Άλλαι Τέχναι

Ο Friedkin μας έχει δώσει πλήθος από ποιοτικές, ενδιαφέρουσες και αμφισβητούμενες ταινίες… από τον «Γαλλικό Σύνδεσμο» (1971) και τον κλασσικό «Εξορκιστή» (1973) μέχρι τον «Κυνηγημένο» (2003). Το καστ του “Killer Joe” περιλαμβάνει, πέραν του McConaughey, τους Emile Hirsch, Juno Temple, Gina Gershon, Thomas Haden Church. Το σενάριο είναι του Tracy Letts, που διασκευάζει το δικό του έργο, καθώς η ταινία αποτελεί μεταφορά του ομότιτλου θεατρικού του. Η φωτογραφία του φιλμ είναι του Caleb Deschanel… Ναι, του πατέρα των αδερφών Deschanel, εκ των οποίων αδυναμία έχουμε στη Zooey.

Εν ολίγοις, πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία σε Southern Gothic πλαίσιο. Έχει υποπέσει στην αντίληψή σας το είδος εκείνο, στο οποίο η υπόθεση διαδραματίζεται σε μια ξεχασμένη γειτονιά του Τέξας; Σας έχει τύχει να δείτε μια ταινία, όπου πρωταγωνιστεί συνήθως κάποια δυσλειτουργική οικογένεια αστοιχείωτων Rednecks, βαρεμένων με τη θρησκεία -όπου οι πατέρες δέρνουν τους γιους και βιάζουν τις γυναίκες τους, ή το αντίστροφο- και όπου, γενικότερα, παρελαύνουν χαρακτήρες παρηκμασμένοι και εξαχρειωμένοι από τον εκρηκτικό συνδυασμό φτώχειας, αλκοόλ και προστυχιάς; Μια νοσηρή ατμόσφαιρα πλανάται στον αέρα σε αυτά τα μικρά σκοτεινά διαμάντια, στην οποία δεσπόζουν η διαστροφή, η αιμομιξία και η βλαχοπαράνοια.

Κάπως έτσι κι εδώ. Όλα συμβαίνουν στο Δυτικό Ντάλας, όταν ο εικοσιδιάχρονος Chris Smith, που θέλει να ξεπληρώσει τα χρέη του, αποφασίζει να προσλάβει τον ντετέκτιβ Joe Cooper για να ξεπαστρέψει τη βιολογική μητέρα του. Η τελευταία, βλέπετε, εκτός του ότι έχει εγκαταλείψει τη συζυγική εστία, έχει παραδάκι φυλαγμένο, το οποίο θα πάει στη μικρότερη αδερφή του, την Dottie, σε περίπτωση που της συμβεί κάτι. Η οικογένεια Smith, αποτελούμενη από τα δυο αδέρφια, τον πατέρα Ansel και τη μητριά Sharla, αποφασίζει ότι η επιλογή είναι συμφέρουσα, αφού θα μοιραστούν το κομπόδεμα. Και ο Joe Cooper είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για τη δουλειά, καθώς βιοπορίζεται ως εκτελεστής συμβολαίων θανάτου παράλληλα με το αστυνομιλίκι και έχει μάλιστα καλό όνομα στην πιάτσα. Ο «φονιάς ο Τζο», λοιπόν, αναλαμβάνει δράση. Και όλα γίνονται άνω κάτω.

Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές από όλους. Συχνά έπιανα τον εαυτό μου να αναρωτιέται κατά τη διάρκεια της ταινίας, εάν ορισμένα τουλάχιστον από τα μέλη της οικογένειας πάσχουν από μια ελαφράς μορφής νοητική υστέρηση. Κοιτάνε αποσβολωμένοι ώσπου, αίφνης, λένε κάτι έξυπνο, και παίρνουν εκ νέου ένα ύφος ηλιθιότητας ή μόνιμης απορίας. Εν τέλει δεν κατάλαβα εάν ο πατέρας, για παράδειγμα, είναι όντως βλάκας ή απλά «βλάχος». Η Temple στο ρόλο της Dottie είναι ιδανική επιλογή με τη φρεσκάδα και τη γοητεία της, ενώ εκπληκτική είναι και η Gershon στο ρόλο της Sharla, η οποία είναι αυτή που κλέβει την παράσταση, ή μάλλον θα ήταν εκείνη που θα την έκλεβε, εάν απουσίαζε ο χαρακτήρας του τίτλου. Ο McConaughey φαίνεται να το απολαμβάνει και δεν έχει λόγο να μην το κάνει: δίνει ρέστα με την ερμηνεία του. Είναι με μια λέξη απολαυστικός, καθώς υπάρχουν διαστήματα στα οποία δε χορταίνεις να τον βλέπεις και να τον ακούς. Η σκηνή που στοιχειώνει την ταινία, βέβαια, αφορά την αναπαράσταση -ή μάλλον επιτέλεση- μιας πράξης πεολειχίας με τη χρήση μιας μερίδας τηγανητού κοτόπουλου από τα KFC ως συμβολικό -και όχι μόνο- υποκατάστατο του φαλλού.

Πράγματι, αφότου είδα την ταινία το έριξα αποκλειστικά στο κοτόπουλο.