Λευκοί Ιππότες, του Joachim Lafosse
Η ταινία βασίζεται στην αληθινή ιστορία της γαλλικής ΜΚΟ “Zoe’s Ark”, τα μέλη της οποίας αποπειράθηκαν να μεταφέρουν ορφανά παιδιά παράνομα από το Τσαντ στη Γαλλία, προκειμένου να υιοθετηθούν από οικογένειες Γάλλων. Στην ταινία, ο επικεφαλής της ομάδας, Jacques Arnault (Vincent Lindon), με την πρόφαση του εμβολιασμού των ορφανών της εμπόλεμης ζώνης, συγκεντρώνει παιδιά μέχρι πέντε ετών, τα οποία σκοπεύει να μεταφέρει στη Γαλλία, εξασφαλίζοντάς τους ένα διαφορετικό μέλλον.
Για τον σκηνοθέτη, τα όρια μεταξύ δικαιοσύνης και ηθικής είναι ιδιαίτερα δυσδιάκριτα, κι έτσι ακριβώς επιλέγει να τα αποτυπώσει. Εμμένει στην ιδέα της αντικειμενικής καταγραφής, με αποτέλεσμα ο θεατής να έχει συχνά την εντύπωση πως παρακολουθεί ντοκιμαντέρ. Δεδομένης της ευαισθησίας του θέματος της ταινίας, αλλά και της σημερινής κατάστασης στην Ευρώπη, η αδέκαστη ματιά του Lafosse είναι ο μόνος σωστός τρόπος παρουσίασης των γενονότων. Η ανθρωπιστική δράση της ομάδας που παρακολουθούμε είναι παράνομη, ωστόσο η ηθική πλευρά των πράξεων των μελών της είναι απόλυτα ορθή. Ο επικεφαλής θα διαφθείρει και θα διαφθαρεί προκειμένου να επιτύχει έναν κατά τ’ άλλα ιερό σκοπό: να σώσει τα παιδιά από την εμπόλεμη ζώνη, με τη μεταφορά τους στη Γαλλία. Πως γίνεται, λοιπόν, να παραμένει ηθικός κάποιος που δεν διστάζει να διαφθαρεί, και πως ορίζουμε τελικά την ανιδιοτέλεια;
Με μια πρώτη ματιά, όλα τα μέλη της ομάδας υπηρετούν το ανιδιοτελές συμφέρον των παιδιών, όταν όμως η κατάσταση χειροτερεύει επικίνδυνα και πλέον καλούνται να ρισκάρουν τις ζωές τους, ορισμένοι θα δείξουν τις αδυναμίες τους. Εκείνοι που παραμένουν, αποσκοπούν σε διπλωματικό επεισόδιο με την έλευσή τους στη Γαλλία. Ωστόσο, πέραν των βλέψεων αυτών, τα μέλη της ομάδας είναι όντως λευκοί ιππότες στρέφοντας το βλέμμα στην αιματηρή ιστορία της γαλλικής αποικιοκρατείας, οι ίδιοι οι αποικιοκράτες ντύνονται τη στολή του ιππότη, σε μια απόπειρα διάσωσης των θυμάτων που εκείνοι δημιούργησαν. Η κάμερα του Joachim Lafosse λειτουργεί ως παρατηρητής των γεγονότων, μετατρέποντας τον θεατή σε κριτή και συμπάσχοντα. Σίγουρα, είναι δύσκολο για το Γάλλο μεσοαστό να ταυτιστεί με το ορφανό του Τσαντ, ο σκηνοθέτης όμως καταφέρνει να τον παρασύρει στο παιχνίδι του και να θίξει την ιστορία της αποικιοκρατείας, χωρίς ποτέ να αναφερθεί άμεσα σε αυτήν.
“Λευκοί Ιππότες”, του Joachim Lafosse
Διάρκεια: 112’
Είδος: Δράμα
