Life Imitates Art
Είτε θα σηκωθείς να φύγεις, να πας σπίτι σου χωρίς να ξανασκεφτείς ποτέ το έργο που μόλις είδες, παρά μόνο όταν αναλογιστείς τα λεφτά που ξόδεψες για το εισιτήριο, είτε θα τρέξεις σε φίλους και γνωστούς και θα τους προτείνεις ενθουσιασμένος να σπεύσουν να τη δουν. Όμως τώρα δεν συμβαίνει τίποτα από αυτά. Τώρα, αποχωρείς από το σινεμά με ένα αίσθημα απόλυτης ικανοποίησης ή πολύ συχνά και με ένα αίσθημα απόλυτης ταύτισης.
Γιατί, ψάχνεις κι εσύ έναν έρωτα όπως αυτός που διαδραματίζεται στο “The Holiday” (2006). Να ταξιδέψεις μακριά για να ξεφύγεις από όλους και από όλα (ακόμα και από ένα παλιό ανεκπλήρωτο ρομάντζο), να βρεθείς σε ένα μέρος, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, και να αρχίσεις μια καινούργια ζωή, γνωρίζοντας τον άνθρωπο που θα σε κάνει να ερωτευτείς ξανά. Γιατί, όταν τελειώνει το “Brokeback Mountain” (2005), συνειδητοποιείς ότι ο έρωτας δεν έχει φύλο, ούτε ηλικία, ούτε συγκεκριμένες προϋποθέσεις και όλοι έχουν δικαίωμα σε αυτόν. Θυμάσαι τη σκηνή που οι δύο εραστές αγκαλιάζονται κρυφά μετά από καιρό γεμάτοι από αγάπη και νοσταλγία, και σκέφτεσαι ότι δεν βλέπεις κάτι παράξενο ή χυδαίο, παρά μόνο απλή καθαρή αγάπη. Γιατί, παρακολουθώντας το “The king’s speech” (2010) και εισβάλλοντας στη ζωή ενός ανθρώπου που προσπαθεί να πατήσει γερά στα πόδια του και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών του, ξεπερνώντας παράλληλα κάθε εμπόδιο που εμφανίζεται τόσο από τους γύρω του όσο και από τον ίδιο του τον εαυτό, θαυμάζεις τις αρετές της επιμονής και της αφοσίωσης σε όλο τους το εύρος. Καταλαβαίνεις λοιπόν, ότι κάθε δυσκολία σε κάνει πιο δυνατό και δε φοβάσαι πλέον να είσαι ο εαυτός σου. Γιατί, καμιά φορά κάθεσαι και σκέφτεσαι πόσα πράγματα θεωρείς δεδομένα χωρίς να τα εκτιμάς, όπως ίσως θα έπρεπε, και παρακολουθώντας τους τίτλους τέλους του “Dessert flower” (2009), σου μένει ο απόηχος ενός κόσμου που είναι τόσο διαφορετικός από τον δικό σου, όπου οι νόμοι είναι άδικοι και οι παραδόσεις απαρχαιωμένες, και για να ξεφύγει κάποιος πρέπει να εναντιωθεί σε όλα όσα γνωρίζει ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα θυσιαστεί για να γίνει ο κόσμος ένα καλύτερο μέρος. Γιατί βλέποντας το “Τhe experiment” (2010), προσπαθείς να αντιληφθείς το λόγο που οι άνθρωποι ταυτίζονται τόσο πολύ με υποτιθέμενους ρόλους, και στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου, χάνοντας εν τέλει την πραγματική τους ταυτότητα. Γιατί πάντα χρειάζεται λίγη μαγεία και λίγο μυστήριο στη ζωή σου για να σε βγάζει από τη ρουτίνα της πραγματικότητας. Η μαγεία όμως δεν είναι απλή διαδικασία. Χωρίζεται σε τρία μέρη, σύμφωνα με το “The Prestige” (2006): με το “the pledge” αφήνεσαι στην ψευδαίσθηση που σου υπόσχεται την ικανοποίηση του αποτελέσματος. Στο «the turn» κάτι συνταρακτικό έχει συμβεί, κάτι είναι διαφορετικό αλλά συνάμα ανολοκλήρωτο και εσύ ψάχνεις να βρεις τη συνέχεια και τέλος είναι το «the Prestige» όπου η αποκατάσταση της ισορροπίας ξεδιπλώνεται μπροστά σε σένα που παρακολούθησες με υπομονή και ενθουσιασμό τη μαγική διαδικασία…
