Βιβλιοθήκη

Ωστόσο, στο βιβλίο της, η Ζέφη Κόλια ακολουθεί μία διαφορετική προσέγγιση με επίκεντρο την οικογένεια του Μαρξ. Μέσα από τη ζωή και τα μάτια της κόρης του Λώρας, σκιαγραφεί τον άνθρωπο Κάρλ Μαρξ ως πατρική φιγούρα και σύζυγο. Η Λώρα, επιβεβαιώνοντας το φροϋδικό σύνδρομο, ερωτεύεται τον Πωλ Λαφάργκ. Έναν άντρα, που όπως ο ίδιος αρέσκεται να δηλώνει, καταγόταν από τις τρεις πιο κατατρεγμένες φυλές, την ινδιάνικη, την εβραϊκή και την κουβανική. Πολίτης του κόσμου, αφού από μικρός με την οικογένειά του μετανάστευε όποτε το απαιτούσαν οι συνθήκες, δεν θα μπορούσε να μην επηρεαστεί από τα έντονα πολιτικά γεγονότα της εποχής του. Βρήκε κι αυτός τον έρωτα στην κόρη του Μαρξ.

Η κοινή ζωή του ζευγαριού σημαδεύτηκε από εξορίες και φυλακίσεις, πολιτικές ίντριγκες και διαμάχες, καταλήγοντας, λίγο πριν τα γεράματα τους, να ζουν σχεδόν απομονωμένοι σε μια βίλα στο Ντραβέιγ, λίγο έξω από το Παρίσι. Εκεί, επηρεασμένοι από τις αλλαγές που επέφερε ο νέος αιώνας, ανατρέχουν στο παρελθόν τους και μέσα από τις αναμνήσεις τους, αναβιώνουν τα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές τους. 

Η χρονική ασυνέχεια της αφήγησης δημιουργεί μια μυθιστορηματική ατμόσφαιρα και καταφέρνει να βάλει σε μία τάξη τα πιο κρίσιμα πολιτικά γεγονότα που στιγμάτισαν το τέλος του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ού. Η συγγραφέας, χρησιμοποιώντας εμβόλιμα αποσπάσματα από την προσωπική αλληλογραφία των πρωταγωνιστών, αποσπάσματα που κυκλοφόρησαν στον Τύπο και μαρτυρίες, τεκμηριώνει τα λογοτεχνικά της τεχνάσματα.

Μέσα στο κείμενο εμφανίζονται αναπόφευκτα, αρκετές φορές, λέξεις όπως μπουρζουαζία, μπολσεβίκοι και προλεταριάτο, χωρίς όμως να επισκιάζεται πολιτικά η βιογραφική αφήγηση. Μέσα στο πλαίσιο της υποχρεωτικής αναφοράς παρόμοιων όρων, η συγγραφέας καταφέρνει να κρατήσει ακέραιο τον μυθιστορηματικό χαρακτήρα της ιστορίας, χωρίς να κουράζει με πολιτικές αναλύσεις. Ακόμα κι όταν καμιά φορά το κλίμα βαραίνει, ακολουθούν ευχάριστα διαλείμματα από περιγραφές του Παρισιού, ιδωμένες μέσα από τα καλλιτεχνικά κινήματα, που τότε ακόμα βρίσκονταν στις απαρχές τους.

Με τον τρόπο αυτό, η ιστορική αφήγηση των πολιτικών γεγονότων παραμένει αλώβητη από βαρύγδουπους ορισμούς και αναλύσεις, σε σημείο που, αν κάποιος αποφάσιζε να απαλλάξει τους πρωταγωνιστές από τη βαρύτητα των ονομάτων τους και τα άλλαζε, η ιστορία θα παρέμενε το ίδιο ενδιαφέρουσα, αφού το βασικό χαρακτηριστικό της δεν είναι τόσο η προσωποκεντρική προσέγγιση αλλά κυρίως η αναφορά των πραγματικών γεγονότων όπως συνέβησαν.