσικά το άρθρο (και μιλάω μόνο για ένα συγκεκριμένο άρθρο) μας πληροφορεί για την τωρινή μπίζνα της οικογενείας Bolongaro-Trevor και ποιος φοράει ρούχα τους, προσφέροντας εξαιρετική διαφήμιση στην εταιρία τους ΔΩΡΕΑΝ σε έντυπο μεγάλης κυκλοφορίας στο Ηνωμένο Βασίλειο και online.
Γιατί έτσι αρμέγουμε εμείς οι εχθροί του κατεστημένου την τυχερότατη συγκυρία που δημιούργησε η αυθόρμητη παιδική ανησυχία κάποιο απόγευμα στο βροχερό Λονδίνο.
Υ.Γ.
Για να είμαστε δίκαιοι, τα ρούχα των Bolongaro-Trevor έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από τις απίστευτα υπερτιμημένες μετριότητες στις οποίες κατέληξε το All Saints ακριβώς για να γίνει global brand. Και ίσως να είναι χρεωμένοι και πάλι ως τον λαιμό για να υπηρετήσουν το όραμά τους. Ίσως πρέπει να πολεμήσουν πολυεθνικές και μεγαθήρια απίστευτης καπιταλιστικής αθλιότητας για να επιβιώσουν. Όπως όλες οι ιστορίες του μεταμοντερνισμού, ίσως κι αυτή να εμπεριέχει μια εγγενή αντίφαση που να την ακυρώνει την ίδια τη στιγμή της δικαίωσης.
