Άλλαι Τέχναι

Η Έλενα και ο Αντώνης είναι επιβάτες στο ίδιο φέρι μποτ με προορισμό κάποιο νησί. Η Έλενα δραπετεύει από το ασφυκτικό παρόν της και απ’ ό,τι αυτό περιλαμβάνει. Ο Αντώνης εκπληρώνει την επιθυμία της θείας του. Όταν το αυτοκίνητο του εμφανίζει βλάβη κατά την αποβίβαση, ο Αντώνης επιβαίνει στον ταλαιπωρημένο Ζωρζ (αυτοκίνητο της Έλενας), για να τον μεταφέρει η κοπέλα μέχρι το ξενοδοχείο. Έκτοτε, οι δύο πρωταγωνιστές γίνονται συνοδοιπόροι σε ένα ταξίδι με σκοπό την ταφή του μεταλλικού κουτιού που μεταφέρει μαζί του ο Αντώνης.

Δύο άγνωστοι άνθρωποι, φαινομενικά αταίριαστοι, δύο μοναχικές και μελαγχολικές φιγούρες, συναντιούνται εσωτερικά και μοιράζονται τα βάρη (κυριολεκτικά και μεταφορικά) που προκύπτουν από την μικροαστική κομφορμιστική καθημερινότητά τους. Σαν από πάντα φίλοι, η Έλενα και ο Αντώνης εξομολογούνται, γελάνε, τραγουδάνε, θυμούνται και μοιράζονται. Σε μία εποχής κοινωνικής απομόνωσης, αποξένωσης και καχυποψίας, οι πρωταγωνιστές αλληλεπιδρούν ανθρώπινα: με ειλικρίνεια, αυθεντικότητα και αθωότητα.

Η σύνδεση των δύο πρωταγωνιστών είναι μοναδική. Η Ελένη Τοπαλίδου, ταλαντούχα χορεύτρια και ηθοποιός, υποδύεται μια μαυροφορεμένη αλαφροΐσκιωτη φιγούρα. Πίσω από το αχανές βλέμμα της, λανθάνει μία παιδικότητα και μία αστείρευτη λαχτάρα για ζωή. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, υποδύεται έναν άνδρα δεκτικό και επιφυλακτικό, πληγωμένο και πειθήνιο. Η ανάγκη τους να ακουστούν και να νιώσουν, τους φέρνει κοντά στη βίωση ενός κοινού διαλείμματος από την εξαντλητική καταδιωκτική τους ρουτίνα.

Η ταινία απέσπασε έξι βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και πέντε βραβεία Ίρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας, Γιώργος Γούσης (οι δύο πρωταγωνιστές συνυπογράφουν το σενάριο), ξεκίνησε ως σκιτσογράφος και έκανε το ντεπούτο του στον κινηματογράφο πριν από τρία χρόνια, με την ταινία μικρού μήκους «Χειροπαλαιστής». Τα «Μαγνητικά Πεδία», αποτελούν την πρώτη και εξαιρετικά επιτυχημένη του απόπειρα σε ταινία μεγάλου μήκους. Πρόκειται για μία ταινία γυρισμένη με κάμερα mini dv, θυμίζοντας βιντεοκασέτα.

Ξεχασμένα όνειρα, τραύματα και επιθυμίες, μεταφέρονται μέσα από κοφτές προτάσεις, υπόκωφες σιωπές και τρυφερές κινήσεις, σε μία ατμοσφαιρική και νοσταλγική ταινία που απορρέει μελαγχολία και χιούμορ. Το τέλος του αδικοχαμένου Ζωρζ επισφραγίζει τη λήξη ενός απρόσμενου, παράδοξου, αλλά και διασκεδαστικού ταξιδιού, λειτουργώντας λυτρωτικά, τόσο για τους ίδιους τους πρωταγωνιστές όσο και για το κοινό.