Άλλαι Τέχναι

Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, επικροτώ ως ένα σημείο (θα εξηγήσω αργότερα τι εννοώ) την «σοβαρή» προσέγγιση που γίνεται στον ήρωα. Η DC Comics συνεχίζει στην παράδοση τόσο της Dark Knight τριλογίας όσο και των Watchmen, παρουσιάζοντας χαρακτήρες πολυεπίπεδους. Με λίγα λόγια ακολουθεί διαφορετικό μονοπάτι σε σχέση με εκείνο της Marvel. Με αυτό τον τρόπο ο θεατής έχει τη δυνατότητα από τη μία να ζήσει την απολαυστική εμπειρία ενός blockbuster της Marvel και από την άλλη να βυθιστεί στο σκοτεινό και διόλου χάρτινο κόσμο των ηρώων της DC Comics.

Το “Man of Steel” εκ πρώτης όψεως είναι «σοβαρό». Παρουσιάζει ένα ολοκληρωμένο πορτρέτο του διάσημου υπερήρωα, εμπλουτισμένο με flashback από την παιδική του ηλικία. Οι ερμηνείες είναι αξιόλογες (ο Kevin Costner κλέβει την παράσταση) και υπάρχει άφθονη δράση στην ταινία. Εύλογα θα αναρωτηθείτε λοιπόν… Σε ποια σημεία «χάνει» η ταινία;

Αρχικά, θεωρώ αδικαιολόγητη τη διάρκειά της (143 λεπτά είναι πολλά για ταινία του είδους) με αποτέλεσμα ο θεατής να κουραστεί. Ακόμη, κόντρα στην άφθονη δράση που ανέφερα προηγουμένως, βρίσκεται η ποιότητα αυτής. Οι σκηνές δράσης είναι φτηνά στημένες. Κτίρια πέφτουν, πόλεις κατεδαφίζονται, πλανήτες διαλύονται κι εσύ μόνο έκθαμβος δεν μένεις καθώς τα εφέ δεν σε πείθουν. Ιδιαίτερα η τελική αναμέτρηση της ταινίας αποτελεί πηγή ανεξέλεγκτου χασμουρητού.

Επιπροσθέτως, το ζήτημα της «σοβαρής και προσεγμένης ταινίας» τελικά γυρνάει μπούμερανγκ στους δημιουργούς. Αυτό συμβαίνει όταν διαχειρίζεσαι τον Superman σαν να έχεις τον Batman απέναντί σου. Πρόκειται για τελείως διαφορετικούς υπερήρωες. Το σκοτεινό κλίμα που είναι αναπόσπαστο κομμάτι των ταινιών που αφορούν τον «άνθρωπο-νυχτερίδα», μοιάζει παράταιρο στο “Man of Steel”. Είναι άτοπο να προσπαθείς να χτίσεις το μύθο του Superman με τα υλικά του Batman. Επίσης, η απουσία χιούμορ δεν δίνει τις απαραίτητες ανάσες στο θεατή. Είναι φανερό ότι οι δημιουργοί του φιλμ προσπαθούν υπερβολικά να αποδείξουν πράγματα. Το γενικά ικανοποιητικό σενάριο υποφέρει από βαρύγδουπες φράσεις και ατάκες, τις οποίες οι πρωταγωνιστές ξεστομίζουν με ενοχλητική συχνότητα. Φαίνεται σαν η ταινία να προσπαθεί να μας πλασάρει την σημαντικότητα της, ενώ θα μπορούσαμε να βγάλουμε τα συμπεράσματα μόνοι μας.

Το “Man of Steel” δεν αποτελεί άσχημη κινηματογραφική εμπειρία. Δυστυχώς όμως οι προθέσεις του δεν σε πείθουν. Και αν αφήσουμε στην άκρη τη συζήτηση περί «ταινίας νοημάτων» και το δούμε με καθαρά ψυχαγωγικά κριτήρια, πάλι χάνει. Γιατί όπως για κάθε Thor υπάρχει ένα The Dark Knight Rises, έτσι για κάθε Man of Steel υπάρχει ένα X-Men: First Class.